บ่วงราคะ

EP 5/4 คำเตือนของฆาตกร

“นั่นแหละ ก็เลขาเหมือนกัน ดีแล้วล่ะ งานท่านประธานงานเยอะ คุณนุชทำคนเดียวไม่ไหวหรอก อย่าเพิ่งถอดใจไปล่ะ ผมชอบนะ เวลามีสาวๆ มาช่วยประดับโต๊ะเลขาของท่านประธาน” ว่าแล้วหลับตาพริ้ม นึกถึงเลขาคนก่อนที่ต้องลาออกก่อนเวลา คิดขึ้นมาช่างน่าเสียดาย แต่ไม่เป็นไร คนใหม่เร้าใจกว่าเยอะ

พริ้มเพรามองท่าทีแล้วไม่ค่อยไว้ใจ อะไรยังไง เธอต้องคุยกับเขาเพราะเขามีตำแหน่งสูงกว่าแค่นั้นหรือ

“อ้อ...ผมชื่อศรุตครับ เป็นหนึ่งในกรรมการบริหารของบริษัท แล้วคุณ...”

“พริ้มเพราค่ะ เรียกพริ้มเฉยๆ ก็ได้” บอกกล่าวแล้วมองมือที่ยื่นมาตรงหน้า ไม่อยากส่งมือออกไปจับทักทาย แต่ก็เกรงว่าจะเสียมารยาท อย่างไรเสียผู้ชายคนนี้ก็ตำแหน่งสูงกว่าเธอ

ติ๊ง!

ลิฟต์เปิดออกในที่สุด พริ้มเพราก้าวออกมา ยังไม่มีใครมาทำงานนอกจากเธอ ศรุตยังตามเธอมา นี่ไม่ใช่ทางไปห้องทำงานเขาเสียหน่อย ฝั่งนี้นับจากลิฟต์เข้ามาเป็นพื้นที่ของท่านประธานทั้งหมดนี่นา

“คุณพริ้ม”

“คะ?”

“อ่า...พอดีผมรีบจนไม่ได้ดื่มกาแฟมาน่ะ แล้วเช้าขนาดนี้เลขาผมก็คงยังไม่เข้ามาด้วย คุณช่วยชงกาแฟให้ผมสักแก้วได้ไหม ขออเมริกาโน่เข้มๆ น้ำตาลไม่ต้องนะ”

พริ้มเพราลังเล แต่สุดท้ายก็ตอบรับกลับไป เธอวางสัมภาระรวมถึงถุงกระดาษใบหนึ่งไว้บนเก้าอี้ มีเดรสตัวสวยของปาลิดาอยู่ข้างใน ใช่...เธอควรคืนเขา นี่ไม่ใช่ของเธอ

เขลาสาวเริ่มงานในเช้าวันจันทร์ด้วยการชงกาแฟให้คนที่ไม่ใช่เจ้านาย ศรุตเอ่ยขอบอกขอบใจเธอใหญ่ ออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ เขาเจรจาอยู่หลายความราวกับถ่วงเวลาหาเรื่องคุย เธอไม่ใช่ผู้หญิงสนิมสร้อยที่จะไม่รู้เวลามีผู้ชายมาสนใจ แต่เธอไม่ชอบเขา ไม่ใช่เพราะเขาอายุมากเกินไป เขายังไม่แก่หรอก แต่ว่า...ใครบางคนคงได้เคืองใจถ้ารู้ว่าเธอสนใจผู้ชายคนอื่น เธอไม่ได้แคร์มาร์คินหรอกนะ เธอแค่รำคาญ วิธีตัดปัญหาที่ดีที่สุดคือเลิกยุ่งกับผู้ชายคนอื่นแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานเท่านั้นพอ

เกือบแปดโมงตอนที่พริ้มเพรากลับมาที่โต๊ะของตัวเอง มาร์คินกับมณีนุชยังไม่มา ทว่ามีกล่องใบใหญ่วางอยู่บนโต๊ะของเธอ มันถูกส่งมาจากบริษัทเอกชนที่รับส่งของ น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่เอาขึ้นมาวางไว้ มันจ่าหน้าถึงบอสใหญ่ และถูกส่งมาจากใครบางคนในกรุงเทพฯ เธอยังไม่ได้จัดการกับมัน แต่จัดการเปิดคอมเพื่อสร้างตารางนัดหมายให้ตรงกับที่ทำไว้ตอนวันศุกร์ มีเมลจากลูกค้าและฝ่ายอื่นๆ ส่งเข้ามา รวมถึงในแชทไลน์ส่วนตัวที่มณีนุชส่งหาเธอด้วย เธอจดทุกอย่างลงสมุดโน้ต ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อก้าวเข้าไปในห้องของบอสใหญ่

ห้องทำงานของเขาตกแต่งด้วยสีขาวและดำ ดูดุดันแต่ก็สะอาดตา เธอตรงไปหลังโต๊ะทำงาน ดึงมู่ลี่ราคาแพงให้เปิดออกเพื่อรับแสง ตรวจดูปากกาดินสอบนโต๊ะทำงานด้วย มาร์คินจะใช้ดินสอตรวจดูเอกสารก่อนเซ็น ถ้ามีข้อบกพร่องเขาจะวงกลมไว้เพื่อการแก้ไข มีดินสอสองแท่งที่ไส้เริ่มกุด เธอจัดการฝนใหม่ให้เรียบร้อย

ผ้าเช็ดฝุ่นถูกเช็ดถูบนโต๊ะมากกว่าสองรอบเพื่อความชัวร์ว่ามันจะสะอาดพอ ถังขยะด้านล่างถูกตรวจดูเพื่อให้แน่ใจว่าไร้ขยะคั่งค้าง ต้นไม้ในกระถางเล็กๆ ที่วางอยู่ข้างที่ทับกระดาษถูกฉีดพ่นไอน้ำครบแล้วทั้งห้ากระถางเช่นกัน

“เปิดม่านแล้ว เหลาดินสอแล้ว ปากกาครบ รดน้ำต้นไม้แล้วด้วย ถังขยะก็ผ่าน โต๊ะก็ไร้ฝุ่น ที่เหลือก็แค่...ไปซื้อกาแฟ”

พริ้มเพราทวนงานในวันนี้ที่ได้ทำ รู้ว่างานบางอย่างมีแม่บ้านทำให้ แต่ด้วยหน้าที่เลขาที่เขาบอกมาว่ายิ่งกว่าทาส ทำให้เธอต้องทำให้สมกับเงินเดือน ในเมื่อเขาจ้างแพงเธอก็ต้องทำสุดความสามารถ เป็นทาสได้ ก็คงต้องเป็นล่ะ

หญิงสาวออกมาเพื่อชงกาแฟให้ตัวเอง มีห้องเครื่องดื่มถูกจัดไว้เป็นสัดส่วน ด้วยว่าชั้นนี้เป็นชั้นสำหรับผู้บริหาร ข้าวของหรือแม้แต่ถ้วยกาแฟจึงมีราคาและดูสะอาดตาน่าใช้ แถมกาแฟก็หอมมากเช่นกัน

พริ้มเพราชงกาแฟด้วยเครื่องชงกาแฟสด มันบดครืดๆ ไม่กี่นาทีก็ได้กาแฟสมใจ เธอจิบมันอึกใหญ่ๆ แล้วลงมาซื้อกาแฟที่ร้านประจำของเขา ไม่เข้าใจว่ากาแฟที่บริษัทกับที่ร้านต่างกันอย่างไร แต่ทุกเช้า เขาต้องดื่มจากที่นี่ คาดว่าคงใช้เมล็ดกาแฟคนละยี่ห้อ หรือไม่ก็...เขาคงมีเหตุผลบางอย่าง

เลขาสาวรีบกลับมานั่งหลังโต๊ะทำงานเมื่อได้กาแฟที่ต้องการ และเพียงไม่กี่อึดใจหลังจากนั้น เสียงฝีเท้าคนก็ดังแว่วเข้าหู เสียงมาร์คินสั่งงานอาของเขายาวเป็นพรืดตั้งแต่ยังมาไม่ถึงโต๊ะ มณีนุชเปิดคอมทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอล่วงหน้าเข้าไปในห้องก่อน จัดการวางถ้วยกาแฟแล้วกลับมาหอบเอกสารที่ทำไว้ตั้งแต่วันศุกร์เข้ามาในห้อง กลิ่นกาแฟหอมๆ กรุ่นอยู่ทั่วห้องกว้าง เธอวางแฟ้มลงพร้อมกับยืนรอคำสั่งใหม่ ในมือมีสมุดโน้ตและปากกาถือไว้อย่างที่เลขานุการทุกคนควรมี