EP 4/2 ผู้ชายของพริ้ม
954 คำ
“เขาสมบูรณ์แบบแหละ แต่ฉันคบเขาไม่ได้”
“ทำไมยะ” กมลศักดิ์ใคร่รู้
พริ้มเพราเลือกคำตอบที่ปลอดภัยที่สุดมาตอบเพื่อน “เขา...เป็นบอสฉันเอง”
“หา!?” สองสาวอุทานพร้อมกัน
“นั่นแหละ ฉันเผลอปีนขึ้นเตียงเจ้านาย ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่สองครั้งเลย”
สองสาวส่ายหน้าระอา ชะตากรรมของเพื่อนรักมาถึงจุดจบแล้ว
“แกตาย ทั้งราษฎร์งานหลวงแกตายแน่นังพริ้ม”
กมลศักดิ์เตือนด้วยหวังดี แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ
“ใช่ ฉันก็ไม่โอเค กลางวันโดนเขาจิกหัวใช้ กลางคืนยังต้องปรนเปรอเขาบนเตียงอีก เสียเปรียบว่ะแก” กุ้งนางเสริม
“เออ....ฉันก็ว่างั้น ตอนนี้เลยตกลงกันว่าจะเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องไปเรื่อยๆ จะไม่มีเรื่องอย่างว่าขึ้นมาอีก”
สองสาวพยักหน้าหงึกๆ หลายครั้งที่ละครแซ่บๆ มักจบเศร้า เราต้องทำใจ
“เฮ้อ...อุตส่าห์ได้เปิดซิงทั้งที เจอคนดีๆ ที่พร้อมจะไปต่อกับเราก็ไม่ได้ เซ็งชะมัดเลย” ว่าแล้วไถลร่างลงนอน มีเพื่อนสาวทั้งสองนอนขนาบข้าง พวกหล่อนไม่พูดไม่จา ราวกับว่ากำลังสงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยให้กับความสดสาวของเพื่อนรัก “แบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันน่ะ ไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ที่ต้องระวังตัวอีกต่อไป ฉันจะใช้ชีวิตให้คุ้ม ถ้าเหล่ผู้ชายต้องได้กิน เกิดมาชาติเดียวต้องเสียวให้คุ้ม! ฮ่าๆๆๆ”
กมลศักดิ์กับกุ้งนางปรบมือเปาะแปะให้กับเด็กสาวใจแตกอายุยี่สิบแปดปี นั่นพริ้มเพราหัวเราะหรือ หัวเราะกลบเกลื่อนน่ะสิ ลองไม่มีเพื่อนอยู่ตรงนี้เถอะ คงได้นอนร้องไห้ขี้มูกโป่ง
“ฉันอยากเห็นหน้าบอสแกจัง” กุ้งนางว่า
“อย่าเห็นเลย เห็นแล้วเสียดายว่ะ” พริ้มเพราเอ่ยอย่างปลงๆ วางมือทั้งสองซ้อนกันไว้ที่หน้าท้อง ความเงียบดังเข้ามาในหู ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของทุกคน แล้วจู่ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ บางอย่างที่อยู่ใต้ฝ่ามือของเธอ
“เฮ้ย!” พริ้มเพราทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง สองเพื่อนมองหน้ากันอย่างงงๆ
“เป็นอะไรยะ!” กมลศักดิ์ถามขึ้นก่อน นั่งนี่ผีเข้าหรือไง
“ฉิบหายแล้ว!”
“อะไร! อะไรของแกนังพริ้ม” กุ้งนางถามต่อ
“ฉันลืม!”
“ลืมอะไร!” กะเทยรัวคำถาม
“ลืมว่าตัวเองมีมดลูก! เชี่ยแล้ว! กินยาคุมทันไหม!”
“อีพริ้ม!!!”
เสียงเพื่อนสาวทั้งสองร้องเรียก อีพริ้ม ยังดังอยู่ในหูของพริ้มเพรา แม้พวกหล่อนจะออกจากห้องไปแล้วก็ตาม เธอพยายามข่มตาให้หลับในวันหยุดที่แสนวิเศษ แต่ช่างทำได้ยากนัก เรื่องนั้นกำลังรบกวนจิตใจของเธอ อยากไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินก็ทำไม่ได้ มันเลยเวลามาแล้วไง ถ้ามีการปฏิสนธิขึ้นมาล่ะ
หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งนับวันแล้วกังวลใจยิ่งกว่าเก่า ก็ครั้งแรกที่มีอะไรกับมาร์คินน่ะ ดันตรงกับวันไข่ตกของเธอพอดี
“โอ๊ย! ไม่จริงๆๆ คงไม่ฟลุคขนาดนั้นหรอกน่า!” ปลอบใจตัวเองแล้วนอนขยุ้มหนังหัวเล่นอย่างคนวิตกจริต คนเรามันจะท้องง่ายๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ คนนะเว้ยไม่ใช่ปลากัด! “ฉันไม่ท้องง่ายๆ หรอกน่า ม่ายยย!!!”
พริ้มเพราดิ้นพล่านบนที่นอน แม้ผ่านไปอีกชั่วโมงก็ยังตาเบิกโพลง หลับไม่ลง เป็นความจริงที่ว่าเธอเป็นมนุษย์ผู้หญิงไม่ใช่ปลากัด แต่ก็เป็นความจริงเช่นกันที่เธอไม่ได้แค่นอนจ้องตากับมาร์คิน ไม่ว่าจะท่าเบสิก แอ่นอกยกหัว สะพานโค้งหรือว่าท่าหกเก้า เธอ! ผ่านมันมาหมดแล้ว ทุกท่า!
คอนโดฯ ของเฌอริณ วันเดียวกัน
ประตูห้องของดาราสาวถูกผลักเข้าไปด้วยมือของบุรุษวัยยี่สิบหกปี ไม่มีใครอยู่ในนี้แล้ว มีเพียงห้องกว้างที่ไร้ความเรียบร้อยของเฌอริณ เขาเดินเข้าไปข้างใน หยิบเอาเสื้อผ้าหรือแม้แต่ถุงน่องที่ถูกถอดทิ้งไปยัดลงตะกร้าเสื้อผ้าให้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเมื่อเช้าเฌอริณออกไปด้วยความเร่งรีบแค่ไหน
คชา กวาดตามองไปรอบห้องด้วยความเคยชิน ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ไม่มีสิ่งใดเป็นอันตรายต่อเจ้าของ ยกเว้นรูปถ่ายในกรอบสวยที่เฌอริณตั้งไว้ข้างหัวเตียง เขามองมันด้วยดวงตาที่เปลี่ยนไป เดินไปหามันด้วยสองขาอันมั่นคง ก่อนจะจับกรอบรูปอันนั้นคว่ำหน้าลงเสีย หากมีใครสักคนที่ทำให้เฌอริณร้องไห้ได้ละก็ คนคนนั้นคงไม่พ้นผู้ชายที่อยู่ในรูปกระมัง
ครืดๆ ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์สั่นครืดๆ ในกระเป๋ากางเกง เขาล้วงมันออกมาดู ไม่มีชื่อโชว์ มีเพียงเบอร์ที่เจ้าของเครื่องจำได้ขึ้นใจ เขารับสายเฉกเช่นทุกคราว เจรจาไม่ถึงห้านาทีก็วางสายแล้วกลับไปยังห้องพัก เปลี่ยนจากชุดอยู่บ้านเป็นกางเกงสีนิลเนื้อนิ่ม เชิ้ตขาวพอดีตัวที่สวมทับด้วยแจ็กเกตหนังสีเดียวกับกางเกง หยิบหมวกแก๊ปมาสวมศีรษะตามด้วยแว่นกันแดดสีดำเช่นกัน
คชาออกไปจากห้องในวันที่ควรจะเป็นวันหยุด งานของเขาไม่เคยหยุดพัก พอจบไปหนึ่งงาน ก็จะมีงานใหม่เข้ามาเรื่อยๆ งานที่ต้องใช้ทักษะแบบพิเศษ ไม่ใช่งานที่จะทำกันได้ทุกคน นั่นทำให้เขาถูกเรียกใช้จากบริษัทอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้คงทำให้เขาได้รับค่าจ้างที่มากพอ งานยิ่งยาก ยิ่งท้าทาย ยิ่งสนุก ที่สำคัญคือ เงินดี!
- ผู้เขียน
