“แหะๆ ขอโทษทีค่ะ คือว่า...ฉันมีความจำเป็นน่ะ”
“ครับ จำเป็นมาก ถึงขนาดถีบผมตกเตียง แล้วยังต้องเสียค่าโรงแรมฟรีๆ อีก”
ยิ่งเขาพูดพริ้มเพราก็ยิ่งรู้สึกผิด “ฉันจะคืนค่าโรงแรมให้ค่ะ”
“ไม่ต้องครับ เอาไว้เราไปกันใหม่ก็ได้”
“โอ้...ไม่ๆๆ ไว้ชีวิตฉันเถอะค่ะ ปล่อยให้ฉันแก่ตายไปตามสภาพเถอะนะคะ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณเข้าใจผิด” พริ้มเพราอับอายเกินจะกล่าว นี่เธอทำอะไรลงไป
“อา...แย่จัง อดเลยเรา ทำไมพริ้มใจร้ายอย่างนี้นะ” เขาเอ่ยหน้าตาย
พริ้มเพราชักเคืองนิดๆ “นี่คุณ อันที่จริงฉันอายุมากกว่าคุณนะคะ เรียกฉันว่าพี่พริ้มน่าจะดีกว่า”
“หลังจากที่เราเคยอยู่บนเตียงเดียวกันหรือครับ”
บุรุษหน้าอ่อนตอบหน้าตาย พริ้มเพราพยักหน้าหงึกๆ อันที่จริงมันก็ใช่ละนะ
“ถ้างั้นก็ถือว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน เรียกพริ้ม...เฉยๆ ก็ได้ค่ะ” เหมือนหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เธอยังดูไม่ออกหรอกว่าคชานิสัยใจคอเป็นอย่างไร แต่หวังว่าทุกอย่าง
