มณีนุชยักไหล่ “ไม่รู้ล่ะ จ้างมาแล้ว จ่ายล่วงหน้าไปแล้วด้วย แพงมาก!เพราะฉะนั้น ชอบหรือไม่ชอบ คชาก็จะมาทำงานที่นี่ในฐานะคนขับรถของเรา อ้อ...พริ้ม”
“คะ”
“จัดเก้าอี้ไว้ให้ด้วย ตั้งไว้หน้าห้องเลย”
“ได้ค่ะ”
“ดี งั้นเรากลับกันได้หรือยัง” มณีนุชเอ่ยอีก
“เชิญครับ” คนขับรถคนใหม่ผายมือเชื้อเชิญเจ้านาย
มาร์คินงงหนักยิ่งกว่าเก่า หันมองมณีนุชก็เห็นหล่อนยักไหล่กลับมา
“การ์ดจะทำงานเต็มเวลา ทั้งที่บริษัทและที่บ้าน”
“อานุช!?”
“มาร์! เราไม่ใช่แค่หลานของอานะ แต่เป็นเจ้าของมนวรรธน์ ถ้าหลานเป็นอะไรไปแล้วอาจะทำยังไง ยอมอาสักเรื่องเถอะนะ ขอร้องล่ะ”
มาร์คินอยากปฏิเสธให้ดังกว่านี้ แต่แววตาที่ทอดมองมาทำให้เขามิอาจเอ่ยถ้อยคำใดๆ แววตาที่คอยเฝ้ามองเขาด้วยความรักและห่วงใย มันคล้ายแววตาของบิดาเขาไม่มีผิด บิดาที่เคารพจากเขาไปนานเหลือเกินแล้วตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสิบเจ็ดกระมัง
“อยู่ห่างๆ จากฉัน อย่าให้ใครรู้ว่
