EP 2/4 อยู่ในความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบาย
1066 คำ
มาร์คินยังทำงานต่อเงียบๆ จนถึงหกโมงเย็น วันนี้พริ้มเพราถูกร้องขอให้อยู่ทำโอที เนื่องจากมณีนุชมีธุระเรื่องลูกชายวัย 5ขวบ เวลาหกโมงเย็นควรจะเป็นเวลาอาหารค่ำ และเธอยังมียาที่ต้องรับประทานต่อเนื่อง ทว่าสิ่งที่เธอได้รับประทานและอุ่นท้องมากที่สุดในตอนนี้ก็คือน้ำเปล่า
แอ๊ด...
ประตูถูกเปิดออกเร็วๆ ก่อนที่ร่างสูงของมาร์คินจะปรากฏขึ้น เขาดูเนือยๆ คงจะเหนื่อยจากงานที่สุมเต็มโต๊ะ แต่เชื่อเถอะว่ายังไงเขาก็ยังหล่อ
“คุณรีบกลับเถอะ อีกสิบนาทีเฌอริณจะมา”
“พูดเหมือนไม่อยากให้ฉันอยู่เจอคู่ควงคุณนะคะ ตามสบายเถอะค่ะ ฉันมาทำงาน และยืนยันว่าเรื่องของเรามันจบไปแล้ว” เชิดหน้าตอบแบบสวยๆ แม้หัวใจจะเจ็บแปลบๆ เหมือนถูกเข็มเล่มเล็กทิ่มเอาก็เถอะ
“ผมแค่อยากให้คุณกลับไปหาอะไรกิน จะได้กินยาแล้วนอนพัก แต่เห็นได้ชัดแล้วว่าคุณช่างเก่งในการปั้นเรื่อง”
“ฉันเปล่า” พริ้มเพราเถียงบ้าง ลุกขึ้นแล้วหยิบเอากระเป๋าถือใบน้อยมาถือไว้ เอาโทรศัพท์มือถือยัดเข้าไป ตามด้วยปากกาสองสามด้ามที่ไม่เข้าใจว่าจะเอามันกลับบ้านทำไม
“คุณไม่พอใจอะไรหรือเปล่าพริ้มเพรา”
“เปล่า! ฉันพอใจมากเลยล่ะที่จะได้กลับบ้านสักที รู้ไหมว่าฉันหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ แล้ว” บอกเขาแล้วมุ่นคิ้ว พวงแก้มขึ้นสีแดงเรื่อเพราะท้องมันดันมาร้องโครกครากประจานเจ้าของ
มาร์คินเลิกคิ้ว อยากจะขำแต่กลั้นไว้สุดชีวิต ทั้งสองจ้องตากันแวบหนึ่ง มันเป็นวินาทีแห่งการสานสบที่มิได้ตั้งใจ ทว่าใบหน้าของอีกฝ่ายกลับตราตรึงในหัวใจของคนทั้งคู่
เสียงรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นเป็นจังหวะ ดังแทรกความเงียบงัน ก่อนที่เจ้าของของมันจะปรากฏตัวขึ้น ร่างสูงระหงของเฌอริณอยู่ในชุดกางเกงรัดรูปสีน้ำตาลเข้มกับเสื้อแขนกุดสีขาว คาดทับด้วยเข็มขัดหนังเส้นโต ดูทะมัดทะแมงแต่แอบเซ็กซี่ด้วยว่าสาบเสื้อที่เป็นกระดุมสี่เม็ดถูกปลดออกไปสอง เผยเนินอกอิ่มรำไร
หล่อนก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสวยบาดจิตบาดใจ
“มาร์ มารอฉันเหรอ”
เฌอริณเอ่ยเย้าเขาอย่างที่เคยทำมา เดินเข้าไปใกล้มาร์คินแล้วคล้องแขนเข้ากับแขนเขาอย่างถือสิทธิ์ พริ้มเพราเหล่มองมือเจ้าหล่อนนิดๆ แอบเบะปากใส่หน่อยๆ คนหื่นอย่างบอสมาร์น่ะ เอาไปเลยเถอะ เชิญ!
“อือ...เธอเพิ่งเลิกงานเหรอ”
“ใช่ พอเสร็จงานก็มาเลย นายรอนานไหม” ถามแล้วยิ้มเอาใจ เธอมีความสัมพันธ์อันดีกับมาร์คิน รู้จักกันมาแต่เล็กแต่น้อย เขาอาจเป็นบุรุษผู้เพียบพร้อม แต่เธอรู้ดี เขาเองก็เคยมีแผลใจ และเป็นเธอที่คอยดูแลแผลนั้นให้เขาเรื่อยมา
“ไม่นานหรอก แต่หิวจัง ไปหาของอร่อยกินดีกว่า”
เขาว่าแล้วควงแขนกันออกไป เหลือเพียงพริ้มเพราที่ยืนอยู่หน้าห้องของบอสใหญ่ พอนึกขึ้นได้ก็รีบตามคนทั้งสองไป ตามไปเพื่อ?
มาร์คินเลือกร้านอาหารโปรดของเฌอริณ เขากับหล่อนมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมานาน เฌอริณเป็นสาวยุคใหม่ที่ปราดเปรียวและสวยมาก หล่อนเป็นดาราดัง เป็นบุคคลสาธารณะที่มักถูกจ้องมอง ทว่าเขาไม่ได้มองหล่อนเพียงแค่นั้น สำหรับเขา เฌอริณคือสหายเพียงหนึ่งเดียวที่คอยปลอบใจในวันที่เขาเป็นทุกข์
“ขอบใจสำหรับดอกไม้ แต่ฉันอยากได้อย่างอื่น” คนสวยพูดขึ้นในตอนรออาหารมาเสิร์ฟ มาร์คินยักไหล่น้อยๆ ยังมีอะไรที่เฌอริณต้องการอีกหรือ “หวังว่าจะได้เห็นมาร์คินน้อยก่อนฉันสามสิบห้า” เธอเอ่ยขำๆ
มาร์คินทำหน้าปูเลี่ยน อายุสามสิบสองสำหรับผู้ชายนี่ยังไม่แก่หรอกนะ เขามีเวลาอีกมากเพื่อเฟ้นหาผู้หญิงดีๆ ที่จะมาอุ้มท้องเจ้าตัวเล็ก และมันยังไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่
“ฉันก็เหมือนกัน เธอแต่งงานไปก่อนสิ แล้วค่อยถามคำถามนั้นกับฉัน”
คนทั้งสองยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน เฌอริณแอบเข้าข้างตัวเอง บางทีคนที่มาร์คินเฝ้ารออาจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ได้ และบางที...อาจจะอยู่ตรงหน้าเขานี่ไง
“นายก็ขอฉันสิ ฉันจะได้แต่ง”
“เชอะ! พูดเป็นเล่น หึๆๆ”
มาร์คินยิ้มหัว ถ้าต้องแต่งกับเฌอริณชีวิตนี้คงบันเทิงเริงใจ เขากับเฌอริณรู้ใจกันมากนะ แต่การที่รู้มากก็ไม่ใช่ผลดีเสมอไป อีกอย่าง...การต้องถอดชุดแต่งงานให้คนที่กอดคอร้องไห้ด้วยกันมาราวกับพี่น้อง มันคงแปลกๆ ว่าไหม
“งานเป็นไงบ้างล่ะช่วงนี้” เขาเปิดปาก บริกรเริ่มเสิร์ฟอาหารจานแรก
“ก็ดี รับงานละครไว้เรื่องหนึ่ง ไม่ได้เร่งรีบ ทำไปเรื่อยๆ ไม่ได้วิ่งเข้าหาแล้วรีบกอบโกยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
เขาพยักหน้ารับ บางทีหล่อนอาจเริ่มอยากใช้ชีวิตแบบปกติ มีความสุขกับสิ่งเล็กน้อย และมองหาใครสักคนที่จะมานอนข้างกันทุกคืน เขาไม่มีพ่อแม่ แต่เฌอริณยิ่งอ้างว้างกว่า หล่อนไม่มีแม้แต่อานุช อย่างที่เขามีด้วยซ้ำ
“ดีแล้วล่ะ เธอเหนื่อยมามากแล้ว ใช้ชีวิตของเธอไปเถอะ อย่ารีบร้อนนักเลย แล้วก็...เอ้านี่...”
กล่องสี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือถูกวางลงตรงหน้าเฌอริณ หญิงสาวดึงมาถือไว้ นึกว่าช่อดอกไม้ที่ได้รับนั้นเป็นของขวัญวันเกิดเสียอีก และพอเปิดกล่องออกดู นาฬิกาเรียบหรูเรือนหนึ่งก็ปรากฏให้เห็น
“ชอบไหม สามเรือนในโลก และหนึ่งในนั้นก็อยู่ในมือของเธอ”
เฌอริณพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยซื้อนาฬิกาให้ แต่ว่าเธอไม่ได้คาดหวังอะไร มาร์คินเลิกให้ของขวัญวันเกิดเธอ ตั้งแต่เธอเริ่มก้าวเข้าสู่วงการมายา และมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว
- ผู้เขียน
