ประกาศศึก 1
“สะใจแม่แล้วใช่ไหม!!! ที่ทำให้ผมเจ็บได้ขนาดนี้ แม้กระทั่งลูกตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้อุ้มเหมือนพ่อคนอื่น” เมฆาหันไปตวาดใส่มารดาอย่างไม่พอใจหลังจากไพลินทร์เดินออกไปโดยไม่แยแส้เขาเลยสักนิดเดียว
“แกจะมาอาลัยอาวรณ์นังแพศยานั้นให้ได้อะไรขึ้นมา แน่ใจเหรอ...ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกแก ไม่ใช่ลูกของผัวใหม่ของมัน” คุณหญิงรัตนาไม่สำนึกในความผิดของตัวเองเลยสักนิด หนำซ้ำยังบอกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกของลูกชาย
“แม่!!!! รู้เอาไว้ด้วยนะ ลูกแพรเป็นลูกสาวของผมกับหนูจ๋า ผู้หญิงที่จิตใจสกปรกแบบแม่ คงไม่มีทางรับรู้ได้หรอกนะว่าความสุขของผู้ชายคนหนึ่งที่รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นพ่อเป็นยังไง” เมฆาเหลืออดกับมารดาจริง ๆ ถึงได้พูดประโยคที่สะเทือนใจออกมา
“หึ! แกแน่ใจเหรอ...ว่านังไพลินทร์คือทายาทของตระกูลรัตนไพศาลจริง ๆ แกอย่ามาหลงผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนังนั่นเลย ให้ตายยังไง! ฉันก็ไม่มีทางยอมรับ
