ในมื้ออาหารเช้าวันนี้ สถานการณ์ระหว่างสามีภรรยาเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีการตำหนิเรื่องอาหารที่เธอทำ หรือบ่นว่าอะไรให้แก่เธอ แต่ยังคงไม่มีบทสนทนาใดๆ เพราะบุญส่งยังเดินไปมาอยู่แถวนี้ ทำให้เขาไม่กล้าแสดงความรู้สึกนัก
‘ทำไมต้องอายคนงานด้วยวะ’ เขาถามตัวเองที่ไม่กล้าพอที่จะแสดงว่าเขานั้นเริ่มเปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้
“ผมไปรอที่รถนะครับ” บุญส่งบอกอย่างรู้ใจ เมื่อเห็นท่าทางของเจ้านายหนุ่ม
สุริยนพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกโล่งใจที่ลูกน้องคู่หูเหมือนรู้ใจเขา ว่าต้องการอยู่กับสไบนางสองต่อสอง
“เห็นแม่ผมบอกว่าคุณเคยมาที่นี่ตอนเด็กๆ คุณจำได้ไหม” เขาถามเธอ
“จำได้สิคะ” เธอตอบแล้วอมยิ้ม ลุ้นในใจว่าเขาคงจำเธอได้แล้ว
“ผมไม่ยักกะจำได้ว่าเคยมีเพื่อนสมัยเด็กชื่อนาง”
สไบนางลดยิ้มลง ไม่ได้โกรธเขา เพียงแต่น้อยใจลึกๆ พลางคิดว่าผู้ชายส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดแทบทุกคน มันก็คงมีแต่เธอที่เป็นบ้าเป็นหลังไปกับเขาเอง
