เสียงเคาะประตูของสุริยนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับเสียงของเขาที่บอกให้เธอนั้นเปิดประตู
เธอเอาหมอนอุดหูไม่ยอมฟังในสิ่งที่เขาพูด เอาแต่ร้องไห้ออกมาเพราะคำพูดร้ายๆ ของเขา
‘เวรกรรมอะไร ทำไมฉันต้องมามีใจให้คนอย่างคุณ ทำไมฉันถึงต้องแต่งงานกับคุณ ทำไมฉันต้องมาทนให้คุณเหยียบย่ำอยู่แบบนี้’
สไบนางร้องไห้จนหลับไป ในขณะที่สุริยนเองก็จนปัญญา เพราะเธอไม่ยอมเปิดประตูออกมาคุยกับเขาเพื่อรับฟังคำขอโทษ
“เพราะเราปากหมาแท้ๆ โธ่โว้ย ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว” เขาก่นด่าตัวเอง ก่อนที่จะยอมแพ้ถอยกลับห้องไป
สไบนางตื่นมาอีกครั้งในตอนเย็น เธอมองลงไปที่หน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงรถของบุญส่ง แล้วดูว่าเขาถือปิ่นโตมาด้วยหรือไม่
พอเห็นว่าบุญส่งนำปิ่นโตกลับมาด้วย เธอจึงโล่งใจ ก่อนจะเอนตัวลงที่เตียงนอน ตัดสินใจว่าจะยังไม่ลงไปเจอเขาในตอนนี้
เธออาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนเพื่อเข้านอน แต่ก็นอนไม่หลับ คิดถึงคำพูด
