วันต่อมารามที่เห็นเห็นแก้มหวานลืมตาตื่นขึ้นมาก็หันไปถามเธอด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อเช้ามืดตอนที่ตื่นขึ้นมานั้นเธอจับไข้และมีไข้สูง
"หนูหวานเป็นยังไงบ้างคะ หายปวดหัวบ้างหรือยัง"
"ดีแล้วค่ะ หายปวดหัวแล้วด้วย" แก้มหวานพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเขยิบตัวเอาหัวไปหนุนอยู่ที่ตักของพี่ราม เธอฝังซบใบหน้าเข้าไปที่หน้าท้องแกร่งอย่างออดอ้อน ชายหนุ่มก้มมองดูเธอด้วยสายตาที่แสนเอ็นดู ไม่รู้ว่าจะอ้อนเก่งไปถึงไหน
"ถ้าอย่างนั้นก็กินข้าวกินยานะคะหนูหวาน คนเก่งของพี่" ฝ่ามือหนาลูบไปที่ศีรษะทุย ก่อนจะวางหลังมือแตะไปที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาวัดดูอุณหภูมิในร่างกายของเธอ
"ตอนนี้หนูหวานหายดีแล้วน้า ไม่ต้องกินยาแล้วก็ได้ค่ะ" แก้มหวานเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาคู่คม พลางเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดออดอ้อนออเซาะ ทว่ารามไม่ยอมตามใจ เขารู้ว่าเธอเป็นคนกินยายากมาแต่ไหนแต่ไร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องบังคับให้กิน
"ไม่ได้ค่ะ ต้องกิน
