“อื้อ... ไม่นะ... นายหัว อย่าทำเมี่ยง... อื้อ... อย่านะ... อย่า... อย่า...”
เธอร่ำร้องอย่างน่าสงสาร แต่เขารู้ว่าถ้าหยุดเธอจะทรมานยิ่งกว่าหลายเท่า เขาจึงเลือกที่จะเดินหน้าต่อ ฝ่ามือจับแยกท่อนขาเรียวยาวออกจากกันและยึดไว้ด้วยแรงที่มากกว่า ดวงตาร้อนแรงตวัดมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ก้มมองมาเช่นกัน ก่อนที่เธอจะหลบสายตาของเขาและมองไปทางอื่น เมื่อรู้แล้วว่าชะตากรรมต่อจากนี้คืออะไร
แค่ริมฝีปากแตะสัมผัสที่ดอกไม้ ปณาลีก็ผวาเฮือกก่อนจะเริ่มดิ้นรนให้พ้นจากฝ่ามือ ใบหน้า จมูกและริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ซึ่งเขารู้ว่าเธอไม่มีทางจะทำได้อย่างแน่นอนที่สุด เพราะเมื่อปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดออกมาชอนชิมความหวานหยาดเยิ้มที่เอ่อซึมทะลุม่านลูกไม้ออกมา ปณาลีก็บิดกายร้องเสียงหลงจนเขาต้องตวัดปลายลิ้นเพิ่มความรัวเร็วมากขึ้น
“อ้า... ไม่นะ... ไม่... อื้อ... อย่า... ได้โปรด... อย่า... อย่าทำ... ฮือ... ได้โปรดเถอะ อย่าทำ... ฮือ..
