ปณาลีไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงร้องหรือแม้แต่จะบังคับสายตาให้ละไปจากเรือนร่างสมส่วนของผู้ชายตรงหน้านี้ จวบจนกายแข็งแกร่งไปทุกสัดส่วนนั้นเปล่าเปลือยไม่ต่างจากเธอ ร่างสูงจึงเคลื่อนกายมาใกล้ พร้อมส่งคำพูดและลมหายใจเป่ารดไปทั่วใบหน้าของเธอ
“ปล่อยได้ยังไงล่ะทูนหัว นี่มันยังมาไม่ถึงครึ่ง... ทำงานให้สมกับค่าตัวหน่อย”
แต่คำทิ้งท้ายกลั้วหัวเราะของเขากลับทำให้เธอมีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง
“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อย!” พยายามดิ้นรนทั้งที่มองไม่เห็นทางรอด แต่เธอก็จะไม่ยอมให้เขามาหยามศักดิ์ศรีแม้ว่ามันจะเหลือไม่ถึงครึ่งจากการกระทำของเขาก็ตาม
“แหม... ฤทธิ์เยอะแบบนี้ สนุกเป็นบ้า ดีดดิ้นให้ครบทั้ง 10 คนข้างนอกด้วยล่ะ ไม่ใช่อ่อนระทวยเหมือนเมื่อกี้”
“อ๊ายยยย... ไอ้บ้า! ไอ้นายหัวบ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยฉัน!”
“อูย... อย่าดิ้นสิ รู้ไหมว่ามันโดนอะไร”
ริมฝีปากสีแดงสดราวกับทาลิปสติก
