วันที่วินพาใสพามานอนที่คอนโดด้วย ความรู้สึกฉันมันจมดิ่งลง ฉันไม่รู้ว่าสำหรับวินแล้ว ฉันเป็นอะไร แค่คนที่มาคอยอยู่ดูแลเขา เตียงนั้นฉันนอนกับเขาทุกวัน เขายังพาผู้หญิงคนนั้นมาทำอะไรกัน ทั้งที่ฉันยังอยู่ในห้อง ฉันยังมีตัวตนอยู่ไหม ฉันจึงตัดสินใจแยกออกมาอยู่คนเดียว จะได้ไม่ต้องเห็นภาพแบบนั้นอีก ฉันเข้าใจความรู้สึกของนานา คำพูดของนานามันทิ่มแทงฉัน มันเป็นผลกรรมที่ฉันได้รับ วินโทรมาหาบอกไม่สบาย ฉันไม่อยากไปตรงนั้น ต้องทนนึกถึงภาพนั้นมันเกาะกินใจซ้ำๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเขาเป็นอะไรไป
ตี๊ด~~
ตี๊ด~~
ติ๊ด~~
ฉันกดอ๊อดหน้าห้อง ฉันมีคีย์การ์ดแต่ไม่อยากเปิดเข้าไป กลัวเจอภาพอะไรที่ไม่ควรเจอ
"เกี่ยวก้อยวินรอเกี่ยวก้อยตั้งนาน" เป็นวินที่เปิดประตูห้องออกมา และดึงฉันเข้าไปสวมกอดไว้
"วินปล่อยเกี่ยวก้อยก่อน เดี๋ยวคนเห็น" วินดึงฉันเข้ามาที่ห้อง
"เกี่ยวก้อยกลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ วินคิดถึงเกี่ยวก้อยมาก ว
