รอยรักพันธนาการเถื่อน

บทที่12 ดับไฟสร้างบรรยากาศ

"เอากระเป๋าไปเก็บในห้องสิครับ" คมกริชสั่งพิมพ์ลภัสที่กำลังนั่งกอดกระเป๋าสะพายของตนเองอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

"ไม่เป็นไร ฉันถือเอาไว้ได้ไม่ได้ใบใหญ่อะไร คุณจะให้ฉันเขียนแบบบ้านให้คุณไม่ใช่เหรอ คุณอยากได้แบบไหนล่ะ บอกรายละเอียดฉันมาได้เลย คุยเรื่องงานจบฉันจะได้ขับรถกลับกรุงเทพ"

"อะไรนะ จะคุยเรื่องงานเลยเหรอ ขยันเกินไปหรือเปล่า พักก่อนก็ได้ครับใจร้อนเสียจริง ไว้พรุ่งนี้เช้าตื่นมาดูบรรยากาศรอบๆ อีกทีจะดีกว่านะ"

"ไม่เป็นไร เมื่อกี้ก่อนจะเดินเข้าบ้านมาฉันดูแล้ว พอดีฉันหัวไวเห็นแล้วก็จำได้หมดเลย คุณบอกสเปคความต้องการมาเลย ฉันจะเอากลับไปทำให้ตามที่คุณBriefงานฉันในวันนี้"

"สเปคเหรอ อือ สเปคของพี่ก็น้องพิมพ์นี่แหละ ส่วนความต้องการตอนนี้เหรอ อยากชวนพิมพ์เข้าไปในห้องแล้ว...."

"ไอ้บ้า พอเลยนะ หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ" พิมพ์ลภัสแหวใส่คมกริชในทันที

"ฮ่าๆๆ โอเคๆ พี่ไม่แกล้งพิมพ์แล้วก็ได้ พิมพ์หิวข้าวแล้วยัง สองคนผัวเมียคงเตรียมสำรับกับข้าวให้เราเสร็จแล้วไปกินข้าวก่อนเถอะนะ เรื่องงานไว้ค่อยคุยกัน" คมกริชหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วชวนพิมพ์ลภัสไปกินข้าว

"ฉันไม่หิว ไม่กิน คุยเรื่องงานให้จบๆ ไปเลย ฉันจะได้รีบกลับบ้าน"

"อ้าวไม่หิวข้าวหรอกเหรอ ถ้าไม่หิวข้าวก็แสดงว่าหิวพี่ ไปครับเข้าห้องกันดีกว่า" คมกริชพูดชวนพร้อมกับทำหน้ามึนใส่แล้วขยับเดินเข้ามาใกล้พิมพ์ลภัส

"อ้าย! ไม่นะ ไม่เข้าห้อง หยุดอยู่ตรงนั้นเลย" พิมพ์ลภัสร้องสั่งให้คมกริชหยุดรุกเดินเข้ามาหาตนเอง

"โอเค ๆ ฉันหิวข้าวแล้วไปกินข้าวก็ได้ หยุดเดินเข้ามา หยุดอยู่ตรงนั้นเลย" พิมพ์ลภัสร้องบอกพร้อมกับชี้นิ้วเรียวสวยของตนสั่งให้คมกริชหยุดอยู่ตรงนั้นก่อน

"อ้าวหิวแล้วเหรอ ทำไมกระเพาะน้องพิมพ์รู้สึกหิวช้าจัง"

"หิว ฉันหิวแล้วไปกินข้าวสิ หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่ต้องเข้ามาใกล้แล้ว" พิมพ์ลภัสร้องสั่งแล้วถอยหลังหนีคมกริชไปด้วย

"ก็ได้ๆ พี่ไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวที่ชานด้านข้างตัวบ้านกันนะ สองคนนั้นคงจัดโต๊ะเสร็จแล้ว" คมกริชบอกพิมพ์ลภัสแล้วเดินนำออกไปกินข้าว

เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารคมกริชก็ชวนพิมพ์ลภัสกินข้าว ดูแลเอาใจตักกับข้าวใส่จานให้

"กินเยอะๆ นะ จะได้มีแรง..." คมกริชแกล้งพูดแล้วลากเสียงยาวอย่างต้องแกล้งให้พิมพ์ลภัสเขินแล้วคิดตามเรื่องการมีแรง โดยมีเจตนาไปในทางลามกตามสไตล์ของเขานั่นแหละ

"พอแล้ว ไม่ต้องตักใส่จานให้ฉันแล้ว ฉันกินไม่หมด เดี๋ยวได้อ้วนตายกันพอดี"

"แหม ตอนนี้ล่ะทำมาเป็นกลัวอ้วน เมื่อตอนมื้อเที่ยงยิ้มร่าหัวเราะต่อกระซิก กินข้าวไปยิ้มไป ตักอาหารให้กันแทบจะป้อนจนจะเคี้ยวแทนให้กันอยู่แล้ว คงมีความสุขมากใช่มั้ยได้กินข้าวกับไอ้หน้าขาวนั่นน่ะ" คมกริชพูดกระแนะกระแหนด้วยความหึงหวง

"ค่ะ ฉันก็มีความสุขดีแล้วคุณจะทำไม" พิมพ์ลภัสพูดท้าทายออกไปด้วยความหมั่นไส้ที่คมกริชมาพูดกระแนะกระแหนตนเองแบบนั้นก่อน

" อย่ามาท้าทายพี่นะพิมพ์ ไหนตอบมาสิว่ามันเป็นอะไรกับพิมพ์ ไหนไอ้หมึกมันบอกกับพี่ว่าพิมพ์ยังไม่มีแฟนไง แล้วมันเป็นอะไรกับพิมพ์บอกพี่มานะ" คมกริชถามน้ำเสียงเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีก

"ฉันกับพี่ปรินต์เราจะเป็นอะไรกันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยไม่ทราบ นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันนะ ฉันอิ่มแล้วถ้าจะคุยเรื่องงานก็คุยเลย คุยเสร็จฉันจะได้กลับ"

"เกี่ยวสิวะ อ๋อต้องทบทวนก่อนใช่มั้ยถึงจะจำได้ งั้นลุกขึ้นเลยจะได้ไปทบทวนกัน" คมกริชลุกขึ้นเดินมาจับข้อมือพิมพ์ลภัสแล้วลากคนตัวเล็กเข้าไปในบ้าน

"ปล่อยฉันนะ อย่ามาทำอะไรบ้าๆ กันฉันนะ ปล่อย..."

"ถ้าไม่อยากให้ทำบ้าๆ อย่างที่ว่าก็บอกมาสิว่ามันเป็นใครมันเป็นอะไรกับพิมพ์ ไอ้หน้าขาวนั่นมันเป็นใคร" คมกริชรุกเร้าคาดคั้นพิมพ์ลภัสจนพิมพ์ลภัสต้องตอบคมกริชออกไป

"เป็นเพื่อนรุ่นพี่สมัยเรียนอยู่อังกฤษ"

"แค่เพื่อนแค่นั้นใช่มั้ย" คมกริชถามย้ำสีหน้าดีขึ้นมาเล็กน้อย

"อือ ปล่อยแขนฉันได้แล้ว" พิมพ์ลภัสสั่งแล้วสะบัดแขนเบาๆ

"ปล่อยก็ได้ งั้นมานั่งนี่มา มาคุยกันดีๆ" คมกริชชวนพิมพ์ลภัสให้นั่งลงตรงโซฟาตัวสวย

"คุยกันดีๆ เหรอ คุยอะไรของคุณอีก ฉันอยากกลับบ้านเข้าใจหรือเปล่า" พิมพ์ลภัสพูดกระเง้ากระงอดใส่คมกริชรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ

"พิมพ์ พี่ว่าพี่ชอบพิมพ์ เรามาลองคบกันดูมั้ย ไหนๆ พี่ก็เคย...."

"อ๊ะ! อะไรนะลองคบกัน ฉันว่าฉันบอกคุณไปชัดเจนมากแล้วนะว่าฉันไม่ชอบคุณ ไม่อยากได้คนเจ้าชู้ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบคุณมาเป็นแฟนของฉัน"

"แล้วพิมพ์รู้ได้ยังไงว่าพี่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า นี่อย่าบอกนะว่าพิมพ์ก็แอบสนใจพี่ แอบชอบพี่จนถึงกับต้องสืบค้นประวัติพี่เลยเชียวหรือ"

"บ้า ใครเขาไปสืบเรื่องของคุณกัน แต่ถึงไม่สืบฉันก็รู้ว่าคุณน่ะมันคนเจ้าชู้ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวคบไม่ได้อยู่แล้ว เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ยฉันจะได้กลับ"

"ยังไม่ให้กลับ เรื่องของเรายังไม่เสร็จเรียบร้อยเลยนะ จะกลับได้ยัง"

"เรื่องของเราไม่มีค่ะมีแต่เรื่องของคุณ คุณจะคุยเรื่องแบบบ้านใช่มั้ย คุยมาเลยค่ะ อยากได้แบบไหนคุณบอกมาเลย เดี๋ยวฉันกลับไปทำมาให้จะทรงไหน แบบไหนฉันทำให้คุณได้หมด ขอแค่วันนี้คุยกันให้จบแล้วให้ฉัน....."

"ว้าย!" ก่อนที่พิมพ์ลภัสจะพูดจบ ก็ต้องตกใจร้องออกมาแล้วกระโดดไปเกาะคอของคมกริชเอาไว้แน่น เพราะไฟมันดันดับพรึบลงก่อนที่พิมพ์ลภัสจะพูดจบ

"กลัวเหรอ ไม่ต้องกลัวนะแค่ไฟดับเอง ที่นี่ไม่มีผีหรอกนะมีแต่ผัวของพิมพ์" คมกริชพูดปลอบในแบบฉบับคนหน้ามึนแล้วลูบแขนลูบหลังให้พิมพ์ลภัสคลายความตกใจลงไปด้วย

"ปล่อยฉันเลย คุณน่ะน่ากลัวกว่าผีอีก"

"แน่ะ ยอมรับว่าพี่เป็นผัวพิมพ์แล้วใช่มั้ย" คมกริชถามออกไปอย่างอารมณ์ดี

"บ้า ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ยอมรับ ปล่อยได้แล้ว"

"กอดไว้นะดีแล้ว พิมพ์กลัวความมืดไม่ใช่เหรอ"

"เปล่า ฉันไม่ได้กลัวฉันแค่ตกใจ ปล่อยฉันสิฉันจะได้หาโทรศัพท์เปิดไฟจากโทรศัพท์ หากุญแจรถแล้วจะได้กลับกรุงเทพ ไฟดับแบบนี้จะคุยงานได้ยังไง"

"คุยงานไม่ได้แต่ทำอย่างอื่นได้นะ" คมกริชแกล้งทำเสียงกระเส่าใส่พิมพ์ลภัส

"ไอ้บ้า หยุดทำเสียงแบบนี้เลยนะฉันขนลุก ปล่อยฉันนะฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่ให้กลับ นอนที่นี่แหละคืนนี้ ไฟดับคุยงานไม่ได้ก็ทำอย่างอื่นกันไง" คมกริชพูดแล้วแอบขโมยสูดกลิ่นหอมจางๆ จากกายสาวสวยในอ้อมกอดของเขาไปด้วย

"ทำอะไร ไอ้คนบ้า ปล่อยฉัน"

"พี่หมายถึงนอนพักผ่อนไง ตื่นมาตอนเช้าค่อยคุยงานกัน พี่ว่าเราไปอาบน้ำกันเถอะ คนงานสองคนผัวเมียคงเตรียมน้ำและจุดเทียนในห้องน้ำไว้ให้เราแล้ว"

"อะไรคือเรา คุณไปอาบเถอะฉันไม่อาบ ฉันจะกลับไปอาบที่บ้านของฉัน"

"เรา ก็คือพิมพ์กับพี่ไง พิมพ์ต้องอาบน้ำนะถึงจะเป็นคนสวยแต่จะทำตัวสกปรกน้ำไม่อาบนี่ไม่ได้นะ"

"ไอ้....." พิมพ์ลภัสพูดยังไม่ทันจบ คมกริชก็พูดดักไว้เสียก่อนว่า

"อย่าด่าผัวอีก ทำไมเป็นคนชอบด่าปากคมได้ขนาดนี้นะพิมพ์ เอะอะก็ไอ้บ้า ไอ้นั่น ไอ้นี่มาเต็ม แล้วจะเอายังไงจะเดินไปอาบน้ำเองหรือจะให้ผัวอุ้มไป ถ้าให้อุ้มไปก็ได้นะแต่พี่คิดค่าอุ้มนะ"

"ไม่ต้องอุ้ม ฉันเดินของฉันเองได้ ปล่อยฉันสิ" พิมพ์ลภัสเปลี่ยนใจไปอาบน้ำ เพราะตอนนี้คิดแผนการที่จะได้หนีกลับบ้านออกแล้ว

คมกริชปล่อยพิมพ์ลภัสลงจากตักแล้วเดินนำพิมพ์ลภัสไปยังห้องนอน ซึ่งในห้องนอนตอนนี้คมกริชได้สั่งการคนงานเอาไว้แล้วว่า ให้จุดเทียนรอบๆ ห้องเพื่อสร้างบรรยากาศสำหรับค่ำคืนนี้

"ไปอาบน้ำกันเถอะพิมพ์ ดึกแล้วมันจะหนาวนะ นี่ฝนมันก็ทำท่าเหมือนจะตกแล้วด้วย" คมกริชบอกพิมพ์ลภัสพร้อมกับส่งเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวของเขาให้พิมพ์ลภัสเอาไปเปลี่ยนเมื่ออาบน้ำเสร็จ

"คุณไปอาบก่อนเถอะ ฉันอยากนั่งย่อยอาหารสักประเดี๋ยว"

"เอางั้นเหรอ งั้นก็ได้พี่เข้าไปก่อนก็ได้" คมกริชทำทีเป็นรับคำแล้วแกล้งเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งๆ ที่เขานั้นรู้ดีอยู่แล้วว่าพิมพ์ลภัสคิดจะหนีเขาตอนเขาเผลอเข้าไปอาบน้ำ คมกริชแกล้งเข้าไปสักครู่แล้วเดินกลับออกมาทันได้เห็นพิมพ์ลภัสกำลังรื้อค้นหากุญแจรถเพื่อหนีกลับบ้านอย่พอดี

"หากุญแจรถอยู่เหรอพิมพ์" คมกริชถามขึ้นทำให้พิมพ์ลภัสที่กำลังรื้อค้นหากุญแจรถอยู่สะดุ้งตกใจสุดตัว

"ว้าย!" พิมพ์ลภัสร้องขึ้นด้วยความตกใจหันไปมองทางต้นเสียงแล้วก็ต้องร้องตกใจอีกรอบเมื่อเห็นคมกริชยืนเปลือยท่อนบนอ้วนหน้าอกนมตึงฟิตเปรี๊ยะและกล้ามเนื้อท้องเป็นลอนแข็งแรง

"เอ๊ย! ไอ้คนบ้า แก้ผ้าออกมาทำไม เข้ากลับไปอาบน้ำเลยนะ ลามก"

"ถ้าไม่แก้ผ้าเดินออกมาดูก็คงไม่ทันได้เห็นเมียคิดจะหนีหรอก มานี่เลยน้องพิมพ์" คมกริชพูดเสร็จก็เข้าไปรวบเอวบางของพิมพ์ลภัสแล้วยกขึ้นพาดบ่าพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ

"ปล่อยฉัน ตกลงๆ ฉันจะอาบน้ำ แต่คุณช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนได้มั้ย"

"ไม่ได้ ทีแรกก็ตั้งใจจะปล่อยให้อาบน้ำดีๆ อยู่หรอกนะ อุตส่าห์ดับไฟจุดเทียน เตรียมน้ำอุ่นๆ จุดน้ำมันหอมไว้ให้ เตรียมไว้ให้อย่างดีเลยเห็นมั้ย" คมกริชชี้ให้พิมพ์ลภัสดูอ่างอาบน้ำที่เปิดน้ำอุ่นไว้เต็ม โรยไว้ด้วยดอกกุหลาบแดง รอบๆ ห้องน้ำก็จุดเทียนหอมให้แสงสว่างโดยรอบ บรรยากาศแบบว่าพร้อมเสียตัวเป็นที่สุด

"นี่อย่าบอกนะว่าคุณเป็นคนทำให้ไฟดับเอง ไอ้...."

"ถ้าด่าอีกทีพี่จะคิดบัญชีทบเป็นสองกระทง โดนหนักแน่ ด่าสิครับพี่รับรองว่าภายในห้องน้ำได้เร่าร้อนลุกไหม้ด้วยไฟสวาทของเราสองคนแน่ ด่าสิ" คมกริชพูดท้าน้ำเสียงเอาจริง

"ไอ้คนลามก หน้าด้าน ปล่อยฉันนะ"

"ไม่ปล่อย คนหน้าด้านอย่างพี่มันสามารถทำอะไรก็ได้นั่นแหละ" คมกริชพูดหน้ามึนใส่พิมพ์ลภัสแล้วบังคับถอดเสื้อผ้าของพิมพ์ลภัสออก หลังจากนั้นก็จัดการอุ้มพิมพ์ลภัสลงไปอาบน้ำในอ่างด้วยความทุลักทุเลเพราะสาวเจ้าช่างฤทธิ์เยอะไม่เบาเลยเช่นกัน

"โอ๊ย อย่าตี อย่าหยิก เดี๋ยวเถอะตีพี่เหรอ พี่จะเอาคืนบ้างแล้วพิมพ์จะร้อง"

"ก็ปล่อยฉันสิ ฉันไม่ถอด"

"ต้องถอด ไม่อย่างนั้นจะอาบน้ำได้ยังไง พี่อุตส่าห์ดับไฟจุดเทียนสร้างบรรยากาศเลยนะ" คมกริชบังคับถอดเสื้อผ้าของพิมพ์ลภัสได้สำเร็จแล้วอุ้มพาลงไปในอ่างอาบน้ำด้วยกัน