บทที่10 ต่อมหึงทำงาน
2299 คำ
หลายวันต่อมาคมกริชได้ไปดูไซน์งานที่ต่างจังหวัด คราวนี้ต้องเดินทางไปจังหวัดเชียงใหม่ ทำงานไปก็คิดถึงแม่ยอดรักเมียมโนของเขาไปด้วย คมกริชพยายามจะติดต่อหาพิมพ์ลภัสหลายต่อหลายครั้งแต่พิมพ์ละภัสก็บล็อกเขาในทุกช่องทาง
"บล็อกเบอร์ บล็อกพี่ทุกช่องทางการติดต่อเลยเหรอวะพิมพ์" คมกริชได้แต่พูดกับตัวเองและหงุดหงิดอยู่ภายในใจที่สาวเจ้าไม่เล่นด้วย เกิดมายังไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนขัดใจเขามาก่อน ท่ามกลางความหงุดหงิดและอยากเอาชนะใจของพิมพ์ลภัสคมกริชจึงนั่งไม่ติด ต้องโทรหาเพื่อนรักอย่างพลากรเพื่อขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักของเขา
"เออ ว่ายังไงวะไอ้กริช ไหนบอกว่าไปดูไซน์งานที่เชียงใหม่ไงวะ" พลากรรับสายแล้วถามเพื่อนออกไป
"ใช่ อยู่เชียงใหม่ ร้อนฉิบหายเลย ว่าแต่นี่มึงทำอะไรอยู่วะ วันนี้เข้าออฟฟิศหรืออยู่โรงงานวะ" คมกริชถามเพื่อนออกไป ในใจก็ไม่ได้สนใจอยากรู้หรอกนะว่าเพื่อนจะอยู่ที่ไหนแค่ต้องการอยากจะรู้ว่าเพื่อนอยู่ใกล้ๆ กับเมียมโนของตนเองหรือเปล่าก็แค่นั้น
"อยู่ออฟฟิศ แต่ว่าเดี๋ยวตอนบ่ายจะเข้าไปดูที่โรงงานเสียหน่อย มึงมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าสินค้าล็อตล่าสุดมีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะ"
"แล้วถ้าสินค้ามีปัญหา กูจะคุยเรื่องรายละเอียดของสินค้ากับน้องสาวมึงได้มั้ยวะไอ้หมึก"
"แล้วมันมีปัญหาหรือเปล่าละวะ ถ้ามันมีมึงก็คุยกับกูก็ได้ ทำไมต้องคุยกับไอ้พิมพ์มันด้วย"
"เอ้า ก็กูอยากคุยกับน้องสาวของมึงไม่ได้อยากคุยกับมึงไง กูเป็นลูกค้าความพึงพอใจของกูย่อมสำคัญเสมอไม่ใช่เหรอวะ"
"ความพึงพอใจของลูกค้ามันสำคัญมันก็ใช่เว้ย แต่ว่ามันมีปัญหามั้ยละสินค้าน่ะ"
"ยังไม่มี แต่อยากคุยกับน้องสาวมึง"
"เดี๋ยวๆ นี่มึงชักจะยังไงกับน้องสาวของกูแล้วนะไอ้กริช"
"ชักจะยังไง คือยังไง มึงก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้วมั้ยวะ" คมกริชย้อนถามเพื่อนกลับไปในทันที
"เอาจริงเหรอวะ อย่าเลย ไม่ได้ๆ น้องสาวกูยังเด็ก แล้วดูท่าทางมันก็ไม่ได้ชอบมึงด้วยนะ"
"เอาจริงสิวะ กูจะจีบน้องสาวของมึง เขายังไม่ชอบกูในตอนนี้กูก็จะทำให้เขาชอบกูให้ได้ก็แล้วกัน"
"ไม่ได้เว้ย กูไม่อยากได้มึงเป็นน้องเขยกู มึงมันคนเจ้าชู้"
"ไอ้หมึก มึงทำยังกับมึงไม่เจ้าชู้ ไม่รู้แหละกูขออนุญาตมึงแล้วถือว่ามึงรับรู้แล้ว เจ้าชู้บ้าอะไรกันวะกูแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ ที่ผ่านมากูซื้อกินมันผิดตรงไหน ทำอย่างกับมึงไม่เคยซื้อกิน หรือมึงจะให้กูทวนความจำให้"
"เออๆ ไม่ต้องทวนไม่ต้องระลึกนึกถึงแล้วเดี๋ยวเมียกูรู้ได้เป็นเรื่องอีก มึงจะจีบมึงก็จีบเลย แต่ถ้าน้องกูไม่เล่นด้วยมึงห้ามบังคับจิตใจน้องกูนะไอ้กริช"
"เออ กูจีบของกูเองแหละ ว่าแต่มึงช่วยเดินเอาโทรศัพท์ไปห้องทำงานน้องสาวมึงให้น้องมึงคุยกับกูหน่อยสิไอ้หมึก"
"ไอ้บ้า มึงก็โทรไปสิจะให้กูเดินเอาโทรศัพท์ของกูไปให้ยายพิมพ์ทำไม กูต้องทำงานทำการนะเว้ยไอ้กริช"
"ถ้ากูโทรได้กูไม่รบกวนมึงหรอก น้องมึงเขาบล็อกกูหมดทุกช่องทาง"
"อ้าวไอ้นี่ เขาบล็อกก็แสดงว่าเขาไม่เล่นด้วยมั้ยวะไอ้บ้า พอๆ เลิกๆ แยกย้ายไปทำงาน"
"ไอ้หมึก กูขอเถอะวะ กูคิดถึงน้องมึงจริงๆ ขอแค่ได้ยินเสียงก็ยังดีนะเว้ย นะไอ้พี่เขยนะ"
"ไอ้นี่ เออๆ เดี๋ยวเอาไปให้ ยุ่งวุ่นวายฉิบหายเลยมึงน่ะ นี่เห็นแก่ยอดขายหรอกนะถึงทำให้"
"เออ เอาไปเร็วๆ" คมกริชยิ้มกริ่มแล้วเร่งให้พลากรรีบพาโทรศัพท์ไปให้พิมพ์ลภัส
"ยายพิมพ์ อะนี่มีคนจะคุยกับแก" พลากรเดินไปห้องทำงานของน้องสาวแล้วส่งโทรศัพท์ให้น้อง
"ใครกันอะพี่หมึก จะคุยกับพิมพ์ทำไมต้องโทรหาพี่หมึกด้วยทำไมไม่โทรหาพิมพ์" พิมพ์ลภัสครุ่นคิดยังไม่ยอมคุย คมกริชที่ยังอยู่ในสายก็พลอยลุ้นไปด้วยว่าสาวเจ้าจะรับโทรศัพท์ของตนหรือเปล่า
"เอาน่า รับไปคุยก็รู้เองแหละ เร็วๆ รีบคุยพี่จะกลับไปเซ็นเอกสารต่อตอนบ่ายต้องออกไปดูโรงงาน" พลากรกรยัดโทรศัพท์ใส่มือน้องสาว พิมพ์ลภัสขัดไม่ได้จึงต้องยอมคุย
"สวัสดีค่ะ"
"คิดถึงจัง ได้ยินเสียงน้องพิมพ์เสียทีนะ" คมกริชพูดมาตามสาย เมื่อพิมพ์ลภัสรู้ว่าเป็นคมกริชก็ทำท่าจะวางสาย
"คุณ..."
"เอ๊ะ ๆ อย่าตัดสายพี่ทิ้งนะ เพราะถ้าพิมพ์ทำแบบนั้นพี่จะบอกไอ้หมึกเดี๋ยวนี้ว่าพิมพ์กับพี่เราเป็น..."
"เออ ต้องการอะไรก็พูดมา อยากพูดอะไรกับฉันก็พูดเลยค่ะ" พิมพ์ลภัสรีบตอบออกไปน้ำเสียงประชดประชันกระแทกแดกดันใส่คมกริช
"คิดถึง อยากเจอ อยากเห็นหน้า" คมกริชทำเสียงอ้อน
"นี่คุณ พอเลย อย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่ฉันนะ ฉันต้องทำงานพี่ชายของฉันก็ต้องกลับไปเซ็นเอกสารให้เสร็จไว้ค่อยคุยได้มั้ย" พิมพ์ลภัสพูดต่อรอง
"พี่จะวางสายก็ได้ แต่พิมพ์รับพี่เป็นเพื่อนในไลน์ก่อนสิ"
"เออๆ ทำให้ วางนะ"
"เดี๋ยวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำเลย ไม่งั้นเรื่องทั้งหมดจะรู้ถึงหูไอ้หมึกแน่"
"เออ ทำแล้ว เห็นยังเพิ่มไปแล้ววางสายนะ" พิมพ์ลภัสทำตาม ทุกอย่างอยู่ในการสังเกตของพลากรทุกอย่าง เมื่อพิมพ์ลภัสวางสายแล้วพลากรจึงถามน้องสาวออกไปตรงๆ ว่า
"ยายพิมพ์ ไอ้กริชมันจีบน้องอยู่แล้วน้องชอบมันหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบแล้วทำไมต้องยอมทำตามที่มันสั่งด้วยพี่ไม่เข้าใจ หรือว่าจริงๆ แล้วพิมพ์คบกับไอ้กริชมันอยู่" พลากรถามออกไปเพราะรู้ดีว่าน้องสาวนั่นเป็นคนหัวดื้อมากแค่ไหน ถ้าไม่ชอบไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ พิมพ์ลภัสจะหนีห่างไม่สนใจ ไม่ให้ความสำคัญ ไม่เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ แต่นี่กับคมกริชมันเหมือนมีอะไรๆ ปิดบังกันอยู่
"เปล่า คือว่า คือพิมพ์หมายถึงไม่มั่นใจพี่หมึก พี่หมึกไปทำงานเถอะเดี๋ยวพิมพ์คุยต่อกับเพื่อนพี่หมึกเองค่ะ" พิมพ์ลภัสพูดปัดแก้ตัวเอาตัวรอดให้ผ่านพ้นไปก่อน
"เออ อะไรกันวะ จะจีบกันก็จีบกันดีๆ ทำเป็นเด็กๆ ไปได้ งอนกันต้องให้ไอ้กริชโทรหาพี่เนี่ยมันยังไง" พลากรบ่นน้องสาวลามไปว่าเพื่อนด้วย
"อย่าขี้บ่นพูดเยอะได้มั้ย พี่หมึกเดี๋ยวพิมพ์คุยกับเพื่อนพี่เองไงคะ ก็รับปากไปแล้วไม่ทำให้พี่หมึกรำคาญใจหรอก" พิมพ์ลภัสบอกพลากร ก่อนที่พลากรจะเดินส่ายหัวเดินกลับออกไปจากห้องทำงานของน้องสาว
พอคล้อยหลังพลากรไป คมกริชก็พิมพ์ข้อความไลน์มาหาพิมพ์ลภัส
"พี่มาทำงานที่เชียงใหม่นะพิมพ์" คมกริชพิมพ์มา พิมพ์ลภัสอ่านแต่ก็ไม่ตอบกลับ
"คิดถึงเมียจ๋านะ" พิมพ์มาอีกพร้อมสติกเกอร์หัวใจดวงโต
"ไว้พี่จะรีบหาไปหานะ"
"อ่านแต่ไม่ตอบแบบนี้ จะให้โทรหาไอ้หมึกอีกรอบมั้ย" คมกริชพิมพ์ข่มขู่มาอีกทำให้พิมพ์ลภัสต้องพิมพ์ตอบกลับ
"อือ ไว้ค่อยคุยได้มั้ยฉันต้องทำงานนะคะ คุณก็เหมือนกันไม่ทำการทำงานหรือไง ไปทำงานสิมัวแต่คุยอยู่ได้ ทำคนอื่นเขาเสียเวลาไปด้วยเลย" พิมพ์ลภัสพิมพ์ตอบกลับไป
"ก็ได้ ๆ งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ คิดถึงพิมพ์นะ" คมกริชยังหยอดคำหวานมาให้อีก ทำให้พิมพ์ลภัสแอบยิ้มแต่ก็รีบดึงสติกลับคืนมาแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า
"อย่าๆ หยุดเลยนะยายพิมพ์อย่าไปหลงน้ำคำคนเจ้าชู้เด็ดขาด" พิมพ์ลภัสวางโทรศัพท์ลงไปโต๊ะแล้วกลับมาสนใจงานของตนเองต่อ
หลายวันผ่านไป พิมพ์ลภัสก็ยังคงบ่ายเบี่ยงหลบหลีกไม่ยอมเจอหน้าคมกริช เขาไลน์หาพิมพ์ลภัสก็คุย โทรมาก็รับสายแต่พอคมกริชนัดมาเจอหรือให้ออกมาเจอพิมพ์ลภัสก็ปฏิเสธคมกริชทุกครั้ง จนถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันหยุดและเพื่อนรักรุ่นพี่อย่างปวินหรือปรินต์ได้เดินทางกลับมาถึงเมื่อไทย หลังจากที่เขานั้นได้สำเร็จการศึกษากลับมาจากประเทศอังกฤษ เรียกได้ว่าจบตามหลังพิมพ์ลภัสมาเลยแต่จะแตกต่างกันก็เพียงแค่ว่าปวินนั้นจบระดับปริญญาเอกแต่พิมพ์ลภัสนั้นจบแค่ปริญญาโท หลังจากที่กลับมาถึงปรินต์ก็ได้นัดพิมพ์ลภัสออกไปกินข้าวด้วยกัน
ในขณะที่ทั้งสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่ในร้านอาหาร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโลกกลมหรือเพราะคมกริชแอบสะกดรอยตามพิมพ์ลภัสกันแน่ ถึงได้มาเจอกันที่ร้านอาหาร ลิฟต์นั่งอดทนสั่งอาหารมากินเงียบๆ สายตาก็จับจ้องไปที่โต๊ะหนุ่มสาวที่นั่งคุยกันกะหนุงกะหนิงราวกับเป็นคู่รักกันอย่างไรอย่างนั้น
"คู่รักกันเหรอวะ ถ้าเขาเป็นคู่รักกันแล้วกูเป็นอะไรของเขาวะเนี่ยไอ้กริช" คมกริชได้แต่นั่งรำพึงรำพันกับตัวเองเบาๆ
"นั่น ตักอาหารให้กันด้วย ไม่ป้อนให้กันเลยละว่ะ" คมกริชคิดอย่างอารมณ์เสีย ต่อมหึงหวงทำงานเกินร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วในตอนนี้ ฝั่งพิมพ์ลภัสกับปวินก็นั่งคุยกัน ถามไถ่เรื่องราวต่างๆ คุยกันเรื่องงานของตัวพิมพ์ลภัสเองและของปวินด้วย
"ไงละเราน่ะ เริ่มงานที่บริษัทของพ่อได้หลายอาทิตย์แล้วเป็นไงบ้าง" ดร.ปวินถามพิมพ์ลภัส
"ก็ดีนะคะพี่ปรินต์ พิมพ์รับผิดชอบดูแลเรื่องการออกแบบแล้วก็ควบช่วยพี่หมึกดูเรื่องงานการตลาดไปด้วย"
"งานเยอะเลยละสิ"
"ก็มีให้ทำเรื่อยๆ ไม่ต้องนั่งว่างฟุ้งซ่านด้วยค่ะ แล้วพี่ปรินต์ละคะจะพักก่อนหรือว่าจะเริ่มงานเลย"
"พี่ก็คงทำเลย ที่จริงก็ทำมาตลอดตั้งแต่ตอนเรียนแล้วนะเลยชินกับการที่ต้องทำงานแล้วเหมือนกัน"
"ค่ะ พิมพ์ก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ" พิมพ์ลภัสพูดแล้วส่งยิ้มหวานให้ปวิน ทุกอากัปกิริยาที่เกิดขึ้นอยู่ในการจ้องของคมกริชตลอดเวลา คนมองอยู่ห่างๆ แทบนั่งไม่ติดแต่ก็อดทนนั่งเฝ้าจนพิมพ์ลภัสและปวินทานข้าวเสร็จและต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง
"ไว้นัดเจอกันใหม่นะพิมพ์" ปวินพูดลาแล้วอ้าแขนออกให้พิมพ์ลภัสเข้าไปสวมกอดตนเอง
"ได้ค่ะ พี่ปรินต์ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ" พิมพ์ลภัสเข้าไปสวมกอดปวินแล้วพูดลา หลังจากนั้นก็เดินไปขึ้นลิฟต์แยกตัวไปทางลานจอดรถ ช่วงจังหวะที่พิมพ์ลภัสกำลังกดเปิดรถได้มีลำแขนแข็งแรงมาดึงกอดรัดเอวบางของพิมพ์ลภัสเอาไว้พร้อมกับแย่งกุญแจรถในมือของพิมพ์ลภัสไปถือเอาไว้ด้วย
"เอ๊ยคุณ มาได้ไงวะเนี่ย เอากุญแจรถของฉันคืนมานะ" พิมพ์ลภัสตั้งตัวได้และเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็โวยวายแหวใส่ทันที
"เงียบ เรามีเรื่องต้องคุยกัน นี่พิมพ์คิดจะมีชู้เหรอวะ"
"อะไร ใครคือชู้ ฉันยังไม่มีใครแล้วฉันจะมีชู้ได้ยังไงวะ ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้านไอ้คนบ้า จิตเวชจริงๆ เลย"
"เออ ผมเป็นบ้า บ้าเพราะคุณนั่นแหละ คุณเป็นเมียผมแล้วไอ้หน้าขาวนั่นที่มากินข้าวกับคุณมันเป็นใคร มันเป็นผัวอีกคนของคุณด้วยหรือเปล่า"
"ไอ้บ้าอย่ามาปากหมาใส่ฉันนะ" พิมพ์ลภัสต่อว่าแล้วออกแรงผลักคมกริชแต่ก็ไม่อาจสู้แรงได้จึงโดนคมกริชดึงเอวบางกลับมาใหม่อีกครั้ง
"ผมเป็นผัวของคุณจำเอาไว้ด้วย แล้วถ้าไม่อยากให้พ่อกับพี่ชายของคุณรู้ว่าคุณเหลวไหลเสียตัวให้ผมตั้งแต่สามวันแรกที่กลับมาเมืองไทยละก็ ช่วยทำตัวให้มันน่ารักด้วย ฟังนะ คุณต้องเป็นคนมาเขียนแบบบ้านพักตากอากาศที่กาญจนบุรีให้ผม" คมกริชพูดขึ้นพร้อมกับลากตัวพิมพ์ลภัสไปขึ้นรถกดล็อกรถไม่ให้พิมพ์ลภัสลงมาได้
"จอดรถนะ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น ถ้าคุณจะบอกพี่หมึกเรื่องนี้ก็เชิญ ฉันไม่ได้ใส่ใจ ฉันไม่แคร์มันแล้วได้ยินไหม"
"คุณไม่แคร์ แต่ผมไม่ยอม คุณจะมาทิ้งผม ไม่สนใจผมแล้วหนีไปมีผัวใหม่ไม่ได้"
"ไอ้..."
"หยุด ถ้าด่าผมอีกคำเดียวผมจะจอดรถแล้วทบทวนเรื่องของเราบนรถเลย ผมจะทำให้คุณรู้ว่าคืนนั้นคุณเป็นเมียผมยังไงเราทำกันยังไง จะเอาอย่างนั้นมั้ย" คมกริชข่มขู่ ตอนนี้ทั้งอารมณ์โกรธและหึงหวงตีรวนไปหมดจนหัวร้อนตาพร่าไปหมดแล้ว
- ผู้เขียน
