มษยาน้ำตาตกในขณะพยักหน้ารับคำมารดาเป็นครั้งที่ไม่อาจนับ เธอไม่อาจเห็นคนที่เธอรักต้องเจ็บปวดแม้รู้ดีว่ามันต้องแลกด้วยความเจ็บช้ำของตัวเอง ซึ่งหลังจากรับปากกับทิพย์ธาราแล้วเธอก็พยายามอยู่ห่างจากเคน ที่ใดที่เขาเดินผ่านเธอจะหลีกห่างและหลบหน้า ทำตัวราวกับว่าเธอไม่ได้มีตัวตนอยู่ในบริษัทนี้ ซึ่งมันยากเหลือเกินกับการต้องบังคับใจตัวเอง ยากเหลือเกินที่ต้องทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้าเขาทั้งที่เธอยังคิดถึงใบหน้าคมคร้ามนั้น รอยจูบและอ้อมแขนที่หลอมละลายหัวใจของเธอทุกวินาทีที่ได้ชิดใกล้ ร่างแน่งน้อยลู่ไหล่ลงและปาดรอยน้ำซึมที่หางตา เธอพยายามถึงขนาดว่าไม่ยอมออกไปทานข้าวข้างนอกเพื่อจะไม่ต้องเดินสวนทางกับเขาในที่แห่งใดแห่งหนึ่งของตึกนอร์ธเทิร์นซี เพราะถึงที่สุดแล้วเธอก็ต้องลืมเขา...ทุกอย่างไม่อาจกลับไปเป็นดั่งเดิมได้อีกแล้ว
“ญาญ่า...เข้ามาหาฉันหน่อย”
เสียงโดโรธีดังจากเครื่องอินเตอร์คอมทำให้มษยาที่กำลังก้มหน้าอ
