มษยาสะดุ้งสุดตัวและกอดรัดเขาไว้แน่น ปลายเล็บกดจิกลงบนแผ่นหลังสีแทนก่อนจะกรีดลงบนเนื้อหนังของเขาเป็นทางยาวทว่าชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดของตัวเอง สิ่งที่เคนกังวลคือความเจ็บปวดของมษยาต่างหาก และมันทำให้เขาต้องหยุดการเบียดแทรกความแข็งขันที่กำลังดื้อดึงเพื่อผ่านเนื้อรัดแคบเข้าไปลึกมากขึ้น ชายหนุ่มนิ่วหน้าเมื่อเห็นม่านน้ำกบเบ้าตาหญิงสาว
“ญาญ่า...ให้ตายเถอะ...คุณเจ็บมากไหม”
“ไม่ค่ะ...ไม่...”
“แต่คุณร้องไห้”
“ครั้งแรกก็ต้องเจ็บนี่ไม่ใช่หรือคะ...เคน...ได้โปรด”
“แต่...” เขาเป็นฝ่ายลังเล
“ได้โปรดอย่าหยุดเลยนะคะ ฉันอยากกอดคุณ”
เสียงหวานขาดเป็นห้วงกลั่นจากความปรารถนาอันแท้จริง ทว่าเคนกลับยิ่งสับสน เขาโกรธตัวเองที่หยุดชำแรกความเป็นชายเยข้าไปในกลีบดอกไม้แสนพิสุทธิ์ของมษยาไม่ได้ ยิ่งตื่นเต้นเขาก็ยิ่งหยั่งตัวตนเข้าไปในตัวเธอลึกเท่าความยาวทั้งหมดที่มี ลำอวบหนาเสียดสีกับเนื้ออ่อนที่ยิ่งบีบรั
