“อย่าพึ่งหลับนะคะ”
หญิงสาวเตือนเขาเสียงแผ่วขณะเหลือบมองท้องฟ้านอกหน้าต่างที่อาบด้วยแสงมะลังเมลืองยามใกล้สนธยา ชายหนุ่มขยับสะโพกและเลื่อนตัวลงไปนอนข้าง ๆ แต่ยังคงแนบชิดร่างน้อยและกอดก่ายเธอไว้ด้วยการพาดแขนบนทรวงอกนุ่มราวกับยังไม่อยากให้เวลาที่ได้อยู่ใกล้กันพ้นผ่านไป เคนปรือตามองร่างอรชร เขาทำให้เธอเชื่ออย่างสนิทใจ ก่อนหน้านี้มันก็แค่ละครตบตาให้เธอลุ่มหลง หากแต่วินาทีนี้เขากลับไม่แน่ใจตัวเองขึ้นมากะทันหัน
“ญาญ่า”
“ยะหยาต้องรีบกลับบ้านแล้วล่ะค่ะ”
เธอขยับแต่เมื่อลุกขึ้นนั่งก็เจ็บแปลบใต้ท้องน้อยจนชะงักและคู้ตัวนิ่วหน้า เคนขยับลุกนั่งตาม เขาโอบไหล่บางและสังเกตเห็นจุดสีแดงเข้มหลายจุดบนผ้าปูที่นอน ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปใกล้หญิงสาว
“ญาญ่า คุณเป็นอะไร?”
“ปละ...เปล่าค่ะ”
เธอฝืนทนปฏิเสธทว่าแววตาคู่งามกลับปิดงำความเจ็บปวดของตัวเองไม่มิด
“คุณเจ็บใช่มั้ย...ผมขอโทษ”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
“ผมรู้ว่าผม
