บทที่ 9.3
เมื่อมีอำนาจก็ไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใดอีก
ยามม่านรัตติกาลครอบคลุมผืนฟ้า ซ่งไป๋ลู่ที่นอนไม่หลับเพราะกังวลเกี่ยวกับเรื่องราวในอนาคตจึงลุกจากเตียงเดินมานั่งรับลมที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นสาลี่หน้าเรือน
ใบหน้าเนียนขาวเงยขึ้นมองผืนฟ้าที่มีดวงดาราเปล่งประกาย
ในค่ำคืนที่ไร้จันทรา ดวงดารามักโดดเด่น
ยามนี้เมิ่งเฟยอวี่ก็ไม่ต่างจากจันทราที่ไร้แสง หากนางสามารถผลักดันซ่งต้าลู่ให้เปล่งประกายได้ดั่งดวงดาราเวลานี้ ภายหน้าคนแซ่เมิ่งคิดลงมือกับนางก็คงไม่ง่ายนัก
“ดึกมากแล้ว เหตุใดยังไม่นอน ออกมาตากลมทำไมกัน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยดุเบาๆ พลางปลดเสื้อคลุมของตนลงวางบนบ่าเล็ก ซ่งไป๋ลู่เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มอ่อนหวานให้พี่ชาย เห็นท่าทางเช่นนี้ของนางถ้อยคำตำหนิมากมายที่มีในใจของซ่งต้าลู่ก็พลันถูกกลืนลงท้อง ถอนหายใจทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนตรงข้าม ก่อนจะยื่นมือออกมาผูกปมผ้าคลุมไหล่ให้อย่างใส่ใจ
“กังวลเรื่องของอ
