บทที่ 9.2
เมื่อมีอำนาจก็ไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใดอีก
หลังจากกินมื้อเย็นแล้วซ่งหานลู่ก็เข้าไปทบทวนตำราในห้องหนังสือ ซ่งไป๋ลู่เดินมาหยุดลอบมองน้องชายตัวน้อยอมยิ้มบางๆ
ไม่คิดว่ายามที่เขาตั้งใจอ่านตำราใบหน้าที่มักทะเล้นขี้เล่นก็เปลี่ยนเป็นนิ่งสงบ สุขุม แตกต่างจากเมื่อตอนเย็นที่นอนเล่นกลิ้งไปมาบนพื้นกับเจ้าเสี่ยวโกวราวกับคนละคน
หงิงๆ! เสียงเล็กๆ ของเจ้าสี่ขาขนปุยดังขึ้น พร้อมเท้าหน้าที่ยกขึ้นเขี่ยต้นขาซ่งไป๋ลู่ด้วยท่าทางเว้าวอน คล้ายกำลังเอ่ยขออนุญาตเข้าไปหาคนอ่านตำราด้านใน
“อาหานต้องทบทวนตำรา อย่าได้เข้าไปก่อกวนเขา”
ซ่งไป๋ลู่เอ่ยเสียงดุเบาๆ เจ้าสี่ขาก็หมอบลงตีหน้าเศร้าจนคนดุอดที่จนเอ็นดูระคนขบขันไม่ได้
สุนัขพันธุ์เชาเชา นอกจากขี้เล่นแล้วยังฉลาดเฉลียว ดังนั้นเมื่อถูกสั่งห้ามเสี่ยวโกวก็หมอบลงกับพื้นนอนเฝ้าที่หน้าห้องหนังสืออย่างรู้ความ ทว่าเมื่อซ่งไป๋ลู่เดินเข้าห้องนอนของตนเองไปแล้ว เจ้าตัวรู
