บทที่ 8.2
ล้วนเป็นโชคชะตานำพา
ในวันต่อมาซ่งต้าลู่จึงพาน้องสาวมาที่บ้านของโจวซื่อเว่ย หัวหน้าหมู่บ้านอันฉี
“อาต้า เรื่องที่อาไป๋ทำข้อตกลงกับสะใภ้ชุนเจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่”
“ขอรับ”
“เงิน 1750 อีแปะ นับว่าเป็นจำนวนที่ไม่น้อย หากอาไป๋ไม่สามารถจ่ายเงินให้สะใภ้ชุนได้จริง เจ้าในฐานะพี่ชายคิดว่าจะจัดการอย่างไร”
“พวกเรา 3 พี่น้องบ้านซ่ง ตอนนี้มีที่ดิน 15 หมู่ หากอาไป๋บิดพลิ้วจากข้อตกลงในสัญญาข้าจะยกที่ดิน 5 หมู่ในส่วนของข้าให้ท่านป้าชุนเป็นการชดเชยขอรับ”
โจวซื่อเว่ยได้ยินเด็กชายเอ่ยรับรองด้วยสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่ตนเองมีก็นึกชื่นชมจากใจจริง ทว่าแม้ที่ดินในหมู่บ้านอันฉีจะราคาไม่สูงแต่ก็มีราคาถึงหมู่ละ 3 ตำลึงเงิน (3000 อีแปะ) เทียบกับไข่ไก่ 500 ฟองที่ราคา 1750 อีแปะ ย่อมนับว่ามากเกินไป
เรื่องนี้แม้จะเป็นเด็กชายที่เสนอขึ้นมาชดเชยด้วยความเต็มใจ แต่เขาคือหัวหน้าหมู่บ้าน จะลำเอียงหลับตาปิดหู เอา
