บทที่ 8.1
ล้วนเป็นโชคชะตานำพา
ยามเซิน (คือ 15.00 – 16.59 น.) ซ่งไป๋ลู่และซ่งต้าลู่ก็ออกมาจากเหลากู้ไป๋ ทันทีที่เท้าเล็กก้าวพ้นขอบประตู เจ้าสี่ขาที่นอนรออยู่ใต้โคนต้นไม้ฝั่งตรงข้ามก็ลุกขึ้นทันที
โฮ่ง! เสียงเห่าดังก้องคล้ายกำลังเรียกขานซ่งไป๋ลู่ เด็กสาวถอนหายใจยาวเดินกลับเข้าไปในร้าน ซื้อน่องไก่ย่างมาหนึ่งชิ้นเมื่อเจ้าสี่ขาวิ่งมาหาก็มอบไก่ชิ้นนั้นให้เป็นรางวัล
“ต่อไปเจ้าคือเสี่ยวโกว วันหน้าห้ามลักโขมยของผู้อื่น ไม่เช่นนั้นต่อให้เจ้านอนร้องไห้หรือถูกคนตีจนตายข้าก็จะไม่สนใจอีก”
โฮ่ง! เจ้าสี่ขาเสี่ยวโกวกลืนน่องไก่ลงท้องแล้วขานรับ ก่อนจะหมอบคลานเข้ามาหาซ่งไป๋ลู่ เอาใบหน้าที่มอมแมมนั้นวางลงบนรองเท้าเล็ก ช้อนตาขึ้นมองเด็กหญิงด้วยแววตาเปล่งประกาย จนคนถูกอ้อนย่อตัววางมือลงบนสองแก้มขนฟูมอมแมม จับศีรษะของเจ้าตัวแสบส่ายไปมา
“เจ้าตัวแสบนี่... ช่างอ้อนเหมือนใครกัน หึ!”
ซ่งต้าลู่ได้ยินบทสนทนาของน้อ
