บทที่ 14.1
หยกดีไม่อาจหลบซ่อน
เข้าสู่เดือนเมษายน นับดูก็เป็นเดือนที่สามแล้วที่สองพี่น้องบ้านซ่งจากไป ชีวิตในแต่ละวันของซ่งไป๋ลู่ผ่านไปอย่างเรียบง่าย ในทุกสัปดาห์รับเงินส่วนต่างจากการขายไข่ไก่จากอี้เหยาและรับดอกไม้แห้งจากเจิ้งซุนหนี่ไปส่งให้เฟยอวิ๋น ในทุกสิ้นเดือนตรวจบัญชีรับปันผลจากเหลาอาหารกู้ไป๋และร้านผ้าเล่ออัน
“อาไป๋ ตอนนี้เจ้าอายุสิบสามแล้ว เรื่องแต่งงาน...”
“พี่กู้ไป๋ ท่านว่าเดือนหน้าข้าควรปลูกข้าวด้วยดีหรือไม่ หรือปลูกแค่ข้าวโพดกับถั่วเหลืองก็พอ”
กู้เหยียนรู้ดีว่าซ่งไป๋ลู่กำลังหาทางหลบเลี่ยงคำขอแต่งงานของเขา แต่ในเมื่อนางไม่ยินดีเจรจาเขาก็ไม่คิดคาดคั้น เพราะในตอนนี้ข้างกายนางบุรุษที่ดีพร้อมในทุกด้านมีเพียงเขา ดังนั้นเขาย่อมไม่หวาดกลัวต่อเรื่องใด
“หากเจ้าเริ่มลงมือเพาะปลูกเมื่อใดก็มาแจ้งข้า ข้าจะไปช่วยเจ้าทำสวนเอง”
“เวลาของท่านมีค่าดังทองคำ ข้าจะกล้ารบกวนได้อย่างไรกัน”
กู้เหย
