หวังอี้หนิงขอมานั่งทำงานในห้องของสายรุ้งตั้งแต่ช่วงเย็นๆ ซึ่งเธอเองไม่ได้ว่าอะไรหวังอี้หนิงปล่อยให้เขาทำงานไป จนเวลาล่วงเลยไปถึง 21.00 เมื่อสายรุ้งเห็นว่าหวังอี้หนิงยังนั่งทำงานอยู่โดยที่ไม่ได้ลุกขึ้นไปไหนเลย เธอจึงตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำและเตรียมตัวเพื่อที่จะเข้านอน เมื่อสายรุ้งอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน เมื่อเธอเปิดประตูออกมาหวังอี้หนิง ถึงกับหยุดการทำงานไปชั่วขณะหนึ่ง สายรุ้งในชุดนอนแบบกระโปรงลายหมีพูห์สีชมพูยาวประมาณเข่า กลิ่นหอมอ่อนๆจากเจลอาบน้ำหอมลอยมาพร้อมๆกับสายรุ้งที่เดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ สายรุ้งนั่งลงข้างๆหวังอี้หนิงที่นั่งทำงานอยู่บนพรมหน้าโซฟายาว หวังอี้หนิงหันมามองสายรุ้งอย่างไม่วางตา จนสายรุ้งเขินอายจนหน้าแดง
สายรุ้ง : เกอเกอจะมองรุ้งอะไรขนาดนั้นคะ?
หนิง : ก็หนูน่ารัก น่ารักมากด้วย
สายรุ้ง : เกอไม่ทำงานแล้วรึไงคะ?
หนิง : เ
