“ข้าไม่ไหวจริงๆ ระบมไปหมดแล้ว ถ้าท่านชีคจะกรุณา”
มาราตีเริ่มใช้ไม้อ่อน ยะห์นาเคยสอนว่าบุรุษแม้จะแข็งกร้าวเพียงใดก็ย่อมแพ้มารยาหญิง ยิ่งหากเอาอกเอาใจ นุ่มนวลอ่อนหวาน เธอก็จะอยู่เหนือชายหนุ่มเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง แล้วความแข็งกระด้างก็จะถูกสยบด้วยความนิ่มนวลในที่สุด
น้ำเสียงและสายตาที่อ้อนวอนร้องขอทำให้ชีคหนุ่มหัวเราะเบาๆ มาราตีกัดริมฝีปากแน่นอย่างอับอายที่เขาหัวเราะเยาะคำขอนั้น
..เธอต้องกลั้นใจขอร้องเขา ไม่เคยยอมโอนอ่อนให้ใครแบบนี้มาก่อน แต่คำขอร้องของเธอกลับเป็นเพียงสิ่งที่น่าเยาะเย้ยถากถางสำหรับเขาเท่านั้นเองหรอกหรือ
มาราตีเตือนตัวเองว่าเธอต้องอดทน... อดทนกับสิ่งที่เผชิญ เพราะทุกอย่างเกิดจากเธอเองเป็นผู้กำหนด เธอเองเป็นต้นเหตุให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ และไม่คิดโทษพี่สาวที่หนีไปแม้แต่น้อย
“เด็กน้อย เจ้ายังต้องเรียนรู้ถึงความต้องการของข้าอีกนาน แม้เจ้าจะระบมแต่ข้าก็สามารถรักษาเยียวยาเจ้า
