เด็กเลี้ยงของนายวิศวะ

โมเน่ เด็กสาววัย 18 ปี เธอเรียนอยู่ในโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง เธอเป็นเด็กน้อยน่ารัก ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโต ผิวขาวอมชมพู กริ้ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ปลายสายปรากฎชื่อผู้เป็นแม่ เธอจึงกดรับทันที ~ คุณแม่ ~ “ ฮัลโหลค่ะ คุณแม่ “ “ สวัสดีค่ะ ญาติคุณนฤมลรึป่าวคะ พอดีโทรจากโรงพยาบาลxxxนะคะ คนไข้ได้รับอุบัติเหตุขอให้ญาติช่วยมาที่โรงพยาบาลโดยเร็วที่สุดค่ะ “ “ ฮื่อ ฮื่อ “ เมื่อได้ยินปลายสายที่โทรเข้ามาพูดแบบนั้น น้ำตาทั้งสองข้างของเด็กสาวก็ไหลพรากลงมา โมเน่ลุกวิ่งออกจากห้องเรียนทันที ไม่สนใจเสียงเรียกจาก วันวัน เพื่อนสนิทเลย “ โมเน่ โมเน่ “ วันวันที่เรียกโมเน่แล้วไม่รู้ว่า เพื่อนรักเป็นอะไร จึงรีบวิ่งตามเธอมาติดๆ เด็กสาวทั้งสองวิ่งออกมาจากโรงเรียน และรีบเรียกแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลทันที “ ไปโรงพยาบาลxxxคะ “ เมื่อขึ้นมาบนรถ โมเน่ก็บอกสถานที่กับคนขับทันที โดยน้ำตาที่ไหลทั้งสองข้างยังคงไหลอยู่ มีเสียงสะอื้นปลายๆ “ ใจเย็นๆนะแก “ วันวันใช้มือลูบหลังเพื่อนรักเบาๆ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนรักไปโรงพยาบาลทำไม แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ไม่งั้นโมเน่คงไม่วิ่งร้องออกมาจากห้องเรียนหรอก แต่เธอยังคงไม่ถามเพราะตอนนี้โมเน่ยังคงร้องไห้สะอื้นอยู่ @โรงพยาบาลxxx โมเน่วิ่งมายังหน้าห้องฉุกเฉิน เธอก็พบกับพยาบาลที่อยู่ตรงนั้น “ คุณแม่หนู นฤมลค่ะ เป็นไงบ้างคะ “ เธอถามพยาบาลออกไป “ ญาติคุณนฤมลกับคุณวันรบใช่มั้ยคะ “ พยาบาลถาม “ ใช่ค่ะ “ โมเน่ตอบ “ ตอนนี้คุณหมอกำลังช่วยคนไข้ทั้งสองอยู่ค่ะ ญาติรอข้างนอกก่อนนะคะ “ พยาบาลสาวบอกกับเธอ โมเน่เดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินอยู่พักนึง เธอได้โทรหาผู้เป็นป้าของเธอ เพราะว่า คือญาติคนเดียวที่เธอมีอยู่ ผ่านไปไม่นาน ผู้เป็นป้าก็เดินทางมาถึง “ โมเน่เป็นไงบ้างลูก พ่อแม่หนูต้องปลอดภัย “ วรา ผู้เป็นป้าของเด็กสาวสวมกอดหลานสาวของตนเองและถามไถ่ออกไป “ คุณป้า ฮื่อ ฮื่อ “ “ ไม่ร้องนะลูก พ่อแม่หนูต้องปล่อยภัย “ ผู้เป็นป้าปลอบหลานสาวอยู่และรอฟังข่าวดีจากคุณหมอ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณหมอก็ได้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน “ ญาติคุณนฤมลกับคุณวันรบใช่มั้ยครับ “ คุณหมอวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินและถามเด็กสาวและผู้ใหญ่อีกคนที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน “ ใช่ค่ะ น้องชายกับน้องสะใภ้ของฉันเป็นไงบ้างคะ “ วราถามออกไป “ หมอขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวด้วยนะครับ คนไข้ทั้งสองเสียชีวิตแล้วครับ “ หลังจากที่คุณหมอพูดจบก็เดินออกไป “ ไม่จริง ไม่จริง ฮื่อ ฮื่อ “ เหมือนมีอะไรมาผ่าลงกลางใจของเด็กสาว โมเน่ร้องไห้แทบขาดใจกับการสูญเสียครั้งนี้ คนเป็นป้าและเพื่อนก็ได้แต่ปลอบเธอและให้กำลังใจเธอ หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากที่เสร็จงานศพของพ่อและแม่ของเด็กสาว โมเน่ก็ได้ย้ายมาอยู่กับผู้เป็นป้าของตัวเอง เพราะว่าป้าคือครอบครัวเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่ ด้วยอายุของเธอยังไม่ครบ 20 ปี ทรัพย์สินทั้งหมดของเธอจึงมีป้าของเธอเป็นคนดูแล ทางด้านคอปเตอร์ วันนี้เป็นวันที่เขามาตรวจดูความคืบหน้าของสนามตัวเอง คอปเตอร์ที่เกิดมาบนกองเงินกองทองและทางบ้านมีธุรกิจนำเข้ารถหรูและอะไหล่ส่งออกทั้งในและนอกประเทศ จึงไม่แปลกเลยที่เขาจะขอครอบครัวทำธุรกิจนี้ขึ้นมา เพราะคอปเตอร์เป็นลูกชายเพียงคนเดียว ทางบ้านจึงซัพพอร์ตทุกอย่างที่เขาอยากทำ “ เป็นไงบ้างสนามเรียบร้อยดีมั้ย “ คอปเตอร์ถาม ชนนท์ เลขาของผู้เป็นพ่อของเขา ที่มาตรวจดูความเรียบร้อยให้กับเขาในช่วงก่อสร้าง “ ไม่มีปัญหาอะไรติดขัดครับ คุณคอปเตอร์ อีกสามเดือนก็เปิดให้บริการได้ครับ “ ชนนท์รายงานความคืบหน้า “ ขอบคุณครับ คุณชนนท์กลับไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวผมขอเดินดูสักหน่อย “ คอปเตอร์บอกออกไป “ ครับ “ หลังจากที่เลขาของผู้เป็นพ่อกลับไป คอปเตอร์ก็อยู่ดูสักพักก็กลับออกมา คอปเตอร์ขับรถมุ่งตรงไปที่ผับของเพื่อนรักทันที @ผับKB (ผับของเคเบิลที่เป็นเพื่อนสนิทกับเขา เฮียเคเบิลจากเรื่อง วิศวะร้ายแพ้ทาง ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ) คอปเตอร์มาถึง ก็เดินเข้ามาและตรงไปยังห้อง vip ที่เป็นห้องประจำของพวกเขาสามคน แกรก คอปเตอร์เปิดประตูห้องเข้ามาก็พบกับ เฮเดน เพื่อนสนิทของตนเองกำลังนั้งอยู่ “ ไงมึงมองหาเหยื่อ “ คอปเตอร์ถามออกไป เพราะพวกเขาขึ้นชื่อว่า เจ้าชู้และเสือผู้หญิง ที่พูดออกไปแบบนั่นเพราะไอเพื่อนรักของผม กำลังนั้งจิบเหล้าสบายใจ แต่สายตาของมันโฟกัสอยู่ที่ด้านล่างของผับ ที่มีทั้งสาวๆและหนุ่มๆมาเที่ยวในคืนนี้ “ มาถึงก็ปากดีเชียวนะ กูเป็นคนดี มองหาเหยื่ออะไรไม่มี “ เฮเดนหันไปพูดกับคอปเตอร์ แหม ไอเพื่อนห่านิ รู้ทันกูสะทุกอย่าง เฮเดนคิดในใจ “ เหอะ แค่กูเห็นมึงพูดก็เห็นลิ้นไก่และ ไอห่า “ คอปเตอร์ตอบออกไป และเดินมานั้งลงโซฟาที่ว่าง ทำมาเป็นโกหกเขา เชื่อตายแหละว่ามันไม่ได้หาเหยื่อ “ ไอเดน ไอเคยังไม่ลงมา “ คอปเตอร์ถามออกไป เพราะเขามาแล้วและในห้องก็มีแค่เขากับเฮเดน แต่ไอเจ้าของผับไปไหน “ ยัง ไปตามเฝ้าเด็กอยู่มั้ง “ เพราะช่วงนี้เคเบิลกำลังตามจีบรุ่นน้องในมหาลัยอยู่ เขาจึงตอบออกไป “ มันเอาจริงๆเหรอว่ะ “ ที่คอปเตอร์ถามแบบนั้นเพราะพวกเขา ไม่เคยมีใครเชื่อเรื่อง ความรัก และพวกเขาก็ไม่เคยจะมีใคร ที่ผ่านๆมาคือ มาแล้วก็ไป ดีลกันได้ จ่าย จบ ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกัน “ ไม่รู้เห็นมันบอกว่า อยากได้เป็นของเล่นแก้เหงา “ เฮเดนตอบในสิ่งที่เขารู้ออกไป เพราะเคเบิลบอกกับเขาทั้งสองคนว่า จะเอาเด็กคนนี้มาแก้เหงา เดี๋ยวได้แล้วก็ทิ้ง แต่ถ้าถูกใจก็เก็บไว้เป็นของเล่นแก้เหงา “ ของเล่น เหอะ กูเห็นคนที่พูดแบบนี้ แพ้ทางทุกราย “ คอปเตอร์พูดออกไปตามความคิดของตัวเอง และยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ พร้อมมองลงไปข้างล่างเพื่อหา คนที่จะมารองรับอารมณ์ของเขาในคืนนี้