เมื่อข้าได้จอมมารเป็นสามี

"เจินเจิน" สาวน้อยวัยสิบแปดชีวิตประจำวันของเธอคือเรียน ซึ่งความจำของเธอมักมีปัญหาหลงลืม แต่ทว่ากับมีความจำแม่นเมื่อได้อ่านนิยายที่รักซึ่ง เป็นนักดอง ท้องหิวไม่เป็นไรแต่นิยายต้องเปย์ แม้จะอ่านจบไปนานเป็นปีเพียงแค่หยิบมาเปิดหน้าอ่านใบหน้าของเธอก็เผยรอยยิ้ม มือเล็กๆค่อยๆสัมผัสลูบเนื้อกระดาษ เรื่องราวในนิยายราวกับว่าถูกเปิดออกอีกครั้ง จุดเริ่มต้นของตัวละคร ฉากแสนฟิน จุดจบตัวละคร บทสรุปเธอกับจำมันได้แม่นแม้กระทั่งว่าหน้าไหนพระนางได้พบเจอ จุมพิต แต่ทว่ากับหนังสือเรียนจำไม่ได้ซะงั้น เจินเจินเก็บนิยายเข้าไว้ในตู้เธอนั่งลงเปิดกล่องนิยายที่เพิ่งจะเปย์มาด้วยเงินก้อนสุดท้ายแลกกับที่เธอต้องกินมาม่าต้มยำกุ้งประทังชีวิตน้อยๆ ของนักอ่านสายเปย์ มือเล็กสั่นเมื่อได้เห็นนิยายสุดโปรดอยู่ในมือเธอค่อยๆแกะออกอย่างระวัง แล้วก้มลงสูบดมกลิ่นหนังสือ "หอม เอาล่ะถึงเวลาที่จะอ่านแล้ว" อย่าว่าแต่อาหารหรือแม้แต่น้ำดื่ม หากได้ตั้งใจอ่านหนังสือเชื่อเถอะว่าไม่ทันข้ามวันกี่ร้อยหน้าก็จบได้เพียงข้ามคืน เสียงสะอื้นร้องไห้ เจินเจินรีบปิดหนังสือเธอใช้ที่คั่นแสนน่ารัก คั่นหน้ากระดาษเอาไว้ "ไม่น่าไปฟังสปอยมาเลยคนที่เพิ่งจะมีเล่ม กับมีเล่มมาก่อนมันแตกต่างกันตรงนี้สินะ" "คนเขียนใจร้ายซะมัด ทำไมต้องทารุณพระรองด้วยอยากแช่งไรท์จัง ใจร้าย" เธอบ่น เพราะห้องข้างๆชอบตะโกนเสียงดังโวยวายทำให้เธอต้องจำใจเดินออกมาจากห้องเพื่ออ่านที่อื่น ใต้ต้นข้างหน้ามีสระน้ำผู้คนมากมายต่างก็มาวิ่งออกกำลังกาย บางก็มานั่งชมวิวนกปลาไม่ต่างไปจากเธอที่กำลัง ทำใจที่จะอ่านและทำความรู้จักกับตัวละครหน้าต่อไป "ถึงจะหลบยังไง มันก็แค่สปอยเราต้องผ่านด่านเคราะห์ไปกับพระเอกคอยปลอบโยนพระรองสุดท้ายแล้วจอมมารก็ต้องมีจุดจบคือตายเหมือนทุกเรื่องที่อ่านนั่นแหละ" เจินเจินตัดสินใจเปิดหนังสืออ่านอีกครั้ง "จอมมารลู่หลง จอมมารไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึก ไร้รัก" คนเขียนอวยจอมมารรึเปล่าถึงจะรูปหล่อแค่ไหน ก็ยังร้ายอยู่ดี ทันดใดนั้นเองที่ก็เกิดสายลมพัดมาอย่างรุนแรงทำให้ที่คั่นน่ารักปลิวตกลงไปที่สระ "ที่คั่นของฉัน" เจินเจินรีบวิ่งไปดูเธอพยายามที่จะเอื้อมมือออกไปคว้าแต่ก็ทำไม่ได้ "ทำยังไงดี" เพราะเชือกรองเท้าที่ผูกมีข้างหนึ่งที่ดันหลุด ทำให้เธอเผลอเหยียบตอนที่กำลังจะลุกขึ้น ร่างกายของเธอคล้ายกับถูกดูดให้จมดิ่งลงไปในสระน้ำ "....." ใครก็ได้ช่วยที ว่ายน้ำไม่เป็น เจินเจินก้มลงมองรองเท้าผ้าใบของเธอก่อนจะตัดสินใจก้มลงถอดรองเท้าออกแต่ทว่าสายตาของเธอกับเห็นหนังสือนิยายที่เธอรักสุดหัวใจกำลังจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา มือเล็กเอื้อมไปคว้า อีกเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นที่เธอจะเอื้อมถึงดวงตาเล็กจองมองไปที่รูปของจอมมารคล้ายเขากำลังจ้องมาที่เธอ กว่าจะรู้ตัวว่าอากาศกำลังจะหมดก็ตอนที่ขาทั้งสองข้างเริ่มชาเรี่ยวแรงเริ่มหมด เจินเจินสำลักน้ำเข้าไป สติค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับร่างกายที่กำลังจมดิ่ง "...." ฉันกำลังจะตาย รู้แบบนี้หัดเรียนว่ายน้ำยิ่งดีกว่าจะได้ไม่มาตายแบบนี้ ที่ทะเลสาบผนึกมาร เหล่าเทพเซียนต่างก็รวมใจปราบจอมมารตนหนึ่ง "ลู่หลง ถึงเวลาที่ต้องผนึกจอมมารเยี่ยงเจ้า" หวงตาตี้ (หยวนสื่อเทียนจุน) เอ่ยนัยน์ตาของเขาจ้องไปยังจอมมารที่ปั่นป่วนสามโลก ก่อสงคราม เขาคือจอมมารลู่หลง "หึ พวกเจ้ากล้า" หวงตาตี้ ชะงัก เมื่อได้ยินน้ำเสียงแสนยโสโอหังของจอมมารผู้ฆ่าไม่ตาย ลู่หลงคือจอมมารที่เป็นอำมตะมีพลังแกร่งกล้า บุกสวรรค์ฆ่าเหล่าเซียนด้วยเพียงคนเดียว บัดนี้เหล่าเซียนที่เหลือเพียงน้อยนิดต่างก็รวมมือรวมใจตั้งใจจะผนึกเขาไว้ที่ทะเลสาบผนึกมาร "แน่จริงก็เข้ามา" ตุบ ลู่หลงแสยะยิ้ม นัยน์แหลมคมดุร้ายปรายตามองไปที่เหล่าเซียนน้อยใหญ่ เขาคือจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ว่าใครที่ได้ยินชื่อยังต้องหวาดกลัวแม้กระทั่งพี่น้องยังต้องยอมศิโรราบอยู่ใต้อาณัติ ไม่มีใครในสามภพนี้กล้าท้าทายเขา ไม่มีใครยิ่งใหญ่เท่าเขา ยกเว้นเพียงเผ่าสวรรค์ เขาซัดร่างของเซียนหนุ่มตกลงไปที่พื้นจนเขากระอักเลือด เซียนหนุ่มซีอีง กุมหน้าอกตัวเองแน่นเขารีบใช้มือเช็ดคราบเลือดออก "หึ กระจอกสิ้นดี....นี้นะรึเผ่าสวรรค์เหตุใดถึงได้อ่อนหัดนัก" เขาแสยะยิ้มเยาะเย้ย เหล่าเซียน เสียงหัวเราะของผู้ชนะดังกึกก้องไปทั่ว นัยน์ของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงดุดังเส้นผมที่ยาวสลวยของเขา เพียงแค่ตวัดมือเพียงครั้งเดียวเหล่าเซียนต่างก็ต้องคุกเข่าลงไม่อาจต้านพลังของเขาไว้ได้ เซียนตนใดตบะน้อยนิดก็ถูกเผาสลายหายไป "ลู่หลง ข้าจะจะผนึกเจ้าเอง" หวงตี้ชะงักเขาหันไปมองซินซิน "ผนึกข้า เช่นนั้นก็เข้ามา!" เขากวักมือเรียกอย่างท้าทาย ก่อนจะปรายตามองหวงตาตี้ด้วยหางตา ซินซินเทพธิดาผู้มีพลังเซียนแก่กล้า นางใช้พลังเซียนทั้งหมดที่มี สร้างม่านพลังไม่ให้ใครเข้ามาขัดขวางหรือเป็นตัวถ่วง "นั่นมันกระบี่ผนึกมาร" ลู่หลงก้มลงมองมือของเขา เล็บสีดำค่อยๆงอกยาวนัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดง ไอมารสีแดงปรากฏขึ้นเป็นกลุ่มควันสีแดง เหล่าเซียนต่างก็หวาดกลัวกับไอมารที่พุ่นออกมา ซินซินจับกระบี่แน่นนางหันไปมองไอมารที่พุ่งออกไปด้านนอกเพียงมันสัมผัสกับต้นหญ้า ต่างก็เหี่ยวเฉา เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ต่างก็ล้มตายนกน้อยที่บินยังร่วงตกลงมาตาย แม้แต่เหล่าเซียนที่ถูกไอมารโจมตีร่างกายก็แหลกสลาย ลู่หลงแสยะยิ้มเขากำหมัดแน่นก่อนจะซัดพลังใส่ ซินซิน แต่นางใช้กระบี่ผนึกมารฟัดไปที่พลังของเขา การต่อสู่ที่ดุเดือดระหว่างเผ่ามารกับสวรรค์ได้เริ่มต้นขึ้น ซินซินรู้ดีว่านางไม่อาจจะสู้ลู่หลงได้ เนื่องจากเขาเป็นจอมมาร ไม่เจ็บ ไม่ตายเขาอยู่เหนือเทพเซียน ปีศาจ และที่สำคัญเขาเป็นอำมตะ "ซินซิน" หวงตาตี้นัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อเห็น นางยอมที่จะสละชีวิตของตนเพื่อผนึกลู่หลง "หากฆ่าเจ้าไม่ได้ก็ต้องผนึกเจ้าเท่านั้น ผนึกแสนปี" ลู่หลงเอียงคอเขาแสยะยิ้มเมื่อเทพธิดาซินซินยอมที่จะใช้ตบะแสนปีของนางผนึกเขา เขายกมือขึ้นแล้วตบเบาๆ เพื่อชมนาง "ดีๆ มีเพียงแค่เจ้าที่คู่ควรแก่การเป็นเทพเซียนยอมเสียสละให้ พวกขี้ขลาดตาขาว ได้ใช้ชีวิตต่ออย่างมีความสุข ช่างน่าขำที่เหล่าเทพเซียนต่างก็มีมาก แต่เหตุใดถึงให้เทพธิดาต้องเสียสละถึงเพียงนี้" ทันใดนั้นเองเกิดพายุพัดไปทั่วคลื่นมหาสมุทรแปรปรวน อสนีบาตฟาดลงมาเสียงดังสนั่นไปทั่วสามภพ ซินซินดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นกระบี่เลือดค่อยๆออกมาจากหน้าอกของลู่หลง "กระบี่ตัดใจ" กระบี่ตัดใจได้ยินมาว่า เพียงเขาตวัดกระบี่ครั้งเดียวก็สะท้อนไปทั่วสามภพ ไม่คิดเลยว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นกับตาตัวเอง ลู่หลงปรายตามองกระบี่ตัดใจในมือของเขาก่อนเขาจะตวัดมันออกไปเหล่าเทพเซียนแม้แต่หวงตาตี้ยังต้องรีบใช้ม่านพลังป้องกันตัวเอง "...." ลู่หลง จอมมารตนนี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก หวงตาตี้ตัดสินใจใช้พลังของตนอีกครึ่งผนึกลู่หลงอีกแรง ซินซินปรายตาชำเลืองมองซีอิง นางยิ้มให้เขาก่อนจะหันมามองลู่หลงแล้วพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็ว กระบี่ผนึกมารแทงทะลุงร่างจองมารลู่หลง เช่นเดียวกับที่กระบี่ตัดใจแทงทะลุร่างของนาง ซินซินกระอักเลือดนางก้มลงมองหน้าอกร่างกายของนางกำลังแตกสลาย ลู่หลงเหยียดยิ้ม "เจ้าผนึกข้าได้ แต่เจ้าต้องตาย ช่างโง่เขลา ผนึกมักมีเวลาอ่อนลง เมื่อถึงวันนั้นข้าจะทำลายเทียนถาน ให้ราบเป็นหน้ากลองให้สมกับที่เจ้าสละชีวิตน้อยๆปกป้องมัน" เขากระซิบเอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก "เมื่อถึงวันนั้น ข้าเชื่อว่าจะต้องมีคนเอาชนะเจ้าได้" "ข้าจะรอ ให้มันมีวันนั้น" ลู่หลงปรายตามองไปด้านหลังทันใดนั้นเองที่ประตูผนึกมารสีแดงดุดั่งโลหิตก็ปรากฏขึ้น โซ่สีแดงพุ่งมาจับมัดร่างของเขาทั้งแขนและขาต่างก็ถูกโซ่ผนึกมารตรึงไว้แน่น นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความแค้นจ้องมองไปที่เหล่าเซียนก่อนที่เขาจะถูกดึงเข้าไปข้างในวังวนผนึกที่แสนมืดมิด ประตูสีแดงบานใหญ่ค่อยๆปิดลง เสียงผนึกดังก้องไปทั่ว ซินซินหันมามองหวงตาตี้พี่น้องเซียนและลูกศิษย์ของนางก่อนนางสลายหายไป "ท่านอาจารย์!"