หลงกลผัวกำมะลอ

ตอนที่ 1: คุณหญิงแม่ คุณหญิงน้ำทิพย์ พิทักษ์ไพศาล นั่งมอง ภัทร พิทักษ์ไพศาล ลูกชายคนโตของท่านอยู่พักใหญ่ ตอนนี้ชายหนุ่มอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว แต่ไร้วี่แววว่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสัก ทางคุณย่าของภัทรหรือแม่สามีของคุณหญิงก็เร่งเร้าเรื่องนี้มาสักพักแล้ว เพราะอยากอุ้มเหลนเต็มแก่ “ภัทรลูก ตอนนี้อายุยี่สิบเจ็ดแล้วนะ แม่ว่าลูกน่าจะคิดเรื่องแฟนได้แล้วนะ” “แม่ครับ ผมเพิ่งจะอายุยี่สิบเจ็ดเองครับ ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย” คุณหญิงค้อนลูกชายที่บอกว่าตัวเองเป็นวัยรุ่นไปหนึ่งที ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่ออย่างอ่อนโยน “ลูกต้องเผื่อเวลาศึกษาดูใจกันอีก ดีไม่ดีแม่ว่าสามสิบห้าไม่รู้จะได้แต่งไหม แล้วเมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลาน ลูกก็รู้ว่าคุณย่าอายุมากแล้ว ท่านเองก็อยากเห็นหน้าเหลนเต็มแก่" เขาเดาไม่ผิดจริงๆ ว่าทำไมวันนี้คุณหญิงถึงได้มาหาถึงที่ทำงาน ที่แท้ก็มาเพราะเรื่องนี้ ชายหนุ่มที่เชื่อในรักแท้ ถึงมันจะเคยทำให้เขาเสียใจมาแล้วครั้งหนึ่งและเป็นครั้งที่เจ็บปวดที่สุด แต่เขาก็พร้อมจะยอมเจ็บอีกครั้ง ถ้ามันจะทำให้เขาเจอรักแท้ แต่เขาจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด "แม่ครับ ภัทรขอเวลาอีกนิดนะครับ จริงๆ ภัทรก็มีคนที่มองๆ ไว้อยู่นะครับ กำลังดูใจกันอยู่ แม่อย่าเพิ่งเร่งนะครับ" เขาปดหน้าตาย...แต่ภัทรบอกแม่ว่าไม่มีไม่ได้ ไม่อย่างนั้นโดนยัดเยียดให้แต่งงานกับคนที่แม่เลือกอีก "ใครเหรอลูก ลูกหลานตระกูลไหน" ผู้เป็นมารดาหน้าระรื่น รีบถามถึงฐานะหญิงสาวก่อน เพราะสำหรับเธอ ลูกสะใภ้ถ้าไม่รวย แม่ไม่ปลื้ม แต่คุณหญิงแม่แพ้ทางผู้หญิงฉลาด เพราะท่านคิดว่าภรรยาฉลาดจะได้ส่งเสริมสามีได้ และแน่นอนว่าเหนือสิ่งอื่นใด ท่านอยากได้หลานฉลาด "แฟนภัทร เป็นหมอครับ ไม่ได้มาจากตระกูลไหนหรอกครับ" รอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าของคุณหญิงน้ำทิพย์ ทำให้เขารู้ทันทีว่าแม่พึงพอใจกับคำตอบนี้มากแค่ไหน "แม่ชอบหมอ...ลูกมีแฟนเป็นหมอเหรอ อย่าลืมพามาแนะนำให้แม่รู้จักนะ" เอาไงดีล่ะ…จะหาหมอที่ไหนมาสวมบทแฟนสาวล่ะทีนี้ พูดไปแล้วด้วย เออ...ถ้าจำไม่ผิด ไอ้ปริ้นส์มันเพิ่งเปิดตัวแฟน ได้ยินว่าแฟนมันเป็นหมอ เอาวะ เผื่อแฟนไอ้ปริ้นส์มีเพื่อนรับงานแกล้งเป็นแฟนกำมะลอ…ไวเท่าความคิด ภัทรรีบขับรถออกจากบ้านไปดักเพื่อนในทันที เพราะเขารู้ว่าตอนนี้เพื่อนประชุมอยู่ที่โรงแรมที่ปริ้นส์เป็นเจ้าของ และเป็นรองประธานกรรมการอยู่ @ณ โรงแรมระดับ 6 ดาว ภัทรลงทุนนั่งรอเพื่อนเลิกประชุมเกือบชั่วโมง ปริญ รัชตะภาคิน เป็นเพื่อนสนิทของภัทรมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม และยิ่งสนิทกันเมื่อทั้งสองเดินทางไปเรียนต่อปริญญาโทด้วยกันที่อเมริกา เพื่อนเขาเพิ่งประกาศตัวแฟนสาวอย่างเป็นทางการเมื่อไม่นานมานี้ แถมเธอยังเป็นจิตแพทย์ชื่อดังอีก "ปริ้นส์! ปริ้นส์!" ภัทรเรียกชื่อเพื่อนอยู่หลายทีกว่าเจ้าเพื่อนตัวดีจะรู้สึกตัว ไอ้นี่ก็…พอมีเมียแล้วจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว "เออ...อะไรของมึง เรียกอยู่ได้" ปริ้นส์ขึ้นเสียง "กูควรจะถามมึงมากกว่าไหม เป็นอะไรเรียกตั้งนาน" ภัทรด่ากลับ "คิดถึงเมีย" "โว้ ไอ้คนมีเมีย!" ภัทรประชด พูดถึงเมียไม่เกรงอกเกรงใจคนโสดเลยนะมึง "เออ มึงไม่มีไม่รู้หรอก" ปริ้นส์อมยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข ทำเอาภัทรอดเผือกไม่ได้ "มึงกับคุณหมอคนสวยเนี่ยยังไง เจอกันไม่กี่วันเปิดตัวกลางงานเปิดโรงแรม เล่นเอาสายกูเกือบไหม้" "คนนี้กูรักของกูมานานแล้ว แต่เพิ่งตามตัวเจอ" "เฮ้ย...อย่าบอกว่าผู้หญิงคนที่เปิดซิงมึงแล้วก็ทิ้งไปเมื่อสิบปีก่อน" ภัทรนึกถึงคำสารภาพของเพื่อนรักตอนที่มันเมาตอนอยู่ที่อเมริกา "เออ คนนั้นแหละ" ปริ้นส์พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ เพราะหลวมตัวเผลอเล่าเรื่องในอดีตไปแล้ว "เย้ดเข้! มึงหาเจอได้ไงวะ โคตรน้ำเน่า" ภัทรสบถ เพราะคาดไม่ถึงว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน "เรื่องของกู มึงไม่ต้องยุ่ง มาหากูมีเรื่องอะไร ปกติท่านประธานภัทรจะไม่ค่อยว่างนี่หว่า" "ปริ้นส์ มึงช่วยหาผู้หญิงให้กูหน่อยสิ" "ฮะ! มึงจะบ้าเปล่า เห็นกูเป็นพ่อเล้าหรือไง จะได้หาผู้หญิงให้มึงได้" "ก็แม่กูจะให้กูแต่งงานกับลูกเพื่อนเขา น้องเชอรี่อะไรนั่นแหละ" "แล้วไง" "กูโกหกว่ากูมีแฟนแล้ว...แถมมีแฟนเป็นหมอด้วย มึงก็รู้ว่าแม่กู ถ้าไม่รวยก็ต้องการศึกษาดีๆ ถึงจะยอมรับ" ภัทรบอกตามความจริง เพราะแม่ของพวกเขาทั้งสองคนสนิทกันอยู่แล้ว "แล้วเกี่ยวอะไรกับกู" "ก็แฟนมึงเป็นหมอ...เขาคงมีเพื่อนมั่งแหละ ที่อยากเป็นแฟนหลอกๆ กับกู กูให้สิบล้าน เป็นแฟนกูแค่หกเดือน" "มึงบ้าเปล่าวะไอ้ภัทร" "กูไม่ได้บ้า แต่กูไม่อยากแต่งงานกับคนที่กูไม่ได้รัก" "แล้วกูจะกล้าไปถามรักษาไหม มันเหมือนบ้ามาก" "เออ มึงก็ลองถามให้กูหน่อย เผื่อรักษามีเพื่อนที่อยากได้เงินก้อน แค่หกเดือน อีกอย่างแค่แฟนในนาม กูไม่ได้จะเอามาทำเมียจริงๆ” ปริ้นส์จ้องหน้าภัทร เหมือนเห็นเพื่อนเพี้ยนไปแล้วที่เห็นเขาเป็นบริษัทหาคู่ แต่เขาก็ยอมพยักหน้าตกลงไปเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่ยาวนานของพวกเขา ถึงแม้จะเสี่ยงต่อการถูก บุญรักษา เอกบำรุงกุล แฟนสาวที่อายุมากกว่าตบกลับมาก็เถอะ