ตอนที่ 5 รักแค่ลินคนเดียว
1012 คำ
“ลิน" อลันเรียกชื่อแฟนสาวที่นั่งโยกตัวไปมาอย่างมึนเมา
“ใครเรียกว้าาาาา" หญิงสาวพูดอย่างมึนเมา
“กลับบ้านลิน" อลันพูดพร้อมกับจับแขนแฟนสาวให้ลุก
“เฮ้ยย เป็นใครมาจับฉ้านด้ายไงง"
อลันมองแฟนสาวอย่างเหนื่อยใจ
“พี่เอง"
“พี่ไหนน"
“อลัน"
“อ๋อ พี่อลันผู้ชายที่เป็นแฟนลินใช่ม้ายย"
“อือ"
หญิงสาวไม่พูดอะไรเอาแต่มองหน้าชายหนุ่มที่กำลังพูดคุยกับเธอ เธอมองที่ชายหนุ่มก่อนน้ำตาจะค่อยๆรินไหลออกมา
“ลินเป็นไร ร้องไห้ทำไม?" อลันถามแฟนสาวที่จู่ๆก็ร้องไห้ออกมา
“พี่อลัน"
“ว่า"
“พี่รักลินมั้ย"
“รักสิ ทำไมพี่จะไม่รักแฟนพี่ล่ะ"
ลินดาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแย้ม ก่อนจะพูดขึ้น
“แล้วทำไมพี่ถึงไม่มีเวลาให้ลินแล้วล่ะ"
ชายหนุ่มที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับอึ้ง
“ทำไมพี่ถึงดูเหมือนพี่คนอื่นเลยล่ะ"
“..." ชายหนุ่มเงียบไม่ตอบอะไร ตั้งใจฟังให้แฟนสาวอยู่ให้จบก่อน
“ทำไมพี่ถึงไม่เหมือนเดิมล่ะ"
“ทำไมพี่ถึงไม่ขอลินแต่งงาน"
“พี่.... พี่....." อลันที่มัวแต่อั้มๆอึ้งๆคนเมาก็พูดขึ้นมาก่อน
“พี่ไม่ต้องพูดหรอก ถ้ามันจะพูดออกมายาก"
ลินดาพูดจบก็ล้มหลับลงกับซันดี้ที่หลับอยู่ ส่วนตะวันก็ไม่ได้เมามากถือว่ายังมีสติอยู่ ก็นั่งฟังเพื่อนสาวพูดกับแฟนหนุ่มมายาวนาน อลันที่เห็นอย่างนั้นก็รีบอุ้มแฟนสาวกลับคอนโด โดยไม่ลืมบอกให้ภูริไปส่งเพื่อนๆของลินดา เพราะดูจากลักษณะของตะวันก็คงขับรถไม่ไหวเหมือนกัน
“ภาระกูสินะ" ภูริพูดพึมพำก่อนจะบอกให้ตะวันเรียกซันดี้
“นี่ ปลุกเพื่อนนายด้วยฉันจะได้ไปส่ง"
“เอ่อ รู้จักบ้านมันด้วยหรอครับ" ตะวันถามอย่างสงสัย
“ไม่ นายก็บอกทางสิ"
“ครับๆ"
ตะวันพูดจบก็ปลุกซันดี้แต่ดูเหมือนจะไม่ตื่นทำให้ภูริไปเรียกพนักงานมาหิ้วซันดี้ไปที่รถ แล้วภูริก็ไปส่งตะวันกับซันดี้ที่คอนโดของตะวัน เพราะเค้าเองก็ขี้เกียจไปส่งซันดี้แล้วด้วยเลยให้ซันดี้อยู่กับตะวัน หลังจากส่งทั้งสองเสร็จเค้าก็เดินทางกับคอนโดตัวเอง
·
·
·
คอนโด k
หลังจากกลับมาจากคลับอลันก็อุ้มแฟนสาวมาที่เตียง แล้วก็เช็คตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ก่อนตัวเองจะเข้าไปอาบน้ำ
20 นาทีผ่านไป
หลังอลันอาบน้ำเสร็จเค้าก็ทำงานที่เหลือต่อก่อนจะเป็นเวลา 23:00 เค้าจะเดินมานอนที่เตียงกับแฟนสาว โดยที่ทั้งสองกอดกัน ระหว่างนอนอยู่หญิงสาวก็ละเมอ
“พี่อลัน พี่รักลินมั้ย" หญิงสาวพูดด้วยความที่ละเมอ
“รักสิ พี่รักแค่ลินคนเดียว" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาว ก่อนจะจุ๊บไปที่หน้าผาเรียบเนียนของแฟนสาวและกอดเธอด้วยความรัก แล้วก็หลับไปในที่สุด
วันต่อมา
หญิงสาวตื่นขึ้นแต่ตอนเช้าก็ไม่พบแฟนหนุ่ม เธอจึงกะว่าวันนี้จะไปหาเค้าที่บริษัทของเค้า
10:10 น.
บริษัท tr
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาพบใครคะ" พนักงานเคาเตอร์ถามฉัน
“เอ่อ... สวัสดีดีค่ะฉันขอพบกับคุณอลันได้มั้ยคะ" ฉันบอกกับพนักงานเคาเตอร์
“รอสักครู่นะคะ"
“ค่ะ"
ฉันพูดจบพนักงานก็เดินไปที่โทรศัพท์ก่อนจะโทรศัพท์หาใครสักคน
“คุณชื่ออะไรคะ" ฉันที่กำลังมองไปรอบๆ พนักงานก็ถามขึ้นมา
“ลินดาค่ะ"
“ค่ะ" พนักงานขานตอบฉัน ก่อนจะหันไปคุยกับโทรศัพท์
“ค่ะ" พนักงานพูดจบก็วางสายก่อนจะหันมา
บอกกับฉัน
“วันนี้ท่านประธานไม่สะดวกรับแขกค่ะ"
“คะ? แต่ฉันมีธุระกับพี่....คุณอลันนะคะ" ฉันบอกกับพนักงานคนนั้น
“ท่านประธานไม่สะดวกจริงๆค่ะ ไว้วันหลังนะคะ"
“ท่านประธานของเธอ อยู่ชั้นไหน" ฉันถามพนักงาน
“เอ่อ....."
“ชั้นไหน!!!" ฉันถามด้วยเสียงหงุดหงิด
“เอ่อ ชั้น7ค่ะ"
“ก็แค่นี้ อั้มๆอึ้งๆอยู่ได้" ฉันพูดจบก็เดินเข้าลิฟท์
ชั้น 7
ห้องคุณอลัน
ลินดาที่เห็นชื่อหน้าห้องก็ยืนมองอยู่นานก่อนผู้ชายหนึ่งในสองจะถามเธอ
“มาหาใครครับ"
“เอ่อ ....คือฉันมาหาคุณอลันน่ะค่ะ"
“ได้นัดไว้มั้ยครับ"
“ไม่ค่ะ"
“งั้นก็ไม่สามารถเจอได้ครับ รบกวนกลับไปด้วยครับ"
“นี่คุณลองถามเค้าก่อนจะ ไล่ฉันได้มั้ย"
“ไม่ได้ครับ วันนี้คุณอลันไม่รับแขกแล้วครับ"
“ทำไม??" ฉันถามผู้ชายคนนั้นอย่างสงสัย
“เชิญกลับไปครับ" ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบคำถามฉันและเอาแต่ไล่ฉันกลับ
“นี่แต่ฉันต้องการจะคุยกับเค้านะ!!" ฉันพูดออกมาอย่างเสียงดัง
“ไม่ได้ครับ ผมก็บอกอยู่ว่าวันนี้คุณอลันไม่รับแขก" ผู้ชายคนนั้นพูดออกมาด้วยเสียงแข็งกระด้าง
“แต่ฉันจะเจอ!"
ลินดาไม่พูดเปล่าก็จะเดินไปที่เปิดประตูห้องของอลัน แต่แล้วก็โดนลูกน้องของอลันจับแขนยั้งไว้ก่อน จะมีเสียงประตูเปิด
แกร๊ก
ลินดาที่ได้ยินเสียงเปิดประตูจึงหันมามองทางประตูที่เปิด ก็เห็นแฟนหนุ่มของตัวเอง
“พี่อลัน" หญิงสาวเรียกชื่อแฟนหนุ่มอย่างเสียงเบา
อลันมองแฟนสาวเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่ลูกน้องสองคนที่กำลังจับแขนแล้วแฟนสาวเธออยู่
ลูกน้องทั่งสองที่เห็นเจ้านายมองมาที่เค้าอย่างไม่พอใจจึงปล่อยมือออกจากแขนหญิงสาว
“ขอโทษครับ/ขอโทษครับ" ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน
อลันไม่ตอบอะไรลูกน้องแต่หันไปจับมือแฟนสาวแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานตัวเอง
- ผู้เขียน
