EPISODE 2 :: พี่หึงพอใจไหม
2311 คำ
หลายอาทิตย์ผ่านไป
วันนี้มันเป็นวันประกวดอะไรสักอย่างซึ่งผมเองก็จำไม่ค่อยได้ แต่มันเป็นการประกวดเกี่ยวกับเลดี้บอยที่เอาผู้ชายหน้าหวานมาแต่งหญิง คณะไหนชนะก็จะมีของรางวัล แต่ผมจะไม่เครียดอะไรในงานนี้เลย ถ้าตัวแทนคณะไม่ใช่ผม!
ลาตายแปป - -
ผมนั่งกุมขมับของตัวเองเอาไว้ท่ามกลางสายตากดดันจากเพื่อนๆ ในห้อง โอ้ย! ผมบอกไปพันล้านรอบแล้วมั้งว่ายังไงผมจะไม่มีทางลงประกวดแฟนซีแต่งหญิงเด็ดขาด
แล้วประเด็นคืองานมันเริ่มคืนนี้ไง พวกมันก็เลยมาเร่งรัดผมเอาแบบนี้ ใครมันจะไปยอมกันเล่า งานนี้มันต้องใส่ชุดคอสเพลย์ดูยังไง๊ ยังไงผมก็ไม่เหมาะเลยสักนิด
หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่!
“ไอ้พีชยังไงมึงก็ต้องลงดูสิ ตัวก็เล็ก หน้าก็หวาน แต่งเถอะน๊า~ กูขอร้อง..” ไอ้เฟรมมันเกาะเเขนขอร้องออดอ้อนผมใหญ่ ถามผมสักคำไหมว่าโอเคหรือเปล่า
“ไม่มีทางหรอกโว้ย! กูไม่แต่งอย่ามาบังคับกู!” ผมปฏิเสธมันเสียงเเข็ง
“มึงจะยอมดีๆ หรือจะให้พวกกูใช้กำลัง”
“ผู้ชายหน้าหวานมันก็ตั้งเยอะปะวะทำไมต้องกู”
“เพราะมึงตั๊ลล้ากกก~” มันว่าแล้วเอามือมาบีบแก้มผมใหญ่
“ไอ้เฟรมกูเจ็บ แก้มคนนะมึงไม่ใช่มาร์ชเมลโล่” ผมพูดพลางปัดมือไอ้เฟรมที่บีบแก้มผมอยู่อย่างสนุกมือมันกันเลยทีเดียว พอพยายามที่จะดิ้นเเต่พวกเเม่งก็รีบเข้ามาล็อคตัวผมกันพัลวัน
ผู้ชายหน้าหวานมีเยอะเเยะทำไมต้องเป็นไอ้พีชวะเห้ย!
“แพทตี้กับไอ้หมวยจัดการจับมันเอาไว้”
“หยุด! นี่พวกมึงจะทำอะไรกันวะเนี่ย”
“อย่าดิ้นดีกว่าไอ้พีชช่วยคณะเราหน่อยเถอะนะมึง ครั้งนี้คณะเราชนะแน่”
“ไม่เอาพวกมึงปล่อยกู! อ้ากกก” ผมดิ้นพล่าน ไอ้พวกเพื่อนเลวพวกนี้จับผมล็อคแขน ล็อคขา งานจะเริ่มในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ด้วย แถมพวกมันที่เห็นด้วยกับไอ้เฟรมก็เข้าข้างและพร้อมกันจะจับผมส่งประกวดยกใหญ่
ผมจะต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงจริงเหรอวะเนี่ย!
3 ชั่วโมงผ่านไป
ผมอยากจะบ้าตายกับสภาพตัวเองในกระจกตอนนี้ ให้ตายเหอะ! ไอ้วิกผมสีชมพูมีหน้าม้าซีทรู แถมยังชุดแมวน้อยยั่วสวาทที่สั้นจู๋จนเสมอน้องลูกพีชน้อยของผมนี่คืออะไรวะ!
อยากจะฆ่าไอ้พวกเพื่อนบ้านี่ให้หมด!
สายตาผมเอาแต่นั่งจ้องตัวเองในกระจกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา อายไลน์เนอร์ตวัดจะถึงใบหูถึงใบหูอยู่ละไหนจะปากเเดงเหมือนยายพึ่งกินหมากมาสดๆ นี่อีก ไม่รวมหน้าที่ลอยกว่าคอขึ้นมา ขนตาที่โคตรสะพรึง
โอ้ยยย! บัดซบเเท้ชีวิต
“ลูกพีชของพวกเราโคตรสวยเลยเนอะ” แพทตี้พูดขึ้นแล้วก็หันไปยิ้มพอใจกับพวกไอ้เฟรม ส่วนผมได้เเต่ทำหน้าทำตาเบื่อโลกใส่มันจนไอ้เฟรมมันเดินมาเเยกมุมปากผมให้ออกห่างจากกัน เหมือนจะให้ผมยิ้มให้ได้ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่โคตรจะสยองเท่าที่เคยเห็นมาเลยล่ะครับ ฮึ!
“สวยกับผีเหอะ”
"เออหน่าเดี๋ยวก็ชิน"
"กูจะฆ่าพวกมึง! "
“อะ รองเท้าใส่ซะสิ” ไอ้เฟรมวางรองเท้าส้นสูงของผู้หญิงราว 4 นิ้วได้ รองเท้าแตะผมยังเดินสะดุดเลยเพื่อนเอ๋ย นี่ตั้ง 4 นิ้ว ลูกพีชคนนี้ไม่สะดุดคอหักตายเลยเหรอเพื่อนเอ๋ย!
หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่มีข่าวหน้าหนึ่งลงมานายชินธิภัทร นักศึกษาจากคณะนิเทศศาสตร์ สะดุดตกส้นสูงขณะเเต่งหญิงกระเด็นตกเวทีคอหักตายหรอกนะ
“ไม่มีทางกูไม่ใส่เด็ดขาดแม่งโคตรสูงกูไม่เอาด้วยหรอก”
“หรือมึงอยากเดินตีนเปล่า”
“ถ้าได้ก็ดีเพราะกูไม่เสี่ยงชีวิตกูกับรองเท้ามึงแน่!”
“ไอ้แพทไอ้หมวยจับมันไว้”
“ปล่อยกูนะเว้ย! ไอ้เฟรมกูจะฆ่ามึงสาบานได้เลยเหอะ!”
และแล้วชีวิตลูกพีชผู้น่าสงสารคนนี้ก็ต้องมานั่งหน้างอข้างหลังกองงานประกวด อย่าให้ผมรู้เด็ดขาดนะว่าใครมันเป็นคนคิดจัดงานประกวดแฟนตาซีที่จับผู้ชายมาแต่งหญิงบ้าๆ แบบนี้
จะต่อยให้ฟันร่วงหมดปากเลยคอยดูสิ ฮึ้ย!
แต่จะว่าไปงานนี้มีผู้ชายแมนๆ หลายคนแต่งหญิงแล้วสวยมากนะครับ ผมว่าผู้หญิงหลายๆ คนคงไม่กล้าสู้หน้าแน่อะ
“และคนต่อไปเป็นตัวแทนจากคณะนิเทศศาสตร์ คุณลูกพีช ชินธิภัทร ค่า!”
แปะ แปะ!
“กรี๊ดดดด!” เสียงโห่ปากจากด้านหน้าทำเอาผมพ่นลมหายใจเบาๆ ก้าวขาสั่นๆ ที่แม่งจะล้มให้ได้เลยเนี่ย รองเท้าบ้าอะไรก็ไม่รู้ เสียงกรี๊ดกร๊าดจากเหล่าสาวๆ นี่ก็ดังกระหึมมากจนผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงคนพูดไมค์เลย
รู้สึกหายใจหายคอจะไม่อ๊อกว้อย!
“..สวัสดีครับ ชินธิภัทร จากคณะนิเทศศาสตร์ครับ”
“กรี๊ดดดดดด! พี่พีชชชชชชชชชช!!!!!”
"มาในชุดนางเเมวยั่วสวาทซะด้วย..วันนี้น้องลูกพีชสวยมากๆ เลยนะคะ ถ้าชื่นชอบอย่าลืมโหวตกันนะคะ หมายเลขต่อไป..” เสียงพิธีกรพูดขึ้น ผมเลยหันไปยิ้มหวานให้ทุกคนในงาน แสงไฟที่ส่องมามันทำให้ผมต้องหรี่ตาลงอัตโนมัติ ตอนนี้ขาผมมันสั่นพั่บๆ พยายามยืนทรงตัวบนส้นสูงขณะที่พิธีกรกำลังพูดบรรยาย เเต่ทว่ามันก็
กรึก!
“เห้ยพีช!!!”
“อ๊ะ!” ผมร้องออกมาเบาๆ ท่ามกลางเสียงฮือฮาดังไปทั่ว ผมดันขาพลิกบนส้นสูงตัวเองซะงั้น ตอนนี้เลยนั่งก้นจั้มเบ้าเป็นรูปตัวเอ็มกับพื้นท่ามกลางเเสงไฟสีขาวที่สาดส่องมาที่ผมคนเดียวเอาซะเด่นเชียว
อับอาย
เสียงโห่ปากดังไปทั่ว พอลืมตามองไปรอบๆ สายตาผมมันมองเห็นผู้คนในงานโดยเฉพาะพวกผู้ชายมองมาที่ผมกันยกใหญ่
“กางเกงในลายคุมะซะด้วย” เสียงผู้ชายสวมแว่นดำยืนพยักคิ้วเจ้าเล่ห์มาทางผม เเละไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาเป็นใคร 'ลุงเเทน'
ไอ้ลุงหื่นเเฝงตัวเข้ามาในงานนี้ได้ยังไงวะเนี่ย!
“กะ..กางเกงใน O [] O” ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แสดงว่าเมื่อกี้ที่ล้มลงไปเสียงฮือฮาที่ดังขึ้นแสดงว่าทุกคนเห็นหมีคุมะที่ผมใส่ซับอยู่ใช่มั๊ย ผมก็บอกไอ้เฟรมมันแล้วว่าให้ใส่สเตย์สีดำจะได้จบๆ ไปทำไมต้องมีลายหมีนี่ด้วย
พัง! ของรักของหวงไอ้พีชไม่เหลือแล้วว้อย!
“เอ่อ..น้องลูกพีชเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งลงจากเวทีไปอย่างไว ตอนนี้หน้าผมคงเเดงฉานเหมือนมะเขือเทศที่กำลังจะสุกอะ เอาตามตรงโคตรอายเลย ซวย!
“เห้ย! พีชมึงจะไปไหนวะงานยังไม่จบเลย”
“กูไม่เอาด้วยแล้วมึงไม่เห็นเหรอเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น” ผมตอบกลับเสียงฉุน ส่วนไอ้รองเท้าเจ้าปัญหาผมจัดการถอดคืนสาวๆ ไปแล้วล่ะ ผมบอกแล้วก็ไม่เชื่อว่าผมทำมันไม่ได้แน่นอนอะ!
“แล้วมึงเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ไอ้เฟรมถามสีหน้าเป็นห่วง
“เข่าถลอกนิดหน่อย แต่กูไม่เดินแล้วกูจะกลับบ้าน!” ผมพูดพลางถอดวิกแล้วก็จัดทรงผมตัวเองให้ดี หยิบกระเป๋าเป้จากมือแพทตี้มาจะได้เอาไปเปลี่ยนชุดคืน! ผมไม่กลับชุดบ้าๆ แบบนี้แน่นอน
มีหวังเขาคงพาส่งไปศรีธัญญา!
“แต่อีกแปปเดียวงานจะจบแล้วนะมึง”
“กูไม่เอาด้วยแล้วเฟรม ขอโทษทีนะมึง” ผมหันไปทำหน้ารู้สึกผิดสุดๆ อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากให้มันออกมาเป็นเเบบนี้เเต่ผมไม่มีความมั่นใจอะไรเเล้วล่ะ อับอายในชีวิตที่สุดเท่าที่เคยเข้ามาเรียนที่นี่
ไอ้ลุงเเทนมันพูดเต๊าะต่อหน้าเพื่อนๆ ยังไม่อายเท่านี้!
“ขอโทษนะครับ..ขอคุยกับแมวน้อยตัวนี้ได้ไหม”
"อะไรของลุง เเล้วมาทำอะไรที่นี่เนี่ยว่างเหรอร้านไม่ดู"ผมพูดขึ้นเสียงฉุนๆ ยังโมโหที่ลุงมาเเอบดูกางเกงในลายคุมะผมไม่หายเลยนะ เล่นยืนซะชิดติดขอบเวทีกันเลยทีเดียว
"พี่มารับไงครับ เพราะยังไงน้องก็ต้องกลับไปทำงานที่ร้านต่ออยู่ดี"
"วันนี้ขอลาไม่ได้เหรอลุงเจ็บตีน! "ผมกระเเทกเสียงใส่ ผมก็ไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้ๆ เขาผมเเพ้สายตาเเล้วก็ไอ้ท่าทางขี้อ้อนของเขาฉิบหายเลย ไม่อยากพาตัวเองกลับไปในจุดที่เจ็บปวดอีกแล้วล่ะครับ!
"ได้ยังไงถ้าไปทำวันนี้พี่ให้ห้าพัน เเต่ถ้าไปต่อที่ห้องพี่..พี่ให้สามหมื่น"เขาพูดพลางเอาหน้ามาซบที่ไหล่ผมเบาๆ
กรึก!
ผมคว้าข้อมือเขาออกเเรงบิดเเรงๆ จนเจ้าตัวร้องออกมาเสียงดังลั่นเเว่นดำที่สวมอยู่ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิดเดียว
"อะ..โอ้ย! เเมวน้อยทำไมโหดร้ายกับพี่เเทนจังเลยล่ะครับ"
"ลูกพีช! "
ผมหันไปมองต้นเสียงที่เรียกผม ไอ้บอสมันเดินออกมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ในมือผมเลยรีบหลบข้างหลังพี่เเทนเอาไว้ก่อน ไม่รู้จะช่วยได้หรือเปล่าเนี่ยอายุก็มากเเล้วด้วย
กระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยจะดี -..-
"เป็นอะไรไปลูกพีช"พี่เเทนหันมาถามผม
"ไม่มีอะไรหรอกไปกันเถอะลุง"
" -.- "
"เเหะๆ .."ผมได้เเต่ส่งยิ้มเเห้งให้พี่เเทนที่ทำหน้าเอือมระอากับผมเต็มที ทำไงได้ก็มันติดปากมาตั้งนานเเล้วนี่หว่า เรียกลุงมาตั้งเเต่รู้ว่าเขาอายุห่างจากผมสี่ปีเเล้วมั้ง หยวนๆ เถอะคนไทยด้วยกันหน่า
"ลูกพีชมึงจะไปไหน! "
หมับ!
ผมกับพี่เเเทนมองไอ้บอสเเล้วก็เพื่อนของมันที่เดินตามออกมาไม่วายมีไอ้เจเดินตามพวกมันมาด้วย มิตรทรยศเเบบมันไม่สมควรที่ผมจะเรียกว่าเพื่อนเลยสักนิด
"เห้ย! มึงมายุ่งอะไรกับเด็กกู"พี่เเทนพูดเสียงเเข็งสายตาเอาจริงเอาจังมองมือไอ้บอสที่จับข้อมือผมเอาไว้
เห้ยลุง! เล่นบทนี้โคตรดูน่ากลัวเลยเว้ย!
"ใครเด็กมึงวะนี่มันไอ้พีชเมียของไอ้บอสเว้ย! "
"ไอ้เหี้ยตามพูดเหี้ยอะไรของมึง! "ผมหันไปตวาดเเว้ดใส่ไอ้ตูมตาม ถึงแม้ผมไม่อยากจะเข้าข้างพี่แทนแต่การที่มันพูดไม่ให้เกียรติรุ่นพี่แบบนั้นมันก็ไม่ถูก ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคารพเขาด้วยก็ตาม - -
"กูรุ่นพี่มึงให้เกียรติ์กูด้วยไอ้พวกเด็กเวร"
"ลูกพีชไปคุยกับพวกกูข้างหลังหน่อย"ไอ้บอสมันเงยหน้ามาสบตากับผมเเข็งก้าว ไม่รู้ว่ามันถูกเลี้ยงมาเเละเติบโตขึ้นมาจากสังคมเเบบไหน เเต่การกระทำมันเหมือนคนขาดความอบอุ่นฉิบหาย!
"จะเอาเมียกูไปขออนุญาตผัวเขาหรือยัง"
"O_o"
ผมถึงกับตะลึงตาค้างไม่ต่างจากพวกไอ้บอสหรอก ผมไปเป็นเมียพี่เขาตั้งเเต่เมื่อไหร่ถ้าพี่เเทนอยากจะช่วยจริงๆ ก็เอาปืนขึ้นมาขู่มันสิฮะหรือไม่มีฟร่ะ!
"หรือจะให้กูโชว์สดตรงนี้พวกมึงถึงจะเลิกยุ่งกับเมียกู"พี่เเทนกดเสียงต่ำดวงตาเริ่มฉายเเววเสือที่กำลังจะขย่ำเหยื่อจนผมเองยังเเอบหวั่นใจตัวเองไม่น้อย ถามหน่อยเหอะลุงไม่รู้หรือไงวะว่าตัวเองพูดอะไรออกไปเนี่ย
ไอ้บอสยอมปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ พี่เเทนเลยรั้งข้อมือผมเบาๆ ให้เดินออกไปจากตรงนี้ดูท่าทางเขาจะโมโหจริงจังสังเกตุจากอารมณ์ฮึดฮัดเขานั่นเเหละ
คำพูดติดเรทเขาเเต่ละคำทำเอาผมหน้าชาหัวใจเต้นเเรง ลุงทำไมชอบทำอันตรายกับหัวใจคนอื่นด้วยวะเนี่ย! ดีนะหัวใจผมมันไม่วายไปซะก่อน
"ลุงเป็นอะไรเนี่ยไม่พอใจอะไรอีกล่ะ"ผมถามออกไปก่อนจะสะบัดมือออก คนตัวสูงตรงหน้าหันมาตวัดปรายสายตามองผมอย่างไม่พอใจ แล้วตอนนี้ผมก็หนาวขาไปหมดเเล้วเนี่ยเพราะไอ้ชุดนางเเมวยั่วสวาทเนี่ยเเหละ
"พี่เเค่ไม่ชอบใจที่ไอ้พวกนั้นมันบอกว่าพีชเป็นเมียมัน"
"เอ้าลุง! ลุงก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงทำไมต้องโกรธด้วยเล่า! "ผมถามออกไปอย่างหมดความอดทน แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับประโยคที่ทำให้ผมตาค้างตึ่งขนาดนี้
"พี่หึงพีช.. พอใจหรือยัง"
- ผู้เขียน
