กว่าอวี่ถงจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งดวงตะวันก็ยอแสงแล้ว เปลือกตาบางเปิดปรืออย่างอ้อยอิ่ง ความรู้สึกแรกหลังจากตื่นขึ้นมานั้นทำเอานางแทบจะร้องไห้ เพราะปวดร้าวไปทั้งร่างกายจนขยับไม่ไหว ต้องโทษส้าวเฉียนที่ไม่รู้จักพอ ทำราวกับว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว
“อึก…”
ลำคอของนางแห้งผากไปหมด จนต้องกวาดสายตามองหาน้ำดื่ม แต่ชุดชากลับอยู่ไกลมือเหลือเกิน แล้วนางก็ไม่มีแรงจะเดินแล้ว คงทำได้เพียงแค่คลานไป
เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วขยับเคลื่อนตัวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ทว่าทันทีที่แขนแตะพื้น กลับพกว่าเรี่ยวแรงนั้นหายไปมากกว่าที่คิดเสียงอีก จึงทำให้ร่างอรชรทรงตัวไม่ไหว
ตุ้บ!
“ถงเอ๋อร์!” ส้าวเฉียนร้องก้องอย่างตระหนกหลังจากเข้ามาเห็นคนรักของตนตกลงจากเตียง
ร่างสูงรีบเข้าไปอุ้มขึ้นมาวางไว้ดังเดิม จากนั้นสำรวจอย่างเป็นกังวล
“คุณชาย…”
“ถงเอ๋อร์ เจ้าเจ็บที่ใดหรือไม่” ส้าวเฉียนถามพร้อมมองด้วยสายตาสำน
