สมรสซ่านรัก

ข้อตกลง 2

เธอหันไปมองเจ้าของคำถามแล้วแสยะยิ้ม “ไม่ใช่แค่ยิงเป็นนะคะ แต่หนูยิงแม่นด้วย” เพลงรักพูดจบก็เดินนำพันแสงออกไปที่หน้าบ้าน

วันนี้มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมบ้านคุณบวรอนันต์ถึงสองคน คนแรกคือพ่อของน้องพีท ส่วนคนที่สองเธอไม่รู้จัก

“คุณเป็นใคร” เพลงรักเอ่ยถามผู้ชายท่าทางคล้ายนักเลงทันทีอย่างไม่รีรอ

ทรงกลดมองเพลงรักตาเป็นมัน “ผมเคยได้ยินคนในจังหวัดนี้พูดกันว่าลูกสาวเสี่ยอ๋าน่ารักจิ้มลิ้มแถม..” เขาใช้สายตามองสำรวจผู้หญิงตรงหน้าอย่างจาบจ้วงไร้ซึ่งความเกรงใจ “น่าชิมอีกต่างหาก”

“เฮ้ย!” พันแสงแทบพุ่งเข้าไปต่อยผู้ชายที่บังอาจมาใช้สายตาและคำพูดลวนลามแม่ของลูก ทว่าถูกเพลงรักห้ามไว้เสียก่อน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่โกรธที่ทรงกลดทำเช่นนั้น แต่หากไม่จำเป็นเพลงรักก็ไม่อยากให้มีความรุนแรงเกิดขึ้นในบ้าน เพราะมันได้ไม่คุ้มเสีย เผลอๆ อาจจะมีแต่เสียกับเสียด้วยซ้ำ

“ตอบมาว่าคุณเป็นใคร แล้วกล้าดียังไงถึงได้บุกรุกเข้ามาทำลายทรัพย์สินในบ้านคนอื่นอย่างนี้ ฉันแจ้งตำรวจจับคุณได้นะ”

“บ้านคนอื่นที่ไหนกันคนสวย” ทรงกลดหันไปหาลูกน้องที่ท่าทางไม่ต่างจากนักเลงหัวไม้แล้วหัวเราะเสียงดังลั่นด้วยว่านึกขันสาวน้อยใจกล้าตรงหน้า “พรุ่งนี้บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านฉันแล้ว ต่อให้ฉันจะเผามันทิ้งยังได้เลย” เขาแสยะยิ้มพลางมองเพลงรักสลับกับ พันแสง ในใจนึกดูแคลนทั้งคู่ว่าคงไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้ตน

ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจเรื่องที่ชายแปลกหน้าพูด “หมายความว่ายังไง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพ่อแม่ฉัน แล้วคุณจะมาพูดว่าเป็นบ้านคุณได้ยังไง” เพลงรักรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่บอกว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีกับครอบครัวเธอ

ทรงกลดกวาดสายตามองไปรอบบริเวณบ้านเศรษฐีประจำจังหวัดแล้วหัวเราะขึ้นอีกครั้ง เขาสมเพชเวทนาคนพวกนี้เหลือคณานับ ฉากหน้าแสร้งทำเป็นว่าตนเองร่ำรวย ทว่าเบื้องหลังกลับเอาสมบัติพัสถานมาจำนำจำนอง

“งั้นเอานี่ไปอ่านซะคนสวย” เขายื่นเอกสารให้ลูกสาวเจ้าของบ้านพลางมองเธอด้วยสายตาสมเพชระคนสนใจในตัวเพลงรัก

“นี่มันอะไร.. กัน” เพลงรักแทบล้มทั้งยืน เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าถ้อยความในเอกสารที่อยู่ในมือจะเป็นเรื่องจริง พร้อมพงษ์ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ พี่ชายเธอเป็นความภาคภูมิใจของครอบครัว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาประพฤติตัวดีมาโดยตลอด แล้วมีเหตุผลอะไรที่ต้องนำบ้านไปจำนองจนเจ้าหนี้มาตามทวงถึงหน้าบ้านเช่นนี้ “ไม่จริง! คุณโกหก ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพี่พร้อมจะทำอย่างนี้”

“ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามพี่ชายเธอดูนะ อ้อ! แล้วก็บอกมันด้วยว่าพรุ่งนี้ครบกำหนดใช้หนี้ฉันแล้ว ถ้ามันยังไม่เอาเงินสิบล้านมาคืนฉัน ฉันก็จะมายึดบ้านที่มันเอาไปจำนองไว้ซะ” ทรงกลดหันหลังแล้วเดินนำลูกน้องออกจากบ้านคุณบวรอนันต์ ทว่ายังไม่ทันที่สองขาจะก้าวพ้นประตู เขาก็พลันนึกบางอย่างออกจึงหันไปพูดกับน้องสาวลูกหนี้ “บอกมันด้วยว่าตอนนี้ยัยบัวเมียเก่ามันถูกฉันเขี่ยทิ้งแล้ว ถ้าไอ้พร้อมยังอาลัยอาวรณ์ก็เชิญกลับไปกินของเน่าๆ อย่างยัยนั่นได้ตามสบาย ฉันไม่ถือ”

เพลงรักรู้สึกราวกับถูกทรงกลดตบหน้าฉาดใหญ่แล้วใช้เท้ากระทืบซ้ำ หญิงสาวชาไปทั้งร่าง เธอมองคนที่อ้างว่าเป็นเจ้าหนี้ของพร้อมพงษ์ด้วยสายตาโกรธแค้น มือกำปืนที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังแน่น

“พร้อมเป็นหนี้คุณเท่าไหร่” เขาขยับไปยืนข้างหน้าเพลงรักโดยใช้ตัวเองบังหญิงสาวไว้แล้วเป็นฝ่ายเจรจากับทรงกลดแทน ด้วยกลัวว่าหากปล่อยให้ทั้งคู่สนทนากันต่อไป ปืนที่อยู่ในมือเจ้าหล่อนอาจจะได้ใช้งานขึ้นมาจริงๆ

“ถามทำไม จะใช้หนี้แทนมันเหรอ”

“ตอบมาว่าไอ้พร้อมเป็นหนี้คุณเท่าไหร่” พันแสงเริ่มทนไม่ไหว

“สิบล้าน มึงมีปัญญาใช้หนี้แทนมันไหมล่ะ” เขาถามน้ำเสียงเยาะหยัน แม้ไอ้หนุ่มนี่ท่าทางดูดี แต่ก็ใช่ว่าจะการันตีว่ามันรวยจริง หรือหากว่ารวยจริงก็คงไม่บ้าเอาเงินสิบล้านมาใช้หนี้แทนพร้อมพงษ์หรอกกระมัง

“ได้! ผมจะเป็นคนใช้หนี้สิบล้านให้คุณเอง”