หมอเทมส์

ตัดเกรดดุ เรื่องบนเตียงก็ดุ

เครื่องพิสูจน์ความจริงคือผู้ชายหล่อเหลาคนเมื่อคืนที่หลับสนิทอยู่ข้างกาย เมื่อสติเริ่มกลับมา ความทรงจำก็หลั่งไหลเข้ามาแม้จะขาดๆ หายๆ ประติดประต่อได้บ้างไม่ได้บ้าง นัทธ์กมลจำได้แค่ตัวเองเมาเหมือนหมาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต เพื่อนส่งขึ้นลิฟท์ย้ำนักย้ำหนาว่าห้องหมายเลข ‘เจ็ดหนึ่งเจ็ด’ เธอเข้าห้องถูกแน่ ไม่งั้นจะเข้าไปได้ยังไง แต่เขาสิเขามาอยู่ในห้องเธอได้ยังไง ยิ่งรอยแดงตามเนื้อตัวตัดสีผิวขาวผ่อง ความรู้สึกเจ็บไม่เหมือนเดิมเลยที่ ‘ตรงนั้น’ ตอกย้ำว่าทุกอย่างคือความจริงไม่ใช่ความฝัน

กรี๊ดด

เผลอกรี๊ดใส่เขาไปที แล้วก็ได้สติต้องรีบเอามืออุดปาก ด้วยความลนลานเธอเผลอถีบเขาไปอีกทีดีที่เขาไม่ตื่น หาเสื้อผ้ามาใส่ได้ นัทธ์กมลก็รีบหนีออกมา

ถามว่าทำไมต้องหนี ก็เพราะเขาเป็นอาจารย์ อาจารย์เลยนะอาจารย์ ถึงไม่ใช่นักศึกษาปอตรี เรียนระดับสูงกว่านั้นซึ่งโดยส่วนมากไม่มีใครถือกันแล้ว ตราบใดที่ไม่ใช่อาจารย์ที่ปรึกษาเกี่ยวข้องกันโดยตรงก็ดูไม่น่าเกลียด เพื่อนเธอบางคนยังเปิดตัวคบกับอาจารย์ด้วยซ้ำไป แต่มันก็ไม่ขนาดนี้มั้ย!

ไม่ได้คบ แถมความสัมพันธ์ของเราส่วนมากเป็นไปในทางลบ แล้วอยู่ๆ ก็ได้กันเลย!

แบบนี้เนี่ยนะ!!

อยากกรี๊ดอีกร้อยรอบ แต่ทำแบบนั้นมีหวังนอกจากผู้ชายบนเตียงจะตื่นเธอได้มีสักขีพยานอีกหลายสิบคนแน่

อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว หญิงสาวรีบวิ่งออกมา แต่ตอนจะออกจากห้องตาก็เผลอเหลือบไปเห็นเลขหน้าประตู

เจ็ดหนึ่งหก! ไม่ใช่เจ็ดหนึ่งเจ็ด!

สุราเมระยะ มัชชะ ปะมาทัฏฐานา ต่อจากนี้สาบานว่าจะเลิกกินเหล้าตลอดชีวิต!

ผิดศีลข้อห้าไม่พอ ไปยุ่งเกี่ยวกับผัวชาวบ้าน เธอน่าจะผิดศีลข้อสามด้วย ก็เขามีเมียแล้ว มีผู้หญิงที่คบอยู่เป็นตัวเป็นตนออกหน้าออกตา นี่ยังไม่รวมที่คิดไม่ออกว่าเอาตัวเองไปอยู่ห้องเขาได้ยังไง

โอ้ย อนาถชีวิต แถมผู้ชายคนนั้นไม่อ่อนโยนต่อร่างกายเธอเลยสักนิด นอกจากเป็นอาจารย์ที่เนี้ยบ ตัดเกรดดุ เรื่องบนเตียงเขาก็ดุ ในห้วงความคิดแม้เลือนลางแต่ไม่มีตอนไหนที่นัทธ์กมลจำได้ว่าเขาจูบเธอเลย ใบหน้าเธอขาวสะอาดหมดจดผุดผ่อง ปากก็ไม่เจ่อ แต่เนื้อตัวนี่สิมีรอยแดงเต็มไปหมด แล้วมันก็เจ็บ… ต้องไปหาหมอมั้ยนะ เจ็บแบบอาบน้ำแล้วอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา จากเรื่องหนึ่งก็เลยพาลไปเรื่องอื่นด้วยให้น้ำตาไหลออกมาอีกเป็นทำนบ ระหว่างอาบน้ำหญิงสาวร้องไห้จนพอใจ หลังจากนั้นจึงพยายามตั้งสติ ทบทวนว่าเมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง นัทธ์กมลหาข้อมูลทุกเว็บ เธอคิดว่าเขาก็น่าจะเมาเหมือนกัน แต่ถึงเมาเขาก็ป้องกัน

ทุกรอบ?

ว่าแต่เมื่อคืนกี่รอบกันนะ สมองมึนเบลอพยายามคิด เธอจำไม่ได้ จนมีเสียงทุ้มๆ แว่วเข้ามาในหัว

‘ขออีกรอบ ไหวมั้ย’

‘ไม่ไหวแล้วค่ะ’

แต่คิดไม่ออกว่ามันรอบที่เท่าไร แต่มันเจ็บซ้ำๆ จำได้เพิ่มเติมแล้วว่าหลังๆ เขาเหมือนจะจูบ ความรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดเป็นฝันดีทำให้เธอเผลอหลับไป… หรือเปล่านะ

เรียบเรียงอะไรไม่ได้เลย สมองคนแฮงค์คิดได้เพียงเท่านี้ ยิ่งพยายามคิดนัทธ์กมลยิ่งรู้สึกว่าร่างกายที่ตรงนั้นไม่ปกติดีอยู่แล้วยิ่งย่ำแย่ลงแล้วหัวก็พาจะปวดตามไปด้วย แต่งตัวเสร็จ หญิงสาวปริ้นท์เอกสารสำคัญแผ่นใหม่แทนที่เพิ่งปริ้นท์ไปเมื่อวาน เก็บไว้ในกระเป๋าอย่างดี ว่าจะให้เขาเซ็นต์ แต่มันหายไปไหนก็ไม่รู้

เสร็จทุกอย่างเรียบร้อยร่างบางก็เดินลงไปหาร้านขายยาด้วยความรู้สึกอ่อนไหว ได้สิ่งที่ต้องการเรียบร้อยก็ตรงไปที่คณะด้วยความหวังว่าอาจารย์ธีรกรคงยังไม่ตื่น มีสอน หรือไปที่ไหนก็ได้สักแห่ง อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ต้องเจอเขา

เธอยังไม่พร้อม อยากให้เรื่องนี้จบแล้วก็จบกันไปเลย เมื่อคืนไม่ได้เปิดไฟ มืดมาก เขาคงจำเธอไม่ได้ นัทธ์กมลมาคิดดูแล้ว…เพราะถ้าเขาจำได้รู้ว่าเป็นลูกศิษย์ตัวเองเขาก็คงไม่ทำ หลังจากซื้อไก่ไปให้อาหารตัวเงินตัวทองเป็นการสะเดาะเคราะห์เสร็จ หญิงสาวก็ตัดสินใจได้ว่าช่างมันเถอะ จะให้เธอไปถามหาความรับผิดชอบอะไรจากเขา ในเมื่อมันเป็นความผิดพลาดของเราทั้งสองคน ไม่มีใครตั้งใจ เธอไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร ไม่อยากให้ผัวเมียคู่ไหนต้องมาผิดใจกันทั้งนั้น ถ้าวันนี้หลบให้ไม่เจอกันได้ เอกสารที่ฝากเลขาไว้เขาเซ็นต์ไม่สอบถามหรือมีปัญหาอะไร เราก็คงไม่ต้องเจอกันอีก หรือถ้าหากบังเอิญเจอกัน หรือเขาจำได้แล้วยังไง มันก็คงนานเกินกว่าจะรื้อฟื้นหาความ

มันเป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นเรื่องธรรมดา อายุยี่สิบหกเกือบยี่สิบเจ็ด ช้าไปด้วยซ้ำเหอะ ใครๆ ก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วทั้งนั้น เซ็กส์ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถึงเจ็บไปหน่อย แต่ก็เป็นธรรมดาของครั้งแรกมั้ย เซ็กส์ไม่เคยทำให้ใครตาย ชีวิตเธอยังมีอะไรให้ทำอีกมาก คุณค่าของเราไม่ได้ลดลงเพราะแค่เสียตัวให้ผู้ชาย!