4
1520 คำ
“ฉันยังไม่อิ่ม”
“คนเลว”
“ฉันเลวได้มากกว่านี้อีกสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ”
“จับฉันมาทำไม”
“จับมาทรมานเล่น”
“คนเฮงซวย”
“เห็นเธอเจ็บปวดแล้วฉันชอบ” เขาหัวเราะเยาะหยัน เธอเจ็บปวดจนแทบกระอักเลือดตาย
“คุณเป็นโรคจิตหรือไง” เธอพูดอย่างคับแค้นใจ
“อาจจะใช่ก็ได้ แต่สำหรับผู้หญิงอย่างเธอนะ”
“ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ จะลากคุณเข้าคุกให้ได้”
“เอาสิ ฉันไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว ถ้าเธอกล้า”
“ทำไมฉันจะไม่กล้า”
“เธอสมยอมเอง”
“ฉันไม่ได้สมยอม”
“เธอสมยอมร้องครางให้ฉันร่วมรักทุกวันทุกคืน”
“คุณมันเลว”
“ฉันเปล่าแต่เธอต้องการแบบนั้นเอง”
“ฉันไม่ได้ต้องการ”
“เธอต้องการ หยัดสะโพกหาฉันร้องครางเสียงหลงอยากให้ฉันเอาใจจะขาด”
“ไม่จริง”
“จริง”
“ไม่จริง คุณมันแผนสูงลอบจัด” เธอเถียงเขาเสียงหอบๆ เถียงไม่เคยชนะ สุดท้ายก็เจ็บใจเอง เขาชอบแกล้ง ขอบแหย่ ชอบยั่วโมโห แล้วหัวเราะอย่างมีความสุข
“เธออยากยอมฉันเอง” เขายั่วโมโห เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขารู้ว่าเธอไม่ยอม เขาก็แกล้งว่าให้เธอโกรธ พอเธอโกรธ เขาก็ดูมีความสุข บางทีเลิกเถียงไปเอง บางทียังแหย่ให้เธอคุ้มคลั่ง นราวดีไม่เคยสติหลุดแบบนี้มาก่อน แม้แต่การอยู่กับป้าใจร้าย
“ร้องไปเถอะ ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยิน ฉันกับเธออยู่กันแค่สองคน”
“ฉันอยากฆ่าคุณนัก”
“เอาสิ ไม่ได้ห้ามนี่นา”
“ถ้าฉันมีโอกาสฉันทำแน่นอน”
“ไม่ฉลาดเลยนะ”
“ไม่ฉลาดยังไง”
“พูดออกมาแบบนี้หมายความว่าเตือนให้ฉันระวังตัวไง ใครจะยอมให้เธอทำอะไรได้ง่ายๆ”
“คนบ้า คนเลว อ๊า...” เธอร้องครางเมื่อเขายกขาของเธอขึ้นข้างหนึ่ง ในขณะที่เขายังสอดประสานมาทางด้านหลัง
“ฉันว่าท่านี้ก็ดีนะ ตื่นเต้นดี”
“ปล่อยนะ อื้อ...” เธอร้องครางเมื่อเขาเริ่มกระแทกเข้ามาจนมิดเม้น นราวดีเกลียดเขาที่สุด เขาจาบจ้วงร้ายกาจและเอาแต่ใจ
“จำเอาไว้ฉันเกลียดคุณ”
“ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกัน... นราวดี”
“คุณรู้จักฉัน!!!” เธออุทานอย่างตกใจ มันไม่ยุติธรรมเลย เขารู้จักเธอ แต่เธอไม่รู้จักเขา
“ไม่รู้จักจะจับถูกคนหรือไง”
“คุณเป็นใคร คุณวางแผนมาแล้วใช่ไหม”
“ไม่วางแผนจะรู้รึไงว่าเธอกลับมาตอนไหน”
“คุณให้คนสะกดรอยตามฉันตลอดเลยเหรอ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ แค่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหนก็พอแล้ว”
“เราไม่เคยมีความแค้นต่อกัน” เธอพูดเสียงสั่นๆ ทั้งเสียวทั้งกลัวกับสิ่งที่เขาทำ
“มีสิ”
“ฉันเคยไปทำอะไรคุณ”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะกระแทกเธอจนจมเตียงอีกครั้ง และคำรามลั่น หลั่งรินธารร้อนระอุในกายเธอ นราวดีเกร็งร่างรับ ก่อนจะฟุบหน้าลงบนหนอนใบโต หอบหายใจเหงื่อโซมกาย ทุกวันเธอกับเขาต้องฟาดฟันกันบนเตียงไม่รู้จักจบสิ้น
เธอนอนหลับไปในสภาพนั้นและตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกเวียนหัว เธออาเจียนหมดไส้หมดพุง ในขณะที่เขายื่นบางอย่างมาให้เธอ
‘เครื่องตรวจครรภ์สามแท่ง’
“อะไร” เธอถามเสียงแข็ง
“เครื่องตรวจครรภ์ อาการเธอเหมือนคนแพ้ท้อง” เขาพูดขึ้นให้เธอกระจ่างในใจ
“ฉันไม่ตรวจ”
“แน่ใจเหรอ” เขาก้าวเท้าเข้าหา นราวดีถอยหนีไปด้านหลัง
“ฉันไม่อยากตรวจ”
“ไม่อยากรู้เหรอว่าท้องหรือยัง”
“ฉันไม่ท้อง”
“แน่ใจเหรอ น้ำยาฉันดีนะ” เธอเบ้หน้าใส่เขาทันที
“ทำไมล่ะไม่เชื่อรึไง”
“ฉันไม่ตรวจ”
“ถ้าเธอไม่ตรวจก็ปั้มลูกกันต่อ”
“คนลามก ถอยออกไปนะ เอะอะจะข่มเหงฉันท่าเดียว” เธอเหวใส่อย่างคับแค้นใจ
“ก็ไปตรวจสิ” เขายืนค้ำหัวเธออยู่ นราวดีรีบคว้าที่ตรวจครรภ์มาถือเอาไว้ ก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่เขาตามเข้ามาด้วย
“คุณตามเข้ามาทำไม”
“ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะใช้น้ำเปล่าแทนรึเปล่า”
“ฉันไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน”
“แต่ฉันไม่เชื่อ”
“คุณออกไปก่อน ฉันอาย”
“อายอะไร ฉันเห็นเธอทุกส่วนแล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าดู” คำพูดของเขาทำให้เธอฉุนจัด แต่ทำได้แค่เงียบเพราะเขาเหนือกว่า
“เร็วสิ” เขาเร่งอย่างใจร้อน
“คุณหันไปทางอื่นก่อนสิ”
“ไม่จำเป็น ถ้าเธอไม่ตรวจฉันจะจัดการเธอตรงนี้”
“คุณมันคนใจร้าย” เธอเหวใส่
“เร็วๆ สิ” เขาเร่ง
“เร่งอยู่ได้ ฉันฉี่ไม่ออกหรอกนะ”
“ก็เร็วๆ สิ”
เขายังเร่งยิกๆ เธอมองเขาหน้าแดงจัด ทั้งอายทั้งกลัวผลที่จะได้รับ เขาบังคับให้เธอตรวจถึงสามอันและผลออกมาก็เหมือนกันหมด
เธอท้อง!!! นราวดีสังหรณ์ใจตั้งแต่ประจำเดือนของเธอขาดหายไปแล้วนั่นเอง หญิงสาวรู้สึกหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับเธอต่อไป และเธอจะทำอะไรยังไงกับชีวิตต่อไปดี
ดูเหมือนว่าพอเธอตั้งครรภ์จริงๆ เขาจะไม่แตะต้องเธอเลย แต่กลับเอาอาหารและยาบำรุงมาให้ เธอกินได้น้อยและผ่ายผอมซูบซีด เพราะคิดมาก ในขณะที่เวลาผ่านไปวันๆ อย่างแสนเศร้าสร้อย
อาการนี้ของหญิงสาวนั้นชายหนุ่มสังเกตเป็นอย่างดี แต่เขาจะรอเวลาอีกนิด
“คุณจะปล่อยฉันตอนไหน” เธอใจดีสู้เสื้อถามเขาในอีกวัน หลังจากเขาเอาอาหารเข้ามาให้กินเหมือนเดิม แต่เธอกินได้น้อยลง เพราะเครียดและคิดมาก
“ทำไมหมู่นี้ไม่กินข้าวกินปลา เธอท้องอยู่นะ”
“ฉันไม่หิว” เธอตอบอย่างซังกะตาย เนื่องจากคำถามแรกที่เธอถามไป ไม่ได้รับคำตอบ
“ตอนไม่ท้องกินจุเหลือเกิน จะได้มีแรงฟาดฟันกับฉัน พอรู้ว่าท้องไม่ยอมกิน เพราะฉันไม่ฟัดเธอหรือไง”
“คนลามก” เธอมองเขาอย่างคับแค้นใจ เขาชอบยั่วโมโห ผู้ชายปากมอม
“กินซะจะพาออกไปเที่ยวข้างนอก” พอบอกว่าจะได้ออกไปข้างนอก นราวดีหูผึ่งทันที
“คุณพูดจริงๆ เหรอ” เธอถามกลับมองเขาอย่างไม่แน่ใจนัก
“จริงสิ ที่พาออกไปเที่ยวเพราะคิดว่าเธอท้องหรอกนะ จะได้อารมณ์ดีๆ เดี๋ยวลูกฉันเกิดมาอารมณ์บูด” เขาพูดดักคออย่างรู้ทัน
“นี่คุณ!!!” เธอเม้มปากแน่น โมโหเขานัก แต่คิดในใจว่าเขาพาออกไปข้างนอกก็ดีเหมือนกัน เธออาจจะหาทางหนีไปได้
“อย่าโมโหนักเลย มันไม่ดีกับเด็กในท้อง ไม่รู้หรือไง”
“คุณอย่ายั่วโมโหฉันนักสิ”
“ไม่ยั่วโมโหก็ได้ ถ้าเธอกินข้าวจานนี้หมด ฉันจะพาออกไปข้างนอก” เขาต่อรอง ช่วงนี้เขาสัมผัสได้ว่าเธออารมณ์แปรปรวนนัก
“คุณรับปากแล้วนะ” เธอมีสีหน้าตื่นเต้น
“ฉันเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น แต่ไม่ต้องตื่นเต้นจนออกนอกหน้าหรอก และอย่าคิดหาทางหนีให้ยากเลย ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้น” เธอเม้มปากแน่น เขาเป็นเทวดาหรือไง ถึงได้รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
นราวดีเพิ่งได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอกเป็นครั้งแรกตั้งแต่โดนเขาจับตัวมา บรรยากาศรอบกระท่อมหลังน้อยเขียวขจีไปด้วยผืนป่า ต้นไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว เธอรู้สึกว่าการได้ออกมาภายนอกนั้น ผ่อนคลายความตึงเครียดและอาการปวดหัวของเธอลงไปได้มาก อาจเพราะเธอมีความหวังว่าจะหนีรอดออกไปจากที่นี่ให้จงได้นั่นเอง
“ถ้าอยากหนีก็ได้นะ” เขาพูดขึ้น เธอเลิกคิ้วมองหน้าเขาอย่างสงสัย เมื่อกี้บอกว่าไม่ให้หนี แต่ตอนนี้บอกว่าจะหนีก็หนีไป เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า
“แต่ถ้าโดนเสือจับกินขึ้นมา หรืองูรัดกระดูกแหลกฉันไม่รู้ด้วยนะ” เธออ้าปากค้าง คิดว่าเขาแกล้งขู่เธอเล่นๆ หรือเขาพูดจริงกันแน่
“ไม่เชื่ออยากลองพิสูจน์ก็ไม่ว่านะ”
“ฉันไม่เชื่อคุณหรอก”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ” เขาเดินไปนั่งริมน้ำตก ก่อนจะทำอะไรบางอย่าง เธอมองด้วยความสนใจ
“คุณทำอะไรน่ะ” เธอเอ่ยถามแต่เขาไม่ตอบ นราวดีแอบค้อนให้คนหน้านิ่งยิ่งกว่าผีดิบ เธอมองรอบกาย เป็นแนวป่าทั้งหมด แม้อากาศจะดี แต่ถ้าหลุดหลงเข้าไปคงหาทางออกไม่ได้ ตอนนี้เธอจึงยังไม่กล้าเสี่ยงที่จะหนีไปอยู่ดี หันมาอีกครั้งเธอก็เห็นเขากำลังดึงเบ็ดขึ้นจากน้ำ
- ผู้เขียน
