เดินออกมาถึงปากทางเข้าก็ได้ยินเสียงคนเรียก
“คำแก้ว!” มันดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่าใหญ่
เป็นเสียงของพ่อเธอเอง คำแก้วหยุดฟังพลางคิดว่าพ่อของเธอจะมาที่ป่านี้ได้อย่างไร เธออาจจะหูฝาด จากนั้นก็รีบสาวเท้าออกมาจากป่าโดยเร็ว เพลานี้ก็น่าจะบ่ายแก่แล้ว ป่านนี้พ่อสิงห์ แม่บุญรอด และดวงคงกลับไปก่อนแล้ว ทุกคนคงเป็นห่วงเธอแย่ รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เดินเข้าไปในป่าลึกโดยไม่ได้บอกใคร ก็มันเดินเพลินจนลืมตัว
ตลอดเวลาที่เดินออกมาจากป่าคำแก้วต้องหยุดเดินอยู่หลายรอบ รู้สึกเหมือนมีคนกำลังเดินตามมาข้างหลัง แต่พอหันกลับไปมองก็ไม่เจอใครเธอจึงรีบก้าวเท้าเร็วขึ้น
คำแก้วเดินออกมาถึงทางห้าแยกที่จะเลี้ยวเข้าหมู่บ้านสี่แจและหมู่บ้านอื่น ๆ ก็เจอกับชายฉกรรจ์สามคนยืนขวางอยู่ตรงหน้า คำแก้วเดินต่ออย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว
“เฮ้ย! มีคนเดินมาทางนี้ว่ะ”
“ลูกพี่มันแบกหมูป่าตัวเบ้อเร่อมาด้วย”
“เอาของมีค่าทั้งหมดมาจากมันให้ได้”
