“ดวงกับแม่บุญรอดและพ่อสิงห์กลับมาแล้วใช่ไหมคะ” คำแก้วถามถึงทุกคนด้วยแววตาใสซื่อ
“โธ่เอ๋ยคำแก้ว นี่เอ็งรู้ตัวไหมว่าเอ็งหายเข้าไปในป่ากี่วันแล้ว” คนที่บ้านคิดว่าโดนเสือคาบไปกิน จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้อยู่แล้วเชียว
“หือ นี่ฉันหายตัวไปข้ามวันข้ามคืนเลยเหรอคะ” คำแก้วถามแม่หน้าตาตื่น มัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับสมุนไพรและผลไม้จนลืมเวลา
“วันนี้วันที่สี่แล้วจ้ะ คำแก้วไปอยู่ไหนมา”
“เอ่อ…” คำแก้วทำท่าทางอึกอัก ทำไมในป่าที่เธอเข้าไปถึงไม่มืดเลยนะ
คำแก้วยังไม่ได้ตอบแม่คำพาก็ถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น “พี่คำแก้วได้อะไรมาเยอะแยะเลยครับ แม่ครับ พ่อครับ พี่คำแก้วได้หมูป่าตัวใหญ่มาด้วย แล้วนี่ลูกอะไรผมไม่เคยเห็น และกลิ่นมันก็เหม็นมากด้วยครับ” คำพายกผลทุเรียนออกมาจากกระบุง ได้กลิ่นเหม็นหึ่งลอยเข้าจมูก เห็ดถอบเธอใช้ใบตองพลวงห่อแยกไว้ต่างหาก ตอนนี้ในห้องมิติเต็มไปด้วยผลไม้และปล้องไม้ไผ่
“อันนี้ด้วยค่ะ ฉันก็ไม่
