คืนหนึ่งคำแก้วออกมานั่งที่นอกชานบ้านชมพระจันทร์วันเพ็ญเพียงลำพัง พระจันทร์เต็มดวงขนาดนี้โจรคงไม่ออกมาปล้นกระมัง
เดือนกว่าแล้วสินะที่เธอมาอยู่ที่นี่ เป็นหนึ่งเดือนที่ใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่าจริง ๆ ยกแขนที่เคยเรียวเล็กขึ้นมาดู เธอคงกินทุเรียนกับเนื้อสัตว์มากไปหน่อยถึงได้ดูอวบอิ่มขึ้นมาจนเห็นได้ชัด รอยแผลเป็นจากมดแมลงก็ดูจางลง
คำพองเดินออกมาตามหาลูกเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอ เธอเดินเบาออกมาที่ชานนอกบ้าน
“นอนไม่หลับเหรอ”
คำแก้วหันหลังกลับไปมองแม่แล้วตอบ “เปล่าค่ะ แค่อยากมองพระจันทร์เต็มดวงน่ะค่ะแม่” มองแล้วก็ทำให้คิดถึงคนที่เธอจากมาโดยไม่ได้ร่ำลา แต่สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เกิด แก่ เจ็บตาย นั้นคือเรื่องจริง ทุกคนต้องยอมรับมันให้ได้
คำพองหย่อนกายลงนั่งข้างลูกแล้วลูบผมยาวเบา ๆ ก่อนโน้มตัวลูกสาวเข้ามาซบไหล่ “คำแก้วไม่ได้เสียดายที่เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ใช่ไหม” เธอกลัวว่าลูกสาวจะไม่มีความสุ
