ช่วงบ่ายคำแก้วก็ลุกขึ้นไปตัดปอเหมือนเดิม ทั้งที่แม่กับน้องห้ามไว้ก็ไม่ฟัง ชายคนที่ชื่อสนก็ตัดอยู่ใกล้กับเธอ ไพรวัลย์ถอยรถคันใหญ่เข้ามาจอดตรงหน้างานที่คำแก้วกับสนธยากำลังตัดปออยู่
ไพรวัลย์เดินมาถามสนธยาก่อน “พี่สนนับยังครับ” สนธยาพยักหน้า แล้วไพรวัลย์ก็หันไปหาคำแก้ว “แล้วเอ๋อนับยังเอ๋อ” คำแก้วยังไม่ตอบเขาก็พูดขึ้นอีก “อ้อ ลืมไปว่าไม่ได้เรียนหนังสือจะนับเลขได้ยังไง เดี๋ยวให้ชบานับให้ก็แล้วกัน” ไพรวัลย์มองหาน้องสาว เพื่อให้มาลงจำนวนยอดรวมไว้ให้คำแก้วก่อน
คำแก้วส่ายหน้าน้อย ๆ กับความด้อยค่าคนอื่นของผู้ชายคนนี้ เขาคงเป็นลูกชายคนรองของเสงี่ยมตามที่แม่เคยเล่าให้ฟังกระมัง ในบรรดาลูกสามคนของเสงี่ยมแม่บอกว่าไพรวัลย์อีโก้สูงที่สุด ความหล่อที่มีจึงไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสำหรับเธอ เธอไม่ศรัทธาคนประเภทนี้เลยสักนิด คำแก้วจึงเอ่ยตอบออกไป “สามสิบห้ามัดค่ะ” ใบหน้าเธอยังนิ่งเฉย
ไพรวัลย์ไม่อยากเชื่อหูในน้ำ
