ตัดปอได้ยี่สิบมัดก็แหงนหน้าขึ้นมองดวงตะวันที่ส่องแสงเจิดจ้าลงมาแผดเผาบนพื้นโลก น่าจะใกล้เที่ยงวันแล้วกระมัง เธออยากจะซื้อน้ำแข็งใสใส่น้ำหวานสีแดงเติมลูกชิด และเฉาก๊วยถ้วยพูน ๆ ราดนมข้นหวาน ๆ ไปให้ดวงอาทิตย์กินจริง ๆ อุณภูมิจะได้ลดลงบ้าง แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีกินเหมือนกัน คิดถึงร้านขายน้ำปั่นข้างร้านขายต้นไม้ของเธอชะมัด
คำแก้วยืนมองปอที่ตัวเองตัดได้ด้วยความภาคภูมิใจ ครึ่งวันนี้ตัดปอได้สองบาทแล้ว จากนั้นจึงเดินมาหาแม่กับน้องที่นั่งอยู่ใต้ร่มแคทรายด้วยความยากลำบาก
เห็นผู้เป็นพี่เดินไม่ค่อยตรงคำพาจึงเอ่ยถาม “พี่คำแก้วเป็นอะไรเหรอครับ”
“ฟันนิ้วเท้าตัวเอง” น้ำเสียงเชิงตำหนิตัวเอง ตอนตัดปอต้องตัดสองสามทีต้นปอถึงจะขาดแต่พอตัดนิ้วคนทำไมมีดมันคมนัก เกือบจะกลายเป็นอีด้วนไปแล้วไหมละ
“หือ! เป็นอะไรมากไหม” คำพองถามด้วยความเป็นห่วงเจือตกใจ สายตามองเท้าลูกข้างที่เธอเดินไม่ถนัด มันมีผ้าสีดำพันไว้ค่อนข้าง
