EP 5/6 หวง
1074 คำ
“ไล่รัญทางอ้อมหรือคะ” ถามอย่างเง้างอน
“โธ่...รัญ อาไม่สบายอยู่นะ วันนี้ช่วยกลับไปก่อนเถอะอาขอร้อง”
น้ำเสียงอันเหนื่อยหน่ายหลุดจากริมฝีปากคม เขากำลังอดทนต่อความเป็นเด็กที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในตัวรัญตา บางครั้งหล่อนก็เจรจารู้เรื่อง แต่บางครั้งก็เอาแต่ใจอย่างไร้เหตุผล และน่าจับตีก้นที่สุด
สาวน้อยหน้าบูดบึ้ง ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินอย่างกระฟัดกระเฟียดไปที่ประตู เจ้าของห้องถึงกับส่ายหน้าเพราะเขาถูกรัญตาโกรธเข้าอีกแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิรัญ”
หญิงสาวยุติปลายเท้าก่อนถึงบานประตู น้อยใจที่อุตส่าห์มาหา แต่เขากลับพูดให้ต้องเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า
แมคโลริครีบกลับเข้าห้อง ตรงไปที่โต๊ะข้างหัวเตียง เปิดลิ้นชักออกแล้วหยิบบางอย่างออกมา พิชฎาโผล่หน้าออกจากข้างตู้ อยากรู้ว่าเขาทำอะไรแต่ก็ไม่ได้ถาม ด้วยกลัวว่ารัญตาจะได้ยินเสียงเพราะเขาแง้มประตูไว้
แมคโลริคกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินใบจ้อย
รัญตาหันหลับมาหาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหา หัวใจเต้นตึกตักด้วยคาดเดาว่าสิ่งที่แมคโลริคยื่นให้เป็นกล่องบรรจุแหวน ทว่าเมื่อชายหนุ่มเปิดออก มันกลับเป็นเพียงต่างหูไข่มุกล้อมเพชรคู่เล็กน่ารักเท่านั้น
“ของฝากครับ อาขอโทษที่ตัวแย่ๆ กับรัญมาเป็นอาทิตย์ และขอโทษถ้าเมื่อกี้พูดอะไรให้รัญเสียใจ อาจริงใจนะที่อยากให้รัญได้เจอคนที่ดีกว่าอา แต่เมื่อเวลานั้นยังมาไม่ถึง อาก็จะทำหน้าที่ของอา เป็นคนรักของรัญต่อไป”
เขาวางกล่องต่างหูใส่มือหล่อน รัญตารับไปด้วยใบหน้าติดงุนงง ยอมรับว่าอภัยให้กึ่งหนึ่งที่ได้รับคำขอโทษจากใจจริง แต่อีกเรื่องนั้นมันยังไม่ชัดเจน เธอรับเอากล่องต่างหูมาถือไว้ มองมันอย่างเซ็งๆ เขาคงซื้อมาจากต่างประเทศเมื่อครั้งที่ไปทำงานราวอาทิตย์ก่อน
“รัญเพิ่งรู้ว่าการเป็นแฟนของรัญคือหน้าที่อย่างหนึ่ง แปลกๆ นะคะว่าไหม”
เจ้าของห้องนิ่งเงียบเพราะไม่อาจตอบคำถามผู้มาเยือน เขาจงใจเอ่ยให้รัญตาได้ฉุกคิด และหล่อนก็ฉลาดพอที่จะคิดได้
“ถึงได้บอกไงว่ายังมีผู้ชายที่ดีกว่าอา”
รัญตายิ้มให้ประโยคนั้นของชายคนรัก มันคงถึงเวลาที่ต้องทำใจแล้วสินะ ที่ผ่านมาเธอคงมั่นใจตัวเองมากเกินไปว่าหัวใจดวงนี้จะสามารถฉุดชายผู้เพียบพร้อมให้มาหยุดอยู่ที่เธอได้ วันนี้มันคงเปลี่ยนไปแล้ว
“รัญรักอาแมคและจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ดูแลตัวเองด้วยนะคะ รัญจะรออาที่บริษัทวันพรุ่งนี้”
บอกลาแล้วเปิดประตูห้องออกไปเงียบๆ แมคโลริคยกมือสองข้างขึ้นขยุ้มเส้นผมบนหัว เขาปวดศีรษะราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา
“นี่คุณ! ช่วยหยิบยาแก้ปวดให้ผมที!”
พิชฎาเปิดประตูออกมาอย่างระแวง หันซ้ายแลขวาไม่เจอร่างหลานสาวจึงค่อยเดินออกมา ตอนนี้แมคโลริคนอนอยู่ที่โซฟา ศีรษะเขายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
“ยาอยู่ไหน ฉันจะไปเอามาให้”
“อยู่ในห้องนอน ข้างเตียง ลิ้นชักที่สอง” เขาบอก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่น เจ้าไมเกรนบทจะปวดขึ้นมาก็ทรมานจนไม่สามารถอธิบายได้เชียวล่ะ
นักเขียนสาวรีบไปหยิบยาออกมาให้ แมคโลริครับไปรับประทาน เขาจำต้องนอนที่โซฟาตัวนั้นเพราะไม่มีกะจิตกะใจจะย้ายร่างเข้าห้องนอน
“ไปหาหมอดีไหม ฉันพาไปได้นะ” เอ่ยถามพลางนั่งลงยังเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่
คนป่วยลืมตาขึ้นมาช้าๆ เห็นหล่อนนั่งอยู่เก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งที่ปลายเท้าเหยียดไปทางนั้น
“ไปสิ ขอผมเอากุญแจรถก่อนนะ”
“เดี๋ยว คือว่า...ฉันขับรถไม่เป็น” รีบบอกก่อนที่เขาจะลุกไปหากุญแจ ถ้าให้เธอพาไปคงต้องไปแท็กซี่ล่ะ
คนป่วยถอนหายใจแล้วล้มกายไปนอนต่อ
“งั้นผมนอนดีกว่า ปวดหัวเหลือเกิน” บอกพลางหลับตาลงอีกครั้ง พิชฎาขยับไปนั่งเบียดคนป่วย ยกหลังมืออังหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ตัวไม่ร้อนเท่าไหร่นี่นา แต่ก็ยังถือว่าอุ่นจัด” บ่นกับตัวเองเบาๆ วินาทีเดียวกันนั้น มือแกร่งของคนป่วยก็คว้าหมับเอามือเธอไปวางทาบแผงอกหนั่นแน่น
“ตรงนี้ร้อนจะตาย จับดูสิ” บอกแต่ไม่ยอมลืมตา มือขวาเอื้อมมารั้งร่างพิชฎาให้นอนลงไปด้วยกัน
“เฮ้ยคุณ ปล่อยนะ โซฟามันตัวนิดเดียวเดี๋ยวฉันตก”
“ไม่ตกหรอกน่า ถ้ากลัวตกก็นอนบนอกผมนี่มา”
คนป่วยไม่อาสาเปล่าๆ แต่พลีแผ่นอกแน่นๆ ให้กลายเป็นฟูกนุ่ม
“ไม่เอา ปล่อยนะ ฉันจะกลับแล้ว” โวยวายเสียงดังเพราะโดนคนป่วยกอดรัดไว้แน่น ทว่าคนป่วยไม่ยอมทำตาม ยิ่งบอกให้ปล่อย เขายิ่งรัดแน่น สุดท้ายเลยต้องเลยตามเลย นอนซบแผงอกอุ่นร้อนของคนตัวโต
นักเขียนสาวสัมผัสได้ถึงลมหายใจผ่าวร้อนของคนป่วย ตัวเขายังรุมๆ เธอคงไม่นอนบนแผงอกอุ่นร้อนนี้แน่ๆ มันทรมานพิลึก
“นี่คุณ ฉันเช็ดตัวให้เอาไหม”
ชายหนุ่มครางอืออาเพราะเริ่มจะหลับด้วยฤทธิ์ยา ขยับพลิกกายนอนตะแคงยังผลให้พิชฎาหลุดจากแผงอกกว้าง เธอลุกมานั่งข้างๆ รอดูท่าทีคนป่วย
“เมื่อกี้อาบน้ำแล้ว ไม่อยากเช็ดตัว ผมหนาว” เขาว่า
“ก็คุณไม่สบายไง เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้รอบสองรอบรับรองคุณหายแน่ๆ” บอกด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น แมคโลริคจึงฉวยจังหวะนั้นเอาเปรียบคนไม่ป่วยด้วยการร้องขอบางอย่าง
“ถ้าเช็ดตัวแล้วผมหนาวคุณต้องกอดผมนะ” ลืมตาขึ้นมาต่อรอง มือข้างหนึ่งเอื้อมมาดึงมือบางของพิชฎา ที่นิ้วนางข้างซ้ายยังปรากฏแหวนที่เขาเพิ่งสวมให้ หล่อนกลอกตามองฝ้าเพดาน คงจะรำคาญเขากระมัง
- ผู้เขียน
