EP 5/5 หวง
1018 คำ
“อย่ากังวลเลยน่า รับรองว่าไม่มีใครรู้ว่าคุณอยู่นี่แน่นอน เชื่อผมเถอะ” ไม่ว่าเปล่าแต่ขยับเข้ามาใกล้ร่างบาง ประคองวงหน้าน้อยด้วยฝ่ามืออุ่นร้อนแล้วขโมยจุมพิตที่พวงแก้มนุ่มอย่างต้องการให้กำลังใจ
“แล้วทำไมต้องมาจูบแก้มฉันด้วย” ถามแล้วเอามือถูแก้มแรงๆ
“ผมอยากส่งกำลังใจ” ตอบแล้วส่งยิ้มเก๋ ยกมือคลึงขมับอีกรอบเพราะมันเริ่มปวดอีกแล้ว
นักเขียนคนเก่งตีหน้ายักษ์ใส่ เธอไปอยากได้กำลังใจตอนไหนมิทราบยะ!
“รีบๆ ออกไปเลยนะ ก่อนที่ยัยรัญจะสงสัย”
“ครับๆๆ ที่รัก” แมคโลริคแกล้งแซวแต่ทำเอาคนถูกแซวแก้มแดงเรื่อ เขาเดินหนีก่อนที่พิชฎาจะรังสรรค์คำด่าทอโต้คืนมา
“อีตาบ้าเอ๊ย ใครเป็นที่รักคุณกันฮะ!” คนสวยบ่นพึมพำกับความว่างเปล่าภายในห้อง เธอรีบขยับไปที่ประตู เอาหูแนบกับบานประตูนั้นเพื่อฟังสิ่งที่แมคโลริคจะเอ่ยกับรัญตา ทว่ายังไม่มีเสียงใดเข้ามาในหูนอกจากความเงียบเท่านั้น
แมคโลริคเดินออกมาอีกครั้ง รัญตายังนั่งอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มนึกสงสารหลานสาวขึ้นมา เขาเดินตรงไปหาและนั่งลงข้างๆ หล่อน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มเอ่ยสิ่งที่ต้องการเจรจา
“อาต้องขอโทษรัญด้วย ที่หลบหน้าไปหลายวัน”
“เป็นอาทิตย์ต่างหาก” รัญตาโต้ ใบหน้างามบูดบึ้งไร้รอยยิ้ม
“นั่นแหละ อาต้องขอโทษด้วย อาคงใช้วิธีผิดไป อาน่าจะพูดกับรัญตรงๆ”
สาวน้อยเริ่มใจไม่ดีเมื่อชายคนรักเกริ่นมาเช่นนั้น ความระแวงที่สุมอยู่ในอกดูเหมือนจะระเบิดพร้อมกับคำพูดของเขาในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
“อาแมคมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ รัญ...รัญพร้อมจะรับความเจ็บปวดแล้ว”
สาวน้อยรัญตาน้ำตาคลอเบ้า ถามตัวเองเป็นสิบเป็นร้อยครั้งว่าทำอะไรผิดไปถึงต้องมานั่งอยู่ตรงนี้เพื่อรอฟังถ้อยคำบาดใจจากชายคนรัก
“อา...อารู้ว่าเราคบกันมานาน และก็รู้ว่ารัญ...รักอามาก แต่อา...บางทีอาอาจไม่ใช่คนที่ดีนัก ตอนนี้รัญก็เรียนจบแล้ว รัญมีเวลามากพอ มีสังคมใหม่ๆ ที่ที่ทำงาน อาเลยอยากให้รัญเปิดใจให้คนอื่นที่ไม่ใช่อาบ้าง บางทีรัญอาจได้เจอคนที่ดีกว่าอา”
“ไม่ค่ะ! รัญรักอาแมค รัญรักอาแมคคนเดียว! อาแมคอย่าพูดเหมือนจะทิ้งรัญสิ รัญกลัวนะ! ฮือออ...”
หลานสาวของพิชฎาปล่อยโฮ เธอโผเข้ากอดชายคนรัก ร้องไห้กับท่อนแขนล่ำๆ ของเขา ไม่นึกเลยว่าตัวเองกำลังจะถูกทิ้ง เธอคบกับแมคโลริคมาหลายปีไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันสักครั้ง แล้วจู่ๆ มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร
รัญตาปล่อยโฮอยู่กับท่อนแขนของแมคโลริค เขาถอนหายใจอย่างปลงไม่ตก อยากใจแข็งให้ได้สักครึ่งจากที่ตั้งใจไว้
มือแกร่งข้างหนึ่งเอื้อมมาลูบกระหม่อมบางของหลานสาว เขาเข้าใจรัญตาดี ณ จุดนี้รัญตายังไม่รู้ว่าเขาเป็นอาแท้ๆ ของหล่อน หล่อนเจ็บปวดและกำลังกลัวการถูกทิ้ง เขาไม่น่ารับทำหน้าที่นี้ตั้งแต่แรกเลย มันทรมานใจเวลาที่เห็นหลานสาวคนนี้ต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของเขาเอง
“รัญ...หยุดร้องนะคนเก่ง อาไม่แกล้งรัญแล้ว อาขอโทษนะ พอดีว่า...อาไม่สบาย ไม่อยากให้รัญกังวลเลยไม่ได้รับโทรศัพท์ อากลัวว่ารัญจะมาติดไข้กับอาไง” เอ่ยปลอบพลางดันร่างน้อยให้ห่างจากร่างตนแล้วช่วยปาดหยาดน้ำตาให้หล่อน เขาแพ้รัญตาจนได้ หยดน้ำตาของหลานสาวทำให้เขาไม่สามารถสานต่อสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้จบๆ แต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาคงสร้างความระแวงให้เกิดแก่หัวใจของรัญตาได้บ้าง หวังว่าสิ่งนี้มันจะช่วยให้รัญตาทำใจไว้ล่วงหน้า และสามารถเผชิญกับความจริงอย่างเข้มแข็งเมื่อถึงวันที่ทุกอย่างถูกเปิดเผย
“อาแมค...ฮึกๆ อาแมคทำให้รัญกลัว เราไม่เคยทะเลาะกันเลยนะคะ รัญคงเจ็บเจียนตายถ้าอาแมคจะเลิกกับรัญ ฮึกๆ อาแมคจะไม่ทิ้งรัญใช่ไหมคะ เรายังรักกันใช่ไหม...”
สาวน้อยหน้าหวานที่ดวงตาแดงก่ำ ร่ำไห้อยู่ต่อหน้าชายคนรัก แมคโลริคไม่อาจทำร้ายรัญตาได้อีก เขาโอบกอดร่างบางอย่างปลอบประโลม เอ่ยคำขออภัยครั้งแล้วครั้งเล่าในสิ่งที่ได้ทำผิดไป มันไม่ช่วยให้รัญตายุติการร่ำไห้ ณ เวลานี้ หญิงสาวฝังใจไปแล้วว่าแมคโลริคอาจมีคนอื่น
“เราจะไม่เลิกกันใช่ไหมคะ” ถามพลางปาดน้ำตา ดึงกายออกจากอ้อมแขนแสนอุ่นของแฟนหนุ่ม
“จ้ะ แต่อายังยืนยันสิ่งที่ได้พูดไปแล้ว อาอยากให้รัญมองคนอื่นบ้าง”
“ทำไมคะ อาแมคพูดเหมือนอยากให้รัญไปให้ไกลๆ ไม่รักรัญแล้วเหรอ” ถามด้วยเสียงอันสร้อยเศร้า ใบหน้างามอาบทาด้วยหยาดน้ำตา
แมคโลริคมีแววหนักใจ เขารักรัญตา รักในแบบที่หล่อนคงไม่ต้องการรู้
“รักสิ ถึงได้อยากให้รัญเจอคนที่ดีกว่าอา อาไม่ใช่คนดีอย่างที่รัญคิด ในอนาคต...รัญอาจจะเกลียดอาก็ได้”
“ไม่มีวัน รัญรักอาแมค และจะไม่มีวันเกลียด”
เธอยืนยัน ป้ายปาดหยาดน้ำตาด้วยหลังมือแรงๆ ท่าทางนั้นเหมือนเด็กหญิงตัวน้อย น่าสงสารเหลือเกิน
“เมื่อถึงเวลานั้นรัญอาจอยากถอนคำพูด”
“ไม่มีทาง!”
สาวน้อยยืนยันหนักแน่น ได้ยินเสียงถอนหายใจของแมคโลริคดังขึ้นอย่างแรง
“เฮ้อ...อาว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้ดีกว่า อาเริ่มปวดหัวอีกแล้ว ขอนอนพักสักครู่แล้วกัน” ชายหนุ่มออกตัว รู้สึกปวดตุบๆ ที่ขมับทั้งสอง มันปวดไม่หายสักทีและดูท่าจะรุนแรงขึ้นด้วย
- ผู้เขียน
