ธาราร้องเสียงหลงครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่อาจสู้แมคโลริคได้เพราะแค่รูปร่างมันก็กระดูกคนละเบอร์ เธอยันกายขึ้นนั่ง ควานหาเศษเสื้อผ้ามาปกปิดร่างกาย คอมพิวเตอร์ของเธอหล่นกองอยู่ที่พื้น แมคโลริคโยนธาราเข้าใส่จนพังยับ มันแตกออกเป็นชิ้นๆ มีเลือดของธาราเปรอะอยู่บางส่วน
“ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว! อย่าอยู่เลยมึง!”
พูดจบแมคโลริคก็ซัดหมัดเข้าทั่วร่างผอมของธารา แว่นสายตาของนักเขียนหนุ่มกระเด็นไปหน้าตู้เสื้อผ้า เลนส์ใสแตกออกจากกรอบ แมคโลริคจัดการลากธารามารับหมัดทุกครั้งที่เขาคลานไปที่ประตู พิชฎานั่งดูอย่างตื่นตะลึง ด้วยไม่เคยเห็นแมคโลริคโกรธขนาดนี้มาก่อน มันน่ากลัวจนไม่กล้าแม้แต่กะพริบตา
ราวสิบนาทีที่คนโดนซ้อมทำหน้าที่เช่นกระสอบทราย แมคโลริคลากธาราลงไปด้านล่างและกลับขึ้นมาอีกครั้งในห้านาทีถัดมา
“พิชฎา! คุณ...เป็นยังไงบ้าง!” บุรุษหน้าคมถามพลางหอบแฮ่กๆ เขาไม่ได้ส่งธาราให้ตำรวจ แต่ปล่อยมันไปอย่างรอคอยบางอย่าง ถ
