“ฮัลโหล จะโทรมาทำไมนักหนาเนี่ย เดี๋ยวยัยรัญจับได้ฉันซวยพอดี” บ่นว่าคนที่อยู่ปลายสาย น้ำเสียงที่ใช้ติดห้วนตามอารมณ์
“ผมอยากให้จับได้เร็วๆ คุณจะได้เลิกทำเสียงแบบนั้นใส่ผมซะที”
พิชฎาดึงมือถือออกจากหู อีตาแมคโลริคจอมบงการ พูดเหมือนน้อยใจอย่างไรพิกล
“ฉันไม่ตลกนะ ถ้าจะโทรมาไร้สาระก็วางสายไปเลย ตอนนี้ฉันไม่สะดวกคุย”
“แล้วเมื่อไหร่จะสะดวก คุณอย่าตัดสายผมสิ ผม...เป็นห่วงคุณนะ กลัวว่าคุณจะมีอันตราย”
ปลายสายน้ำเสียงอ่อนลง พิชฎาจุกความห่วงใยจนอึ้งไปหลายวินาที
“นี่...ฉันไม่ใช่เศรษฐีพันล้านนะ ไม่มีใครจับไปเรียกค่าไถ่หรอกน่า”
“มันก็ไม่แน่หรอก อย่าลืมว่าคุณเกือบจะเป็นภรรยาผมแล้วนะ” เขาย้ำเตือนความจริง หล่อนเข้าใกล้คำว่าภรรยาของเขาแล้ว แม้เจ้าตัวไม่อยากยอมรับก็เถอะ
นักเขียนสาวหน้าแดงเรื่อ เขาพูดคำนี้อีกแล้ว ภรรยา เขาจริงจังกับมันแค่ไหนกันนะ หรือพูดออกมาเพราะต้องการกลั่นแกล้งลูกหนี้เช่นเธอเท่านั
