“เลิกบ้าซะทีเถอะ! แล้วก็อย่ามาตู่ว่าฉันเป็นเมีย! อย่าเอานิสัยอันธพาลของคุณมาใช้ที่นี่! อย่ามายุ่งกับชีวิตฉัน! ไป! ฉันบอกให้คุณไปซะ!”
พิชฎาป่าวร้องจนสุดเสียง เดินตรงไปพยุงร่างของธาราขึ้นมาจากพื้นท่ามกลางสายตาแห่งความไม่เข้าใจของแมคโลริค
“คุณเข้าข้างมันเหรอ! เมื่อคืนมันจะข่มขืนคุณนะ!” บุรุษเลือดผสมทักท้วงเพื่อเตือนสตินักเขียนสาว แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มเยาะหยัน เขามองหน้าหล่อนสลับกับไอ้สารเลวธาราที่กำลังตะเกียกตะกายหาแว่นมาสวม น่าหมั่นไส้มันนัก!
“ใช่! เขาพยายามข่มขืนฉัน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ทำ!” โต้กลับอย่างเหลืออด เอ่ยถึงทีไรก็เจ็บแค้นแน่นใจ ก็ถ้าเธอไม่เผลอไว้ใจเขามากเกินไป เรื่องร้ายๆ ก็คงไม่เกิด
“นั่นเพราะผมช่วยคุณไว้ไง”
เขาเอ่ยอ้าง ไม่เข้าใจสิ่งที่หล่อนกำลังทำอยู่ หล่อนกำลังให้อภัยคนผิดอย่างโง่เง่าที่สุด
“แล้วไงล่ะ คุณดีกว่าเขางั้นเหรอ!?”
คำถามของพิชฎาไร้ซึ่งคำตอบ เพราะ
