บทที่ 10
ผิดความคาดหมาย
บ้านเช่าของพิชฎา
พิชฎาตื่นจากการหลับอย่างเอาเป็นตายเมื่อตอนหกโมงเย็น บ้านทั้งหลังกำลังถูกความมืดมิดกลืนกินทีละน้อย หญิงสาวลุกมาเปิดไฟแล้วจัดการกับธุระส่วนตัว เธอใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานนัก พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่าง แมคโลริคยังไม่ไปไหน เขาวุ่นวายอยู่กับโต๊ะอาหาร
“ตื่นแล้วเหรอ ผมสั่งมื้อค่ำมาให้คุณ กินเลยไหม อาหารกำลังร้อนๆ”
เขาผายมือใส่กับข้าวสามสี่อย่างตรงหน้า พิชฎายิ้มหยันที่มุมปากเล็กน้อย เดินผ่านเขาเพื่อลากเอาเก้าอี้ตัวหนึ่งไปวางที่หน้าโทรทัศน์ เธอไม่ได้เปิดมัน แต่จัดการกับสมาร์ตโฟนที่ถืออยู่ เธอต่อสายหารัญตา มันดังอยู่ข้างหูเป็นเสียงเพลงรอสายทว่าไม่มีคนรับ พยายามมากกว่าสิบนาทีในการต่อสายซ้ำๆ แต่จนแล้วจนรอดคนปลายสายก็ยังทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง
“เลิกทำแบบนั้นแล้วมากินอะไรหน่อยเถอะ คุณท้องว่างมาทั้งวันแล้ว” บุรุษร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานเอ
