“นั่งนิ่ง ๆ สิ”
เขาสั่งก่อนหยิบกล่องกำมะหยี่รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขึ้นมาเปิดออกแล้วหยิบบางอย่างออกมา ลลิลจ้องมองสร้อยเพชรส่องประกายวาววามยามต้องแสงแดดแต่ก็นั่งนิ่งให้ชายหนุ่มขยับตัวเข้าใกล้เพื่อสวมมันบนลำคอขาวผ่อง ใบหน้าคมคร้ามอยู่ใกล้เพียงคืบและเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาชัดเจน มันทำให้เธออบอุ่นแต่แววตาของเขากลับยังดุดันและเสมือนไร้ความรู้สึก เมื่อสวมให้แล้วเขาจึงขยับห่างไปนั่งหลังตรงหลังพวงมาลัย พัลเลเดียมสตาร์ทเครื่องยนต์รถสปอร์ตเสียงกระหึ่มขณะมองตรงไปข้างหน้า
“ฉันแค่อยากให้เธอสวมมันไว้...จะได้รู้สึกว่าคอไม่โล่ง”
เขายังคงใช้น้ำเสียงดุดันทั้งที่ลึก ๆ ไม่อยากให้เนื้อขาวผ่องที่โผล่พ้นชุดเกาะอกของหญิงสาวเป็นจุดสนใจของใครคนอื่น ลลิลสัมผัสสร้อยเพชรบนลำคอเบา ๆ และแอบถอนใจเงียบ ๆ กับความคิดที่ว่าเธออยากยิ้มให้เขาบ้างแต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่เป็นปฏิปักษ์ตลอดเวลาทำให้ต้องเก็บความรู้สึกไว้ให้ยิ่
