กระซิบถามเสียงแผ่วโดยไม่ยอมขยับตัว แม้ชั่วยามแหงความสุขสมจะผ่านไปแล้วแต่เขาก็ยังอยากแนบแน่นกับร่างอ้อนแอ้นอยู่เช่นนั้น ถึงรู้ว่ามันยิ่งทำให้ลลิลเจ็บปวดแต่เขาก็ไม่อยากผละห่างออกไปตอนนี้ หญิงสาวพยายามหลบสายตาคม อับอายเกินกว่าจะตอบคำถามนั้นจึงเพียงพยักหน้า
“เจ็บค่ะ...มากด้วย”
“แต่เมื่อกี๊เธอก็ครางออกมาเสียงดังมากเลยนะ”
“ลิล...เอ้อ...ลิล...”
“เธอเป็นของฉันแล้วนะ ลาริมาร์”
ดวงตางามช้อนมองเจ้าของเสียงที่ดังผาดแผ่ว เขายังลิ้มเลียผิวแก้มของเธอราวราชสีห์ที่ยังอ้อยอิ่งกับเนื้อสาวอันหอมหวาน ลลิลอับอายจนไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไร เขาเปิดเปลือยตัวเธอจนหมด มองเห็นทุกสัดส่วนและทุกตารางนิ้วบนเนื้อตัวของเธอยามไร้อาภรณ์ อีกเพียงนิดเดียวพัลเลเดียมก็จะมองทะลุเข้าไปถึงความนัยซึ่งมันสำแดงออกมาทางร่างกายที่ไม่อาจเก็บเร้นอารมณ์ไว้ได้
ลลิลไม่อยากให้เขารู้ว่า...เธอรักเขามากกว่าเก่าพันเท่าทวีคูณ
“อาพีท...อาพีทต
