ลลิลเถียงกลับพร้อมทั้งสะบัดข้อมือจนหลุดจากมือหนาใหญ่ หญิงสาวหันหลังให้เขาด้วยความเจ็บใจแต่ดูเหมือนท่าทีพยศนั้นยิ่งโหมไฟโทสะลุกโพลงในหัวใจอันคั่งแค้น พัลเลเดียมไม่ยอมลดละ เขาก้าวฉับ ๆ ตามร่างบางไปติด ๆ กระทั่งถึงริมสระน้ำ เขากระชากไหล่บางรั้งร่างแน่งน้อยเข้าไปหาอกกว้าง
“อาพีท...ปล่อยลิลนะ!”
ลลิลไม่ยอมแพ้ เธอพยายามขืนตัวแต่เขากลับยิ่งกอดรัดตัวเธอจนแน่น แน่นจนหญิงสาวหายใจขัดและถึงกับหอบเหนื่อย
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้กับฉันอีก ลาริมาร์! ฉันไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงแล้วสะบัดหน้าใส่แบบนี้”
“ลิลไม่ได้ขึ้นเสียงกับอาพีทนะคะ ลิลแค่บอกว่าลิลเป็นยังไง รู้ตัวดีว่าต้องอยู่แบบไหน”
“แต่เมื่อกี๊เธอเสียงแข็งใส่ฉัน ยัยเด็กจอมดื้อ ฉันจะทำให้เธอรู้สึกตัวซะบ้างว่าอวดดีกับฉันแล้วมันจะเป็นยังไง!”
เขาตวาดก่อนก้มหน้าลงไปหาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้ร้องสักแอะ เขาปิดปากจิ้มลิ้มที่กำลังจะอ้าประท้วง
