เขาเอียงหน้ามองออกไปยังท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มของอีกราตรีขณะเอนหลังพลางระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ไม่ได้นึกรำคาญที่เห็นลลิลเจ็บตัวแต่นึกถึงความบ้าคลั่งของตัวเองที่ทำให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งต้องได้รับบาดเจ็บจากความบ้าบิ่นของตัวเอง
เขาอยากเอาชนะเธอ เด็กสาวที่มองเขาด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ พัลเลเดียมลูบหน้าตัวเองเบา ๆ เพราะไม่อาจสลัดภาพที่ลลิลล้มกลิ้งตกลงสระจากหัวสมองอันวุ่นวายได้เลย
เขาอยากจะคิดว่าควรสงสารเธอบ้างแต่เมื่อนึกถึงความเลวร้ายของอิศรากลับทำให้เพลิงแค้นที่เริ่มอ่อนเบาลงลุกโหมขึ้นมาอีก ร่างสูงสง่าลุกจากโซฟาแต่ไม่ทันจะก้าวขาก้ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของหญิงสาวบนโต๊ะที่มุมหนึ่งของห้อง พัลเลเดียมเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูก็เห็นชื่อสายเรียกเข้า เขาคิดว่าจะกดสายทิ้งแต่ก็แข็งใจรับสายขณะเดินกลับลงไปชั้นล่าง
“ลิล...นี่พ่อเองนะ...ลิลหลับหรือยัง?”
“ลาริมาร์หลับไปแล้ว...นี่ฉันเอง อิศร
