มนตร์ครุฑธา

ออกเดินทาง

หลังจากวันนั้นหรัญญ์ก็ยังมาเที่ยวเล่นที่ป่ารัญจวนบ่อย ๆ เป็นประจำ แต่ก็ไม่พบกับเด็กน้อยอรินดาอีกเลย และผ่านมาเนิ่นนานจนถึงวันนี้ หรัญญ์มีอายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์แล้ว และท่านพญาครุฑธาก็คิดว่าธิดาของท่านจะต้องได้รู้เรื่องเมื่อสิบแปดก่อนเสียที นั่นคือวันที่เจ้าเมืองบาดาลมาขอพบท่านนั่นเอง

"ไปเรียกหรัญญ์มาพบข้า"

ท่านพญาครุฑธาเอ่ยบอกความต้องการกับทหาร หลังจากหายไปเพียงไม่นาน ทหารผู้นั้นก็กลับมาพร้อมกับหรัญญ์ที่มีเหงื่อผุดพรายท่วมกาย 

ไม่ต้องเดาก็สามารถรู้ได้ ว่าหรัญญ์คงกำลังฝึกวิทยายุทธอยู่

"ท่านพ่อมีสิ่งใดจะคุยกับข้า"

"เจ้าฝึกซ้อมหรืออาบน้ำแล้วไม่เช็ดตัวกันแน่"

แทนที่จะตอบคำถามของธิดาแต่ผู้เป็นพ่อกลับถามยอกย้อนเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ข้าฝึกวิชาดาบกับท่านอาจารย์อยู่"

หรัญญ์ตอบตามความจริง เขากำลังฝึกวิชาเพลงดาบกับท่านอาจารย์ ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะ ทหารก็เรียกมาที่นี่เสียก่อน

"นั่งลงก่อนสิ"

พญาครุฑธาเชื้อเชิญให้ธิดานั่งลงเพื่อที่จะได้คุยกันสะดวก

"เจ้าจำองค์นิลนาคแห่งเมืองบาดาลได้หรือไม่"

"ข้าจำได้"

หรัญญ์ใช้นิ้วโป้งลูบวนเบา ๆ ตรงแหวนรูปพญานาคแล้วตอบบิดาไป

"ท่านพ่อไม่ยอมบอกข้าว่าองค์นิลนาคมาเยือนที่นี่เพื่อสิ่งใด"

ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจแต่หรัญญ์ก็ไม่ยอมบอกความจริงแก่บิดา

"องค์นิลนาคมาเพื่อขอความช่วยเหลือ"

"จากท่านพ่อ"

"จากเจ้า"

หรัญญ์มีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที ถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจแล้วสินะ

"ธิดาขององค์นิลนาคกำเนิดมาตรงตามตำรา"

ใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยที่หรัญญ์เคยเห็นเมื่อหลายปีก่อนค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นมาในความทรงจำ

"นางต้องอภิเษกกับครุฑ มิเช่นนั้นเมืองบาดาลจะล่มสลาย"

"ทำไมต้องเป็นข้า"

"เพราะเจ้าเป็นครุฑ และเป็นลูกของข้า"

หรัญญ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หากไม่ช่วยนาง บ้านเมืองของนางก็จะล่มสลาย และที่สำคัญนาคาทุกตนในเมืองบาดาลจะต้องตาย รวมถึงอรินดาด้วย

"ข้าปฏิเสธที่จะช่วยเหลือได้หรือไม่"

บุตรแห่งพญาครุฑธามองบิดาด้วยสายตาจริงจัง 

"ได้"

"..."

"แต่เมืองบาดาลและนาคาที่อาศัยอยู่ที่นั่นจะเหลือแต่ชื่อ และกลายเป็นเพียงตำนาน"

ถึงแม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่หรัญญ์ก็อดที่จะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไม่ได้ หากเกิดขึ้นจริง เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่เศร้าสลดที่สุดในชีวิตของหรัญญ์ และเขาจะทนให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงหรือ

"ท่านแม่ว่าอย่างไรบ้าง"

"แม่เจ้าแล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจ"

"แล้วตอนนี้ท่านแม่อยู่ที่ใด"

"ทำอาหารอยู่ในครัว"

หรัญญ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ อีกครั้ง ในเมื่อผู้เป็นแม่บอกว่าแล้วแต่เขา หรัญญ์ก็จะตัดสินใจเอง หากไม่เห็นด้วยท่านก็คงจะคัดค้านและนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยแล้ว

แต่นี่ท่านแม่ไม่อยู่ตรงนี้ นั่นก็แปลว่าท่านไม่ได้คิดจะคัดค้าน และตามแต่เขาจะตัดสินใจจริง ๆ 

หรือมิเช่นนั้น ท่านแม่ก็คงเห็นด้วย ท่านคงอยากผูกสัมพันธไมตรีกับเมืองบาดาล

"ข้าจะช่วยเมืองบาดาล"

หรัญญ์ตัดสินใจแล้ว

"พรุ่งนี้เราต้องเตรียมตัวเดินทาง เพราะอีกเพียงไม่กี่วันจะเป็นวันขึ้น 15 เดือน 11 เจ้าต้องหมั้นหมายกับนางในวันนั้น"

แต่หรัญญ์ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้

"เหตุใดถึงได้รวดเร็วเช่นนี้"

"ตอนนี้ธิดาแห่งเมืองบาดาลจะมีอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์ในเร็ววันนี้ เราต้องหมั้นหมายนางให้สมพระเกียรติ"

"แต่ท่านพ่อ..."

"ตามประเพณีที่มีมาอย่างยาวนาน"

หรัญญ์ถอนหายใจอย่างปลงตก เขาขัดประเพณีไม่ได้ เคยปฏิบัติอย่างไรต้องปฏิบัติอย่างนั้น

"สั่งทหารเตรียมเครื่องเพชรและทองคำ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปเมืองบาดาล"

พญาครุฑธาสั่งความกับทหารด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ท่านแม่จะเสด็จไปด้วยหรือไม่"

"แม่เจ้าจะรออรินดาอยู่ที่นี่"

"หมายความว่าอย่างไรท่านพ่อ"

"เมื่อหมั้นหมายแล้ว ธิดาแห่งเมืองบาดาลจะต้องเดินทางมาอยู่ที่นี่กับเจ้า"

"..."

"และเมื่อนางอายุ 20 ปีบริบูรณ์ งานอภิเษกสมรสระหว่างครุฑกับนาคจะถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมศักดิ์ศรีที่เมืองบาดาลของนาง"

หรัญญ์อ้าปากค้าง เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน มันจะเร็วเกินไปหรือไม่หากจะพานางมาที่นี่ในทันทีที่หมั้นหมาย 

อย่าบอกนะว่าตามประเพณีเขาปฏิบัติแบบนี้กัน

"ตามประเพณีที่มีมานาน"

ว่าแล้วเชียว สุดท้ายหรัญญ์ก็ทำสิ่งใดไม่ได้ นอกเสียจากรอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้ และออกเดินทางไปยังเมืองบาดาล

"อรินดาลูกแม่"

ในขณะที่อรินดากำลังเคลิ้มหลับอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ผู้เป็นแม่ก็เอ่ยเรียกเบา ๆ พร้อมกับนำมือมาลูบบนเส้นผมดกดำไปมาด้วยความรักใคร่

"ท่านแม่"

"ลูกหลับแล้วหรือ"

อรินดาลืมตาขึ้นแล้วส่ายหน้าน้อย ๆ ศีรษะเล็กขยับไปนอนหนุนบนตักมารดาทันทีที่ท่านนั่งลงบนเตียงหนานุ่ม

"ท่านแม่มีเรื่องไม่สบายใจหรือไม่เพคะ"

ผู้เป็นแม่ทำเพียงแค่ยิ้มให้ลูกสาวเท่านั้น อีกไม่กี่วันจะเป็นวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 และเมื่อถึงวันนั้นลูกสาวของนางจะต้องหมั้นหมายกับครุฑต่างเมือง เพื่อรักษาเมืองบาดาลเอาไว้ แม้จะไม่อยากให้ลูกทำเช่นนั้น แต่องค์ไอรินลดาก็เลี่ยงไม่ได้

"เจ้าอายุ 17 ปี"

"อีกไม่กี่วันลูกก็จะมีอายุ 18 ปีแล้วท่านแม่"

องค์ไอรินลดายิ้มหวานส่งให้ลูกสาวแล้วลูบผมไปมาเบา ๆ 

อรินดาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ถึงเวลาที่ต้องบอกความจริงกับลูกสาวผู้เป็นดั่งดวงใจแล้วสินะ

"ลูกรักเมืองบาดาลหรือไม่"

"ลูกรักท่านแม่ ท่านพ่อ นาคาทุกตนในเมืองบาดาล และรักเมืองบาดาลเพคะ"

อรินดาตอบผู้เป็นแม่แล้วยิ้มเต็มหน้า

"อรินดา"

"..."

"ลูกรู้หรือไม่ว่าไฝที่อยู่กลางกระหม่อมของลูกมีความหมายว่าอย่างไร"

ธิดาแห่งเมืองบาดาลดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับรอยยิ้มดีใจอย่างปิดไม่มิด 

อรินดาเคยถามท่านพ่อและท่านแม่บ่อยครั้งว่าไฝสีดำเม็ดเล็กที่อยู่กลางกระหม่อมมีความหมายว่าอย่างไร และหากมีความหมาย ตามตำราทำนายไว้ว่าอย่างไรบ้าง แต่ถามกี่ครั้งก็ไม่มีใครบอกความจริงกับเธอเลย

"ท่านแม่จะบอกลูกหรือเพคะ"

ผู้เป็นแม่พยักหน้าน้อย ๆ 

"ไฝกลางกระหม่อมของลูกมีความหมายว่าลูกต้องอภิเษกกับคนชั้นสูงที่บินอยู่เหนือท้องฟ้า"

"..."

"หากไม่ทำเช่นนั้น เมืองบาดาลจะล่มสลาย"

ได้ฟังเพียงเท่านั้นอรินดาก็น้ำตารินไหลในทันที เหตุผลที่ไม่มีใครบอกกับเธอเรื่องความหมายของไฝที่อยู่กลางกระหม่อมคงเป็นเพราะแบบนี้สินะ

"อีกไม่กี่วันท่านพญาครุฑธาจะเดินทางมาถึงที่นี่ และหมั้นหมายลูกให้กับธิดาของท่าน"

"ธิดาหรือเพคะ"

"ในตำราเขียนว่าบุตรของผู้ครองเมืองครุฑ แต่พญาครุฑธาไม่มีบุตรชาย ท่านมีธิดาเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น และในตำราก็ไม่มีข้อห้ามใด ๆ หากนาคาจะอภิเษกกับครุฑแม้จะเป็นหญิงทั้งคู่"

องค์ไอรินลดาเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวแล้วสวมกอดลูกรักเอาไว้ อีกเพียงไม่นานก็ต้องห่างไกลกับดวงใจสุดรักแล้วสินะ

"ลูกจะอภิเษกหรือไม่"

"หากลูกไม่ทำ เมืองบาดาลของเราจะล่มสลาย"

"เมื่อหมั้นหมายแล้ว เจ้าต้องไปอยู่ที่เมืองครุฑ และจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในวันอภิเษก"

อรินดาน้ำตาอาบสองแก้มแม้ว่าผู้เป็นแม่จะเพียรเช็ดให้มากเพียงใดก็ตาม เธอเกิดมาเป็นกาลกิณีของบ้านเมือง เหตุใดท่านแม่ไม่ปลิดชีพเธอให้สิ้นลมหายใจตั้งแต่ยังเด็ก

"แม่รักลูกมากนะอรินดา"

"อรินดาก็รักท่านแม่"

"ลูกสาวแม่โตเป็นสาวแล้ว เจ้างดงามเหลือเกินอรินดา กิริยามารยาทก็อ่อนช้อยเรียบร้อย วาจาไพเราะอ่อนหวาน ธิดาแห่งท่านพญาครุฑธาต้องรักลูกสาวแม่ในสักวัน"

อรินดาหลับตาลงด้วยหัวใจที่ปวดร้าว แล้วถ้าหากเธอไม่ได้รักครุฑเล่า จะทำเช่นไร

"เหตุใดท่านแม่ไม่ปลิดชีพลูก"

องค์ไอรินลดาลูบแก้มลูกสาวเบา ๆ อย่างทะนุถนอม 

"แม่รักลูกอรินดา รักเกินกว่าที่จะทนเห็นลูกเจ็บปวดได้"

มันคงสมเหตุสมผลแล้วสินะ หากท่านแม่ฆ่าเธอทิ้งเสียตั้งแต่ตอนเด็กทุกอย่างคงจบสิ้น เมืองบาดาลก็จะไม่ล่มสลาย แต่ท่านแม่รักเธอมากจึงยอมเสียเธอไปไม่ได้ 

ท่านพ่อและท่านแม่เลี้ยงดูเธอเอาไว้ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอคือแก้วตาดวงใจ เพื่อที่โตขึ้นเธอจะได้แต่งงานกับครุฑอย่างนั้นหรือ

"ตอนลูกยังเด็ก องค์นิลนาคเสด็จไปยังเมืองครุฑ เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่านพญาครุฑธา และท่านก็ยอมช่วยโดยไม่หวังสิ่งใดทั้งนั้น"

"แต่ครุฑเป็นสัตว์ที่โหดเหี้ยม"

"ลูกอ่านตำรา และฟังเรื่องเล่าเยอะไป"

องค์ไอรินลดาอมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อย ๆ ให้กับลูกสาวที่กำลังซบอยู่ตรงอก 

สมัยก่อนในตำราทุกเล่มที่มีอยู่ในเมืองบาดาลล้วนกล่าวหาให้ครุฑเป็นตัวร้ายที่คอยแต่ทำลายและเข่นฆ่านาคา รวมถึงเรื่องเล่าที่มีมานานหลายร้อยปีก็ล้วนแต่ปรักปรำให้ครุฑเป็นผู้ทำลายเมืองทุกเมืองของนาคาเช่นเดียวกัน

แต่ในสมัยนี้มีนาคาหลายตนที่มองครุฑเป็นเพื่อน และสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันฉันพี่น้องได้ แต่ก็มีหลายคนที่ยังเชื่อตำราและเรื่องเล่าเช่นเดียวกัน

ไม่เว้นแม้แต่อรินดาหรือนี่

หากพูดอะไรไปในตอนนี้อรินดาคงไม่เชื่อเป็นแน่ ต้องให้ได้สัมผัสและเรียนรู้ด้วยตัวเองสินะลูกสาวสุดที่รักถึงจะเข้าใจว่าครุฑไม่ได้ร้ายอย่างที่คิด

"ลูกคงคิดถึงท่านแม่กับท่านพ่อมาก"

เพราะไม่เคยต้องห่างเมืองบาดาลและผู้ให้กำเนิดเลยสักครั้งในชีวิตทำให้อรินดาคิดหนัก หากต้องเดินทางไปอยู่ที่เมืองครุฑจริง ๆ เธอต้องคิดถึงเมืองบาดาลและนาคาทุกตนที่นี่ทุกวันเป็นแน่

"แม่จะไปเยี่ยมลูกบ่อย ๆ"

ผู้เป็นแม่จุมพิตกลางกระหม่อมลูกรักในอ้อมอก

อรินดาหลับตาลงช้า ๆ เพื่อเมืองบาดาลและนาคาทุกตนที่นี่ เธอจะปฏิบัติตามคำทำนายและจะรักษาเมืองบาดาลเอาไว้ให้ได้

"นอนเสียเถิดลูกรัก"

ลูบไล้กลุ่มผมดกดำหนานุ่มอยู่เพียงชั่วครู่ลูกรักก็หลับไปในที่สุด ถึงแม้อรินดาจะโตเป็นสาวสะพรั่งแล้วก็ตาม แต่องค์ไอรินลดาก็ยังมองลูกสาวเป็นเพียงเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ อยู่ แม้ไม่อยากให้ห่างจากอ้อมอก แต่เพื่อบ้านเมืองยังไงเสียก็ต้องทำใจให้ได้

"แม่รักลูกมากนะอรินดา"

องค์ไอรินลดาจุมพิตหน้าผากนวลเนียนของแก้วตาดวงใจอีกครั้งเพียงแผ่วเบา จากนั้นก็ห่มผ้าให้แล้วเดินออกจากห้องนอนของธิดาไปในที่สุด อีกไม่กี่วันก็จะได้จากกันแล้ว ใจหายเหลือเกิน แต่ท่านหวังเป็นอย่างยิ่งว่าองค์หรัญญ์บุตรแห่งครุฑจะใจดีมีเมตตากับลูกสาวของท่าน 

และที่หวังมากที่สุดก็คือหวังให้องค์หรัญญ์ตกหลุมรักอรินดาเข้าในสักวัน

"ตื่นได้แล้วหรัญญ์"

ท่านพญาครุฑธาที่แต่งชุดเรียบร้อยเตรียมพร้อมสำหรับเดินทางยืนอยู่หน้าห้องนอนของธิดาแล้วเคาะประตูเรียกเสียงเข้ม ท่านและทหารรวมถึงเครื่องบรรณาธิการต่าง ๆ พร้อมแล้ว เหลือก็แต่หรัญญ์ที่ยังไม่เตรียมตัวสักที

และท่านคาดว่าเจ้าของห้องจะยังไม่ตื่นจากการหลับใหลแน่นอน

เหลวไหลจริง ๆ 

"หรัญญ์"

เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หรัญญ์กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง

ใครมาเรียกแต่เช้าตรู่แบบนี้นะ

"หรัญญ์"

"ตื่นได้แล้ว"

หรัญญ์ถอนหายใจพรืดใหญ่ ที่แท้ก็ท่านพ่อเองหรือนี่ เรียกทำไมแต่เช้านะ ฟ้ายังไม่สางเสียด้วยซ้ำไป

"หรัญญ์!"

"ว่าอย่างไรท่านพ่อ"

คนในห้องตะโกนตอบเสียงงัวเงีย

"เหตุใดเจ้าจึงยังไม่ตื่นอีก"

ถามมาได้ยังไง ก็มันยังไม่เช้าเลยนะท่านพ่อ หรัญญ์ตอบในใจ ขืนให้เหตุผลท่านพ่อไปแบบนั้นมีหวังเขาได้โดนเขกกบาลเป็นแน่

"มันยังไม่ถึงเวลาตื่นของลูกเลยนะท่านพ่อ"

"แต่เราต้องออกเดินทางแล้ว ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมด เหลือเพียงเจ้า"

เหตุใดท่านพ่อถึงไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าว่าจะออกเดินทางในเวลาเช้ามืด จะได้ไม่ต้องนอนให้เสียเวลา

"แต่งตัวได้แล้ว อย่าให้คนอื่นต้องรอนาน"

เสียงฝีเท้าเดินห่างออกไปจากห้องนอนของหรัญญ์แล้ว เจ้าของห้องถอนหายใจอีกครั้งแล้วนอนแผ่หราอยู่บนเตียงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก 

ได้เวลาที่ต้องเดินทางแล้วสินะ

หรัญญ์ลุกขึ้นนั่งแล้วทึ้งหัวตัวเองไปสองสามที ตอนนี้อรินดาคงรู้แล้วว่าต้องหมั้นหมายกับเขา และคงจะน้อยใจในโชคชะตาอยู่ไม่น้อยที่เกิดมามีตำหนิตรงตามตำรา แต่จะทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อไม่มีใครเลือกเกิดได้

"ข้าจะช่วยเมืองบาดาลไว้เอง"

ดวงตาสีดำสนิทหรี่ลงอย่างแน่วแน่ คิดเสียว่าทำบุญครั้งใหญ่ด้วยการรักษาชีวิตของนาคาและเมืองบาดาลเอาไว้ก็แล้วกัน

"เดินทางปลอดภัยนะลูกแม่"

"ข้าคิดถึงท่านแม่จัง"

หรัญญ์วาดแขนโอบกอด 'องค์อรัญญิการ์' ผู้เป็นมารดาเอาไว้แล้วเอ่ยออดอ้อน

"เจ้าก็ปากหวานไปเรื่อย"

"ข้าพูดความจริงนะท่านแม่ ต้องห่างท่านแม่ตั้งหลายวัน ข้าคงคิดถึงแย่"

"เดี๋ยวพอองค์อรินดามาอยู่ที่นี่เจ้าก็คงจะลืมแม่แล้ว"

หรัญญ์หัวเราะออกมาน้อย ๆ จะให้เป็นอย่างนั้นไปได้อย่างไร เขาไม่มีทางเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับท่านแม่หรอกนะ

"อย่าเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับท่านแม่เลย"

"อีกไม่กี่วันองค์อรินดาก็ไม่ใช่คนอื่นสำหรับเจ้าแล้วลูกรัก นางจะเป็นคู่หมั้นของเจ้า"

"ข้าทำเพื่อช่วยเหลือเมืองของนางเพียงเท่านั้น"

ใบหน้าขาวผ่องตึงเครียดขึ้นมาในทันที หรัญญ์ทำเพื่อเมืองบาดาลเพียงเท่านั้น เหตุใดผู้เป็นแม่ถึงได้คิดว่าเขาจะจริงจังกับอรินดา

"อย่าพูดแบบนี้ให้นางได้ยินเป็นอันขาด"

"..."

"สิ่งที่เจ้าพูดเมื่อครู่มันทำให้คนฟังเสียใจรู้หรือไม่"

หรัญญ์พยักหน้าน้อย ๆ เขาจะพยายามก็แล้วกัน

"จะกอดและร่ำลากันอีกนานหรือไม่"

ท่านพญาครุฑธาที่ยืนอยู่หน้าขบวนเอ่ยขึ้น สองแม่ลูกยืนกอดกันอยู่ตั้งนานสองนานแล้ว แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะร่ำลากันเสร็จเลยสักที หากเป็นแบบนี้เมื่อไหร่จะได้ออกเดินทางกัน

"ท่านพ่ออิจฉาข้าแน่เลยที่ได้กอดท่านแม่"

หรัญญ์เอ่ยกับมารดายิ้ม ๆ 

"ข้าต้องเดินทางแล้วท่านแม่"

ธิดาแห่งพญาครุฑธาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มกราบมารดาด้วยความนอบน้อม 

"จำไว้นะหรัญญ์ ครุฑน่ะ รักเดียวใจเดียว"

องค์อรัญญิการ์ลูบผมธิดาเบา ๆ แล้วเอ่ยบอกอย่างใจเย็น หรัญญ์เกิดเป็นครุฑต้องยึดเอาความซื่อสัตย์เป็นที่ตั้ง หากได้รักใครแล้วต้องรักเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น และอรินดาคือคู่หมั้นของหรัญญ์ หากหรัญญ์ไม่ได้รักธิดาแห่งเมืองบาดาล ก็คงไม่มีใครบังคับได้ และสุดท้ายเมืองบาดาลก็อาจจะเหลือเพียงชื่อและกลายเป็นตำนานเล่าขานในที่สุด

ขบวนออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ เนื่องจากต้องขนเพชรนิลจินดาและทองคำมากมายไปด้วยพญาครุฑธาจึงต้องอาศัยม้าในการช่วยขนของและขนคน แม้จะบินได้แต่พญาครุฑธาก็เลือกที่จะนั่งม้าแทน 

ครุฑ ม้า และผู้ติดตามกว่าห้าสิบคนเดินทางออกจากเมืองครุฑธาเวสีในเวลาเช้ามืด เป้าหมายคือเมืองบาดาล เพื่อหมั้นหมายธิดาขององค์นิลนาคผู้ครองเมือง และพานางกลับมาที่นี่ เมื่ออรินดาอายุครบ 20 ปี บริบูรณ์ จะมีงานอภิเษกสมรสระหว่างธิดานาคาและธิดาครุฑในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 ที่เมืองบาดาล

เหตุที่ต้องทำเช่นนี้ก็เพื่อต้องรักษาเมืองบาดาลเอาไว้ให้อยู่รอดสืบไปชั่วกาลนานนั่นเอง