มนตร์ครุฑธา

พบเจอแต่ไม่รู้จัก

สิบปีต่อมา...

องค์อรินดาถูกเลี้ยงดูฟูมฟักมาด้วยความรักใคร่ของบุพการรีและนาคาทุกตนในเมืองบาดาลแห่งนี้ เด็กหญิงเป็นนาคาที่น่ารักเรียบร้อยอ่อนหวานและร่าเริงแจ่มใส ทุกวันอรินดาจะร้อยมาลัย ฝึกทำอาหาร และท่องตำราเรียน เป็นเช่นนี้จนเกิดความเคยชิน 

"ท่านเคยขึ้นไปจากเมืองบาดาลหรือไม่"

ในขณะที่กำลังร้อยมาลัยอยู่เพื่อนรุ่นพี่ที่ร่ำเรียนอยู่กับอรินดามาเป็นเวลานานก็เอ่ยขึ้น เพื่อนคนนี้ทำหน้าที่ไม่ต่างจากพี่เลี้ยงของอรินดาสักเท่าไหร่

อรินดาเป็นเด็กเพียงคนเดียวในเมืองบาดาลที่มีอายุสิบขวบ จึงทำให้ไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเลยแม้สักคนเดียวในเมืองบาดาลแห่งนี้

"ข้าไม่เคย"

"บนนั้นมีป่า สรรพสัตว์ และมีที่เที่ยวเล่นมากมาย"

เพื่อนรุ่นพี่คนนั้นพูดต่อ อรินดาถูกประคบประหงมมาอย่างดี ไม่เคยได้ไปที่ไหนนอกเสียจากอยู่ในเมืองบาดาลแห่งนี้

"ท่านอยากไปหรือไม่องค์อรินดา"

อรินดาส่ายหน้า

"หากท่านพ่อกับท่านแม่รู้เข้า ข้าต้องโดนดุเป็นแน่"

"บ่ายนี้ข้ากับเพื่อนนัดกันไว้ว่าจะไปเที่ยวเล่นที่น้ำตกในป่ารัญจวน ที่แห่งนั้นมีสัตว์มากมาย หมู่มวลมัจฉาแหวกว่ายไปมาในน้ำสีใส สดชื่นจนข้าติดใจและชอบไปที่นั่นบ่อย ๆ"

เพื่อนคนนั้นพรรณนาให้อรินดาได้ฟัง เพียงแค่คิดภาพตามหัวใจก็เป็นสุขแล้ว

"บ่ายนี้องค์นิลนาคมีแขกมาขอเข้าเฝ้า องค์ไอรินลดาก็คงจะอยู่ด้วย ไม่มีเวลามาสนใจท่านหรอก ไปกับข้านะ ข้าสัญญาว่าจะดูแลท่านอย่างดี"

"เหตุใดพี่เขียวถึงอยากให้ข้าไปด้วย"

เด็กน้อยอรินดาเอียงคอถามด้วยความสงสัย

"ข้าเห็นท่านอยู่แต่ในเมือง อยากพาไปเที่ยวเล่นบ้าง"

"..."

"ไปกับข้านะ"

เพื่อนรุ่นพี่เอ่ยชักชวนอีกครั้งด้วยดวงตาเป็นประกาย 

"ไปเพียงครู่เดียวเท่านั้นนะพี่เขียว"

ทั้งคู่รีบร้อยมาลัยให้เสร็จสรรพ เนื่องจากวันนี้เป็นวันพระใหญ่จึงต้องร้อยมาลัยเยอะเป็นพิเศษ เพราะพวกผู้ใหญ่จะนำไปถวายแด่องค์พระพุทธรูปที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองบาดาลและทำพิธีสวดมนต์บูชา อรินดาและเพื่อนรุ่นพี่จึงต้องร้อยมาลัยเยอะกว่าวันอื่น และกว่าจะร้อยเสร็จก็เป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้ว

อรินดาแปลงกายเป็นนาคาสีเขียวมรกตงดงาม เกล็ดสีเขียวระยิบระยับสะท้อนแสงราวกับทองคำแท้และเพชรล้ำค่าเมื่อถูกแสงไฟหรือถูกแสงของดวงอาทิตย์สาดส่อง และที่โดดเด่นอีกอย่างหนึ่งเห็นจะเป็นหงอนสีแดงฉานที่มีมงกุฎทองคำคล้องอยู่บนนั้น

นาคาตัวน้อยลอยขึ้นมาจากเมืองบาดาลได้ด้วยความช่วยเหลือของนาคารุ่นพี่

"แปลงกายสิอรินดา"

รุ่นพี่เตือนสติเมื่อขึ้นมาถึงพื้นดินแล้วแต่องค์อรินดาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะแปลงกายตนเองให้เป็นมนุษย์ 

เพราะมัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามอรินดาจึงลืมไปเสียสิ้นว่าตอนนี้กายของตนเองยังเป็นนาคาอยู่ ต้นไม้และผลไม้สีสันสวยงามอวดโฉมอยู่ตรงหน้า ดอกไม้นานาพรรณส่งกลิ่นหอมกำจายไปทั่วบริเวณ สัตว์น้อยใหญ่หากินตามประสา และลูกกวางน้อยก็ดูเหมือนว่าจะสนใจอรินดาเป็นพิเศษเนื่องจากมองมาที่เธอตาแป๋ว

"ที่นี่คือป่ารัญจวน เป็นป่าที่มีเขตติดต่อกับป่าหิมพานต์ของเมืองครุฑ"

"ข้าเคยเห็นครุฑแค่ในตำรา"

"วันนี้ถ้าพวกครุฑมาที่นี่ ท่านจะได้เห็นตัวเป็น ๆ"

เพื่อนรุ่นพี่เอ่ยบอกตาเป็นประกายแล้วเดินนำหน้าเข้าไปในป่า เสียงน้ำตกและเสียงเจี๊ยวจ๊าวของสรรพสัตว์หลากหลายสายพันธุ์ดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออรินดาเดินเข้ามาใกล้น้ำตก 

มีผู้คนมากหน้าหลายตากำลังเล่นน้ำและกินผลไม้อยู่ตรงน้ำตก น้ำสีใสไหลลงมาจากหน้าผาสูงชันด้านบน อรินดามองตามขึ้นไปก็เห็นกับนกยักษ์หลายตัวที่กำลังบินร่อนถลาอยู่

"นั่นครุฑ"

อรินดาอ้าปากค้าง นี่หรือคือครุฑ ปีกที่สยายกว้าง กรงเล็บแหลมคมที่น่าเกรงขามนั่นช่างน่ากลัวยิ่งนัก

"พวกเขาจะทำร้ายเราหรือไม่พี่เขียว"

ตามตำราที่เคยอ่านมานั้น ครุฑกับนาคาเป็นศัตรูกันมาโดยตลอด และเมื่อเกิดการสู้รบกันฝ่ายที่พ่ายแพ้จะเป็นนาคาเสมอ ภาพในตำราปรากฏชัดเจนว่าครุฑใช้กรงเล็บฉีกทึ้งเนื้อหนังของนาคาออกเป็นชิ้น ๆ อย่างน่าสยดสยอง นั่นเป็นภาพจำของอรินดาเกี่ยวกับครุฑ

"พวกเขาจะไม่ทำร้ายเรา"

"แต่ในตำรา..."

"ตามตำราน่ะมันเก่าแล้วอรินดา"

"..."

"พวกครุฑเปลี่ยนไปแล้ว พวกเขามีกฎห้ามทำร้ายคนอื่นก่อน หากทำจะถูกลงโทษและถือเป็นตราบาปไปตลอดชีวิต"

อรินดาพยักหน้าเข้าใจ แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกเกรงกลัวอยู่ดี

"ข้าจะพาท่านลงไปว่ายน้ำดูปลา"

เบื้องล่างมีนาคาหลายตัวกำลังแหวกว่ายไปมา และมองจากที่ตรงนี้   อรินดาก็ยังสามารถเห็นปลาน้อยใหญ่สีสันสวยงามหลายตัวที่กำลังอวดโฉมอยู่ใต้น้ำได้

"ไปกันเลยพี่เขียว"

ทั้งคู่แปลงกายและลงน้ำไปในที่สุด อรินดาสนุกกับการว่ายน้ำจนลืมสังเกตไปว่ามีบุคคลหนึ่งกำลังมองมาที่ตนอยู่ตลอดเวลาด้วยแววตาเป็นประกาย

"นั่นองค์อรินดา"

อิฐนะมองดูนาคาน้อยที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำแล้วยิ้มมุมปาก อิฐนะเป็นบุตรของเจ้าเมืองโขธารามซึ่งเป็นเมืองนาคาอีกเมืองหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากเมืองบาดาลไม่ไกลมากนัก

"คู่หมายของข้า"

นาคาต่างเมืองแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ท่านพ่อบอกเสมอว่าเมื่อโตขึ้นจะให้หมั้นหมายและอภิเษกกับธิดาแห่งเมืองบาดาลนั่นก็คือองค์อรินดา เพื่อที่อิฐนะนั้นจะได้ครอบครองทั้งสองเมือง นั่นก็คือเมืองโขธารามและเมืองบาดาล และได้เป็นใหญ่หาใครเทียบในเผ่าพันธุ์นาคาในที่สุด

"เหนื่อยจังเลยพี่เขียว"

เมื่อแหวกว่ายชมหมู่มัจฉาจนพอใจอรินดาก็ขึ้นมานั่งพักผ่อนบนโขดหิน ตอนนี้ชักจะกระหายน้ำเสียแล้วสิ 

"เดี๋ยวข้าจะไปตักน้ำมาให้ท่านดื่มแก้กระหาย"

เพื่อนรุ่นพี่หายไปในน้ำอีกครั้ง อรินดาเดาว่าพี่เขียวคงจะไปตักน้ำที่กำลังไหลลงมาจากด้านบนหุบเขามาให้ เนื่องจากพื้นที่ด้านล่างนี้มีนาคาหลายตนกำลังว่ายเล่นอยู่ พี่เขียวคงจะคิดว่าน้ำตรงนี้ยังไม่สะอาดพอ

"น้ำเย็น ๆ กับผลไม้หวาน ๆ จ้ะน้องอรินดา"

อิฐนะยื่นน้ำในกระบอกไม้ไผ่พร้อมกับผลไม้ให้คนตรงหน้า 

"ท่านคือผู้ใด"

อรินดาเอ่ยถามด้วยท่าทีหวาดกลัว เธอไม่เคยพบเห็นนาคาตรงหน้ามาก่อน และไม่ทราบว่าเขามาดีหรือมาร้าย หากมีพี่เขียวอยู่ด้วยก็คงจะช่วยตัดสินใจได้เป็นอย่างดี

"ข้าชื่ออิฐนะ เป็นบุตรชายเพียงองค์เดียวของผู้ครองเมืองโขธาราม เมื่อข้าอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ข้าจะได้ครองเมืองต่อจากพ่อของข้า"

นาคาตรงหน้าสาธยาย

"เมื่อนั้นข้าจะมาสู่ขอท่านไปเป็นพระมเหสีของข้า องค์อรินดา"

อิฐนะพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ จากนั้นก็ยื่นกระบอกไม้ไผ่และผลไม้มาให้อีกครั้ง

"ข้าไม่ดื่ม"

"ข้าคงเสียใจเป็นแน่หากท่านไม่รับน้ำใจจากข้า"

อรินดาหันซ้ายหันขวามองหาเพื่อนรุ่นพี่ แต่หาอย่างไรก็หาไม่เจอ จึงตัดสินใจยืนขึ้นเพื่อที่จะได้ไปรออยู่ตรงที่อื่น และเพื่อที่จะหลีกหนีจากนาคาตนนี้สักที เพราะอรินดารู้สึกไม่ชอบเขาเอาเสียเลย

"ข้าขอตัวก่อนนะ"

"เดี๋ยวสิอรินดา"

นาคาตนนั้นคว้าจับข้อมือของเด็กหญิงเอาไว้ ทั้งที่แสดงชัดเจนว่าไม่ชอบ และเด็กผู้นั้นก็ขัดขืนไม่อยากให้นาคาอันธพาลแตะต้องตัว แต่เจ้านั่นก็ยังไม่ยอมปล่อยหรือนี่ ขัดใจยิ่งนัก

หรัญญ์ที่สังเกตการณ์อยู่รีบโฉบลงมาจากเบื้องบนของน้ำตกในทันที เขาและผองเพื่อนชอบมาเที่ยวเล่นที่นี่บ่อย ๆ เป็นเวลาหลายปีแล้ว สาเหตุที่หรัญญ์รู้จักที่นี่เป็นเพราะเขาแอบตามองค์นิลนาคออกมาจากเมืองครุฑเมื่อสิบปีก่อนและได้เจอกับป่ารัญจวนเข้า

หลังจากที่แอบมาบ่อย ๆ ท่านพ่อก็จับได้ แต่ท่านไม่ได้ทำโทษหรือโกรธเคือง บอกเพียงว่าให้มาที่นี่หลังจากว่างเว้นจากการศึกษาตำราและฝึกต่อสู้เท่านั้น

เนื่องจากเป็นสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามเหล่าครุฑและพญานาคจึงชอบมาอาบน้ำและว่ายน้ำเล่นที่นี่เป็นประจำ

"ปล่อยนาง"

อรินดาขนลุกซู่เมื่อได้ยินเสียงที่เอ่ยขึ้นด้านหลัง เสียงนั้นเย็นยะเยือกและน่าเกรงขามจนทำเอาตัวเธอสั่นน้อย ๆ

"เหตุใดข้าถึงต้องปล่อย"

"นางไม่ชอบเจ้า และเจ้ากำลังแตะเนื้อต้องตัวนาง"

หรัญญ์เอ่ยกับนาคาตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ข้าไม่ปล่อย"

"ปล่อยข้า"

หลังจากเป็นฝ่ายฟังอยู่นานอรินดาก็เอ่ยขึ้นบ้าง 

หรัญญ์ก้าวเท้าเข้ามาประชิดตัวของอรินดา มือข้างขวาจับหมับเข้าที่แขนของอิฐนะและบีบอย่างแรงเพื่อให้นาคาอันธพาลตนนี้ปล่อยแขนเด็กหญิงเสียที

"ท่านเป็นชายชาตรี เหตุใดถึงรังแกเด็ก"

"ในอนาคตนางจะเป็นเมียของข้า"

"ข้าไม่มีทางเป็น"

อรินดาปฏิเสธและเตรียมจะร้องไห้ หากไม่เถลไถลออกมาเล่นนอกเมืองคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ น่าจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของมารดาที่ว่าข้างนอกเมืองนั้นเต็มไปด้วยอันตราย

"ปล่อยนาง"

หรัญญ์เพิ่มแรงในการบีบและฝังกรงเล็บแหลมคมลงในเนื้อของอิฐนะทันที ในเมื่อพูดกันดี ๆ แล้วไม่รู้เรื่อง เห็นทีคงต้องใช้กำลังเสียแล้ว

"โอ๊ยยยยย"

อิฐนะร้องลั่นป่า เลือดสีแดงสดซึมออกมาตามเนื้อตรงแขนอย่างน่ากลัว

"เจ้าทำร้ายข้า"

"กับคนที่ชอบรังแกคนอื่นแบบท่านแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ"

"ฝากไว้ก่อนหรัญญ์"

เนื่องจากมาตัวคนเดียวอิฐนะจึงรีบแปลงกายเป็นนาคาแล้วพาตัวเองเลื้อยหายเข้าไปในป่าทันที

"เจ้าเจ็บที่ใดหรือไม่"

อรินดาทำเพียงแค่ส่ายหน้าช้า ๆ เท่านั้น เธอไม่เจ็บตรงที่ใดเลยสักนิดเพียงแต่ตกใจเท่านั้น

"ขอบคุณท่านที่ช่วยข้า"

"อิฐนะเป็นอันธพาลประจำป่านี้"

หรัญญ์อธิบายอย่างใจเย็น เขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาก่อน

"เจ้าคงมาที่นี่เป็นครั้งแรก"

อรินดาพยักหน้าอีกครั้ง

"กระหายน้ำใช่หรือไม่ มากับข้าสิ ข้าจะพาเจ้าไปดื่มน้ำเย็น ๆ ให้ชื่นใจ"

โดยที่ไม่รีรอให้อรินดาอนุญาต หรัญญ์กระพือปีกแล้วอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กขึ้นสู่วงแขน เป้าหมายของเขาคือพื้นที่ด้านบนหุบเขา ตรงที่น้ำกำลังไหลลงมา ที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่ที่น้ำเย็นที่สุดและสะอาดที่สุด

อรินดาเกาะคอครุฑเอาไว้แน่นและหลับตาปี๋เนื่องจากกลัวว่าตัวเองจะตกลงมา

น่าแปลกที่เธอไม่ได้นึกกลัวครุฑตนนี้เลย อาจเป็นเพราะเขาช่วยเธอเอาไว้ อรินดาจึงค่อนข้างไว้ใจว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอดังเช่นที่เคยเห็นในตำรา

"ลืมตาสิ"

หรัญญ์เอ่ยบอกเมื่อขึ้นมาบนหุบเขาได้สำเร็จ ภาพเบื้องล่างเป็นภาพที่สุดแสนจะสวยงาม และเขาอยากให้เด็กน้อยได้เห็นมัน

อรินดาลืมตาตามคำบอกของครุฑ ภาพที่เห็นเมื่อลืมตาคือเหล่านาคากำลังแหวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำขนาดใหญ่เบื้องล่าง มีสัตว์น้อยใหญ่แวะเวียนมาดื่มน้ำหลายฝูง ผีเสื้อและนกน้อยบินวนอยู่รอบ ๆ ช่างเป็นภาพที่สวยงามเสียนี่กระไร

"สวยจังเลย"

ไม่น่าเชื่อว่าที่นี่จะคือป่ารัญจวน อรินดาคิดว่าชื่อนี้ไม่เหมาะสมเท่าใดนัก หากจะให้เหมาะสมต้องตั้งชื่อป่าแห่งนี้ว่าป่าแห่งสวรรค์

หลังจากบินอยู่บนฟ้านานหลายนาทีเพื่อให้เด็กน้อยได้ชมความงามของป่าจนพอใจ หรัญญ์ก็ปล่อยเด็กลงตรงโขดหินเพื่อให้นางได้ดื่มน้ำเย็น ๆ ให้ชื่นใจ เขาเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าเด็กน้อยผู้นี้กระหายน้ำ และนางเองก็คงจะลืมไม้แพ้กัน เพราะทันทีที่หรัญญ์ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ เด็กน้อยก็รีบกอบโกยน้ำเข้าปากอย่างหิวกระหายทันที

"ชมพู่"

หรัญญ์ยื่นผลไม้สีแดงสดน่ารับประทานให้ น่าแปลกที่อรินดายอมรับจากมือเขามากัดกินทันที ดูเหมือนว่าเด็กน้อยจะไว้ใจคนแปลกเสียแล้ว

"ขอบคุณจ้ะพี่ครุฑ"

"ข้าชื่อหรัญญ์"

หรัญญ์แนะนำชื่อตัวเองทันที เขามีชื่อเสียงเรียงนามที่ไพเราะเพราะพริ้ง เด็กคนนี้มาเรียกว่าครุฑได้อย่างไร ขัดใจเสียจริง

"ชื่อท่านน่าเกรงขามเหมือนตัวท่านเลย"

เพราะอีกคนมีรูปร่างสูงใหญ่ตามเผ่าพันธุ์ครุฑ ซึ่งแตกต่างจากสตรีที่อรินดาเคยเห็นเธอจึงมองว่าเขาช่างน่าเกรงขาม

"เจ้ายังเด็ก เลยตัวเล็กเองหรือเปล่า"

"ข้าสิบขวบแล้ว"

หรัญญ์หลุดหัวเราะด้วยท่าทางขบขัน สิบขวบแล้วงั้นหรือ เด็กน้อยคนนี้คงคิดว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้วงั้นสิ

"ข้าสิบเจ็ดขวบ"

ผู้พี่เอ่ยบอกยิ้ม ๆ 

"โตกว่าข้าตั้งหลายปี มิน่าล่ะท่านถึงได้ตัวโตนัก"

อรินดากัดกินชมพู่จนหมดลูกแล้วมองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกสู่พื้นดินด้วยแววตาเป็นประกาย อยู่ในเมืองบาดาลไม่เคยเห็นดวงอาทิตย์ตอนกำลังจะตกดินเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยได้เห็นและอรินดาก็ชื่นชอบมันเป็นอย่างมาก 

"สวยจัง"

"ถ้าสวยก็มาดูบ่อย ๆ สิ"

"ในเมืองบาดาลไม่มีแบบนี้"

หรัญญ์มองเด็กหญิงข้างกายอย่างสนใจ

"เจ้ามาจากเมืองบาดาลงั้นหรือ"

"ใช่ พี่เขียวพาข้าขึ้นมา"

"พ่อกับแม่รู้หรือไม่ว่าเจ้ามา"

อรินดาเงียบไปในที่สุด ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่รู้ว่าเธอมาที่นี่ นี่ก็เป็นเวลานานหลายชั่วโมงแล้ว ป่านนี้ที่เมืองบาดาลคงกำลังวุ่นวายและออกตามหาองค์อรินดาอยู่เป็นแน่

"กลับเมืองเจ้าเดี๋ยวนี้"

หรัญญ์เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อย ๆ ลูกน้อยแอบมาเล่นที่ป่ารัญจวนโดยที่พ่อและแม่ไม่รู้เห็น สุดท้ายพวกท่านก็เป็นห่วงและจะออกตามหาอย่างน่าสงสารในที่สุด

"ข้าขอดูดวงอาทิตย์ตกดินก่อนได้หรือไม่"

ครุฑตัวโตถอนหายใจ เด็กหนอเด็ก ดื้อด้านเสียจริง ป่านนี้พ่อกับแม่นางคงเป็นห่วงแทบแย่แล้ว แต่สุดท้ายหรัญญ์ก็ตามใจและนั่งดูดวงอาทิตย์ตกดินเป็นเพื่อนนาคาเด็กจนความมืดเริ่มปกคลุม

"พี่ครุฑมาที่นี่บ่อยหรือไม่"

"บ่อย"

ขณะอุ้มเด็กน้อยลงมาจากด้านบนหุบเขาอรินดาก็เจื้อยแจ้วถามเขาไม่หยุด

"ขอบคุณนะจ๊ะพี่ครุฑ"

เมื่อวางร่างแน่งน้อยลงสู่พื้นดินได้สำเร็จเด็กหญิงตัวเล็กเบาหวิวก็เอ่ยขอบคุณเขาทันที

"องค์อรินดา!"

"พี่เขียว"

"ข้าตามหาท่านแทบแย่"

"ข้าขึ้นไปด้านบนโน้นกับพี่ครุฑ"

อรินดาชี้ให้รุ่นพี่ดูหุบเขาด้านบนที่ธารน้ำกำลังไหลเชี่ยว และขณะนี้บนนั้นก็มีดวงดาวปรากฏให้เห็นประปราย

"ท่านหรัญญ์"

เพื่อนรุ่นพี่ของอรินดาค้อมหัวให้กับพี่ครุฑของเธอเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ เพราะทราบดีว่าครุฑตนนี้เป็นใครมาจากไหน

"ข้าต้องไปแล้ว รีบพานางกลับ ก่อนที่ท่านจะถูกลงโทษ"

พูดจบหรัญญ์ก็พาตัวเองบินหายไปในความมืดมิดทันที

อรินดาออกจากป่ารัญจวนและรีบกลับลงไปยังเมืองบาดาลในทันทีเพราะนี่ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว หวังว่ากลับลงไปถึงเมืองบาดาลจะไม่ถูกลงโทษนะ

"อรินดา"

ในความมืดมิดหรัญญ์ปรากฏกายบนท้องฟ้า เขามองดูนาคาสองตัวที่เลื้อยลงน้ำไปอยู่เงียบ ๆ นี่หรือคือองค์อรินดาธิดาแห่งเมืองบาดาล คือผู้ที่เขาจะต้องอภิเษกด้วยเพื่อรักษาเมืองบาดาลเอาไว้ให้คงอยู่

หรัญญ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จนป่านนี้ผู้เป็นพ่อยังไม่ยอมบอกเรื่องที่เจ้าเมืองบาดาลไปพบเมื่อสิบปีก่อนให้เขาได้รับรู้ คงคิดว่าเขาจะไม่รู้สินะว่าพวกท่านเจรจาสิ่งใดกันบ้าง แหวนทองคำรูปพญานาคที่สวมใส่อยู่นิ้วกลางข้างขวาถูกยกขึ้นมาพิศมองด้วยความรู้สึกที่สับสน หรัญญ์ก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถช่วยปกป้องรักษาเมืองบาดาลได้หรือไม่

"องค์อรินดา"

เด็กหญิงตัวน้อยเดินก้มหน้าเข้ามาหาผู้เป็นแม่ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจที่แอบลักลอบหนีไปเที่ยวเล่นจนทำให้ท่านเป็นห่วงอย่างนี้

"เที่ยวเล่นสนุกหรือไม่"

องค์นิลนาคเอ่ยถามธิดาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ลูกขอโทษเพคะท่านพ่อ"

"พ่อถามว่าเที่ยวเล่นสนุกหรือไม่"

อรินดาน้ำตารินไหลในที่สุด เด็กน้อยสะอื้นเบา ๆ และกอดมารดาเอาไว้แน่น

"ท่านพี่"

องค์ไอรินลดาเอ่ยปรามสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ความจริงองค์นิลนาครู้ตั้งแต่ที่ลูกน้อยออกจากเมืองบาดาลไปแล้วเพราะมีทหารที่เฝ้าประตูเมืองมาแจ้งข่าวให้ทราบ ท่านให้ทหารออกติดตามและคอยดูแลอยู่ห่าง ๆ จึงไม่ได้เป็นห่วงลูกสาวจนว้าวุ่นใจ แต่ที่ทำน้ำเสียงนิ่ง ๆ แบบนั้นก็เป็นเพราะว่าอยากสั่งสอนให้ลูกน้อยรู้จักระวังตัว 

"อรินดายังเด็ก ยังปกป้องดูแลตัวเองไม่ได้"

"องค์อิฐนะจากเมืองโขธารามรังแกพ่ะย่ะค่ะ"

ทหารที่เฝ้าติดตามเอ่ยทูล 

"ข้ากำลังจะเข้าไปช่วย แต่องค์หรัญญ์จากเมืองครุฑช่วยไว้เสียก่อน"

"องค์หรัญญ์อย่างนั้นหรือ"

นิลนาคมองภรรยาที่นั่งกอดลูกน้อยอยู่ข้างกายพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ องค์หรัญญ์ช่วยธิดาของท่านเอาไว้หรอกหรือนี่ เป็นที่รู้กันดีว่าองค์หรัญญ์คือใคร แต่ที่ไม่รู้เห็นทีจะเป็นอรินดาที่ยังสะอื้นน้อย ๆ อยู่กับอกของมารดาเพราะกลัวว่าจะถูกลงโทษ

"ต่อไปนี้พ่อขอสั่งห้ามไม่ให้อรินดาขึ้นไปด้านบนอีก จนกว่าจะถึงเวลา"

เจ้าเมืองบาดาลขอใจร้ายกับธิดาในดวงใจเพื่อรักษาความปลอดภัยเอาไว้ก่อน เพราะอรินดายังเด็กและยังปกป้องตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่อรินดาจะได้รู้จัก หรัญญ์ แม้ทั้งคู่จะเจอกันแล้วก็ตาม